Triceratops

Organ

Rozmiar

Poszczególne Triceratopy miały od 7,9 do 9,0 m długości, od 2,9 do 3,0 m wysokości i 6,1-12,0 ton masy.

Czaszka

Najbardziej charakterystyczną cechą jest ich duża czaszka, jedna z największych zwierząt lądowych. Największą znaną czaszkę (okaz BYU 12183) szacuje się na 2,5 metra (8,2 stopy) długości po ukończeniu i może ona osiągnąć prawie jedną trzecią długości całego zwierzęcia. Miał on pojedynczy róg na pysku, nad nozdrzami, oraz parę rogów o długości około 1 m (3 stopy), po jednym nad każdym okiem. Większość innych rogów miała duże otwory (fenestry) w swoich falbanach, podczas gdy te u Triceratopsa były wyraźnie solidne.

Kończyny

Gatunki triceratops były wytrzymałe, z mocnymi kończynami i krótkimi trójpalczastymi dłońmi i czterokopytnymi stopami.

Postawa tych dinozaurów od dawna była przedmiotem pewnej debaty. Początkowo uważano, że przednie nogi zwierzęcia muszą być rozchylone pod kątem od klatki piersiowej, aby lepiej znosić ciężar głowy. Taką postawę widać na obrazach Charlesa Knighta i Rudolfa Zallingera. Jednak dowody na tory i rekonstrukcje szkieletów pokazują, że Triceratopy i inne ceratopsidy miały postawę wyprostowaną w czasie normalnego ruchu, z łokciami zgiętymi i lekko pochylonymi. Postawa ta była pośrednia między całkowicie wyprostowaną a całkowicie rozsuniętą, podobnie jak u współczesnego nosorożca.

Paleobiologia

Chociaż Triceratopy są powszechnie przedstawiane jako zwierzęta stadne, niewiele jest dowodów na to, że żyły w stadach.

W 2012 r. w Wyoming koło Newcastle znaleziono grupę trzech Triceratops w stanie względnie kompletnym, każdy o różnej wielkości, od dorosłego dorosłego w pełni dorosłego do małego osobnika młodego. Szczątki są obecnie wykopywane przez paleontologa Petera Larsona i zespół z Instytutu Black Hills. Uważa się, że zwierzęta podróżowały jako jednostka rodzinna, ale nie wiadomo, czy grupa składa się z pary matek i ich potomstwa, czy dwóch samic i młodocianego, którym się opiekowali. Szczątki wykazują również oznaki drapieżników lub padlinożerców, szczególnie na największym okazu, z kośćmi kończyn przednich wykazującymi rany kłute i przebite od zębów tyranozaurów.

Przez wiele lat znaleziska Triceratops były znane tylko od osób samotnych. Szczątki te są bardzo powszechne: jeden z paleontologów zgłosił, że widział 200 okazów T. prorsus w Hell Creek Formation of Montana, USA. Podobnie BarnumBrown twierdził, że widział ponad 500 czaszek w terenie. Zęby triceratopsów, fragmenty rogów, fragmenty falbanki i inne fragmenty czaszki są obfitymi skamieniałościami w najnowszej górnej kredzie zachodniej Ameryki Północnej. Był to najbardziej dominujący roślinożerca tamtych czasów. W 1986 roku Robert Bakker oszacował, że składa się on z 5/6 dużej fauny dinozaurów na końcu kredy.

Triceratops był jednym z ostatnich rodzajów keratopiów, które pojawiły się przed wydarzeniem wymarcia kreda-paleogenu. Występowały również spokrewnione z nim Torosaurus i bardziej odległe zdrobnienia Leptoceratops, choć ich szczątki są rzadko spotykane.

Uzębienie i dieta

Triceratops były roślinożerne, a z powodu ich niskiej głowy, ich podstawowym pożywieniem był prawdopodobnie niski wzrost, choć może być w stanie powalić wyższe rośliny z ich rogi, dziób, i luzem. Szczęki były zaopatrzone w głęboki, wąski dziób, dobry do chwytania i skubania.

Zęby triceratopów ułożone były w grupy zwane bateriami, od 36 do 40 kolumn zębowych, po każdej stronie każdej szczęki z 3 do 5 ułożonymi zębami na kolumnę, w zależności od wielkości zwierzęcia. Daje to zakres od 432 do 800 zębów, z czego tylko ułamek był używany w danym czasie (wymiana zębów była ciągła i występowała przez całe życie zwierzęcia). Duże rozmiary i liczne zęby Triceratops sugerują, że zjadały one duże ilości włóknistego materiału roślinnego, takiego jak palmy i cycady.

Funkcje rogów i falbanki

Istnieje wiele spekulacji na temat funkcji ozdób głowy Triceratops. Dwie główne teorie obracały się wokół wykorzystania w walce, lub wyświetlania w sądach, przy czym ta ostatnia uważana jest teraz za najbardziej prawdopodobną podstawową funkcję.

Od dawna uważa się, że triceratopy wykorzystywały swoje rogi i falbanki w walce z drapieżnikami takimi jak Tyranozaur. Pomysł ten został najpierw omówiony w 1917 roku, a następnie 70 lat później przez Roberta Bakkera. Istnieją dowody na to, że Tyranozaur miał agresywne spotkania czołowe z Triceratopami, oparte na częściowo wyleczonych śladach zębów tyranozaura na rogu brwiowym Triceratopa i squamosal; pogryziony róg jest również łamany, z nowym wzrostem kości po złamaniu. Ponieważ rany Triceratopa zagoiły się, Triceratopowie przeżyli to spotkanie. Wiadomo również, że Tyrannozaur żywił się Triceratopami. Dowodem na to są mocno zarysowane zęby Triceratopsa ilium i sacrum.

Poza walką z drapieżnikami za pomocą rogów, Triceratops są klasycznie pokazane, angażując się wzajemnie w walkę z zamkniętymi rogami. Chociaż badania wykazują, że taka aktywność byłaby możliwa do wykonania, to jednak w przeciwieństwie do dzisiejszych zwierząt rogatych, nie ma zgody co do tego, czy to zrobiły.

Duża falbanka mogła również przyczynić się do zwiększenia powierzchni ciała w celu regulacji temperatury ciała. Podobna teoria została zaproponowana w odniesieniu do płytek Stegosaurusa, chociaż samo to użycie nie spowodowałoby dziwacznych i ekstrawaganckich zmian w różnych członkach Ceratopsidae. Obserwacja ta jest bardzo sugestywna w odniesieniu do tego, co obecnie uważa się za podstawową funkcję, wyświetlanie.

Teoria ich wykorzystania w pokazach seksualnych została po raz pierwszy zaproponowana przez Davitaszwiliego w 1961 roku i od tego czasu zyskała coraz większą akceptację. Dowodem na to, że prezentacja wizualna była ważna, zarówno w zalotach, jak i w innych zachowaniach społecznych, jest fakt, że rogate dinozaury różnią się znacznie w swoich ozdobach, co sprawia, że każdy gatunek jest bardzo charakterystyczny. Również współczesne istoty żyjące z takimi wyświetlaczami rogów i ozdobami wykorzystują je w podobnych zachowaniach. Badania przeprowadzone w 2006 r. na najmniejszej czaszce Triceratopa, uznanej za młodocianą, wykazały, że falbanka i rogi rozwijały się w bardzo młodym wieku, drapieżąc rozwój płciowy, a tym samym prawdopodobnie były ważne dla komunikacji wizualnej i rozpoznawania gatunków w ogóle.

Paleopatologia

Jedna czaszka, przypisana do Triceratops, ma dziurę w kości szyjnej. Wygląda na ranę kłutą, która powstała, gdy zwierzę jeszcze żyło. Podtrzymują to oznaki gojenia, które są obecne w kości wokół rzekomej rany. Po dokładnym zbadaniu, dziura w kości ma średnicę bardzo podobną do średnicy dystalnego końca rogu Triceratopsa. Jest to dowód na konkurencję pomiędzy poszczególnymi dinozaurami.

Wykres z 1905 roku przedstawiający stosunkowo mały mózg Triceratopsa (górny) i Edmontozaura (dolny).


Zamknięcie szczęk i zębów


Oznaki uszkodzenia i naprawy kości w Triceratops


Czaszki młodocianych i dorosłych - czaszka młodocianego jest mniej więcej wielkości głowy dorosłego człowieka