Wilkowór tasmański
Thylacine był mięsożernym (głównie jedzącym mięso) zwierzęciem z rodziny marsupialowatych. Thylacine był również znany jako tygrys tasmański, wilk tasmański i hiena tasmańska. Ostatni znany Thylacine zmarł w zoo w Hobart 7 września 1936 roku. Niegdyś żyły one w całej Australii i Nowej Gwinei. W północnej części Australii Zachodniej i na Terytorium Północnym znajdują się malowidła tych zwierząt. W Riversleigh w północnym Queensland naukowcy odkryli skamieniałe kości thylacinów, które mają co najmniej 30 milionów lat.
Wyginięcie thylacina
Thylaciny były powszechne w całej Australii. Skamieniałe szczątki znaleziono w Queensland, malowidła w Zachodniej Australii, a zmumifikowane ciało znaleziono w jaskini na Równinie Nullabor w Południowej Australii. Ciało datowano na 4,650 lat. Thylacine zaczął znikać z australijskiego lądu około 5 000 lat temu. Jest to mniej więcej ten sam czas, co pojawienie się w Australii dingo. Z powodu podniesienia się poziomu morza 10 000 lat temu, Tasmania została oddzielona od kontynentu australijskiego Cieśniną Bassa, której dingo nigdy nie przekroczył. Do czasu przybycia Europejczyków do Australii w 1788 roku, Thylacine żył tylko na Tasmanii.
Żeglarze na statku Abla Tasmana w listopadzie 1642 roku zgłosili, że widzieli ślady stóp "tygrysa". Francuski odkrywca, Antoine Bruni d'Entrecasteaux, znalazł kość szczękową tygrysa w 1792 roku. 13 maja 1792 r. dokonał pierwszej potwierdzonej obserwacji, którą opisał jako wielkość dużego psa, pokrytego czarną smugą. W 1805 roku gubernator porucznik Paterson wysłał do Sydney opis thylacine. Stwierdził, że zwierzę to było rzadkie i niespotykane.
Polowano na Thylaciny, ponieważ farmerzy mówili, że zabijają owce. Rząd Tasmanii dawał farmerom pieniądze za każdego zabitego przez nich thylacina. Ostatniego zastrzelonego tylakina zastrzelił farmer Wilfred Batty 13 maja 1930 roku w Mawbanna na Tasmanii. Rząd wprowadził przepisy mające na celu ich ochronę na kilka miesięcy przed śmiercią ostatniego z nich. Obecnie są one wymarłe, co oznacza, że nigdzie na świecie nie ma już żywych thylacinów.
Thyalcine w zoo w Hobart, 1933
Wygląd
Thylacine miał około 1,8 metra (71 cali) długości, a jego ogon miał do 53 cm (21 cali) długości. Byłby około 58 centymetrów (23 cale) wysoki i mógł mieć do 30 kilogramów (66 funtów) wagi. Był koloru szarego i brązowego z 16 czarnymi lub brązowymi pasami na grzbiecie. Miał ten sam kształt co pies, ale grzbiet, zad i ogon bardziej przypominały kangura. Jego ogon był dość sztywny. Miał bardzo krótkie nogi. Miał zęby jak pies, ale z większą ilością siekaczy. Thyalcine był w stanie otworzyć swój pysk o około 120 stopni.
Thylacine był nocnym (nocnym) zwierzęciem łownym. Zjadały walabie, szczury, ptaki, echidny, króliki i owce.
Thylaciny były marsupialami, co oznacza, że samica nosiła dzieci w torbie. Torebka otwierała się do tyłu.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest Thylacine?
O: Thylacine to mięsożerny torbacz, który był również znany jako tygrys tasmański, wilk tasmański i hiena tasmańska.
P: Kiedy zginął ostatni znany Thylacine?
O: Ostatni znany Thylacine zmarł w zoo w Hobart 7 września 1936 roku.
P: Gdzie kiedyś żyły tylakiny?
Thylacine żyły kiedyś w całej Australii i Nowej Gwinei.
P: Gdzie można znaleźć malowidła przedstawiające tylakiny?
O: Malowidła Thylacine można znaleźć na północy Australii Zachodniej i na Terytorium Północnym.
P: Co naukowcy odkryli w Riversleigh w północnym Queensland?
O: Naukowcy odkryli skamieniałe kości Thylacine, które mają co najmniej 30 milionów lat w Riversleigh w północnym Queensland.
P: Jakim zwierzęciem jest Thylacine?
O: Thylacine to torbacz żywiący się głównie mięsem.
P: Jakie są inne nazwy Thylacine?
O: Inne nazwy Thylacine to tygrys tasmański, wilk tasmański i hiena tasmańska.
