Oscar Wilde

Biografia

Wilde był wybitnym uczniem klasycznym, studiował w Trinity College w Dublinie, a następnie w Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim. W Londynie przez cztery lata pracował jako dziennikarz. Znany z kąśliwego dowcipu, krzykliwego ubioru i błyskotliwych rozmów, Wilde był jedną z najbardziej znanych osobowości tamtych czasów. Dopiero jego jedyna powieść, Obraz Doriana Graya, przyniosła mu pełne uznanie. Potem zajął się pisaniem dramatów. W 1891 roku w Paryżu napisał po francusku Salomeę, ale odmówiono mu licencji. Mimo to Wilde stworzył na początku lat 90. cztery komedie społeczne, które uczyniły go jednym z najbardziej wziętych dramaturgów późnowiktoriańskiego Londynu.

U szczytu swojej sławy i sukcesu - jego arcydzieło, The Importance of Being Earnest, było wciąż wystawiane na scenie w Londynie - Wilde pozwał ojca swojej kochanki o zniesławienie. Po serii procesów Wilde został skazany za rażącą nieprzyzwoitość z innymi mężczyznami i skazany na dwa lata ciężkich robót w Reading Gaol (więzienie). W więzieniu napisał De Profundis, długi list, który omawia jego duchową podróż przez próby, tworząc mroczny kontrapunkt dla jego wcześniejszej filozofii przyjemności.

Po uwolnieniu natychmiast wyjechał do Francji, by już nigdy nie powrócić na Wyspy Brytyjskie. Tam napisał swój ostatni utwór, Balladę o Reading Gaol, długi poemat upamiętniający życie więzienne. Mieszkał w paryskim hotelu, był bez środków do życia, miał niewiele pieniędzy i niewielu przyjaciół. Jego ostatnie pamiętne słowa brzmiały: "Moja tapeta i ja toczymy pojedynek na śmierć i życie. Jeden z nas musi odejść". ^p546 Zmarł na zapalenie opon mózgowych w Paryżu w wieku czterdziestu sześciu lat.

Żona Wilde'a, Constance Lloyd, po jego skazaniu zmieniła nazwisko rodziny na Holland, a dzieci zabrała do Szwajcarii.

Tablica pamiątkowa w Dublinie

Afera

Kochankiem Wilde'a był syn markiza Queensbury, który znany był ze swojego otwartego ateizmu, brutalnego sposobu bycia i stworzenia nowoczesnych zasad boksu. Queensberry, który często kłócił się z synem, konfrontował Wilde'a i lorda Alfreda na temat natury ich związku. W czerwcu 1894 roku odwiedził Wilde'a przy Tite Street 16 bez umówionego spotkania i powiedział: "Jeśli jeszcze raz przyłapię ciebie i mojego syna w jakiejkolwiek publicznej restauracji, to cię zmłócę".

Dwóch mężczyzn w garniturach siedzi na ławce ze skrzyżowanymi nogami. Wilde i jego kochanek, Lord Alfred Douglas, w 1893 roku.

Próby

Wilde vs Queensberry

18 lutego 1895 roku markiz zostawił w klubie Wilde'a, Albemarle, swoją wizytówkę z napisem: "Dla Oscara Wilde'a, pozującego na sodomitę".

Wilde, zachęcony przez Douglasa i wbrew radom przyjaciół, wszczął prywatne postępowanie przeciwko Queensberry'emu i kazał go aresztować pod zarzutem zniesławienia. Ponieważ sodomia była wówczas przestępstwem, notatka Queensberry'ego była publicznym oskarżeniem Wilde'a o popełnienie przestępstwa, co stanowiło podstawę prawną oskarżenia o zniesławienie. Queensberry mógł uniknąć skazania za zniesławienie tylko wtedy, gdy udowodnił, że jego oskarżenie było w rzeczywistości prawdziwe.

W swojej mowie wstępnej obrońca Queensbury'ego, Edward Carson, ogłosił, że znalazł kilka męskich prostytutek, które miały zeznać, że uprawiały seks z Wilde'em. Za radą swoich prawników Wilde postanowił wycofać oskarżenie o zniesławienie przeciwko Queensberry'emu. Queensberry został uznany za niewinnego, gdyż sąd uznał, że jego oskarżenie o to, że Wilde "udawał sodomitę" było uzasadnione, "prawdziwe co do istoty i co do faktu".

Zgodnie z ustawą o zniesławieniu z 1843 roku, uniewinnienie Queensberry'ego czyniło Wilde'a prawnie odpowiedzialnym za znaczne wydatki, jakie Queensberry poniósł na jego obronę, co doprowadziło Wilde'a do bankructwa.

The Crown vs Wilde

Po wyjściu Wilde'a z sądu wystąpiono o nakaz jego aresztowania pod zarzutem sodomii i rażącej nieprzyzwoitości. Przyjaciele znaleźli Wilde'a w hotelu; poradzili mu, by udał się do Dover i spróbował dostać się na statek do Francji. Matka poradziła mu, żeby został i walczył jak mężczyzna. Wilde został aresztowany, a następnie osadzony w więzieniu w Holloway, gdzie codziennie odwiedzał go Douglas.

Wydarzenia potoczyły się szybko. 26 kwietnia 1895 roku rozpoczęło się jego oskarżenie, a Wilde nie przyznał się do winy. Już wcześniej błagał Douglasa, aby opuścił Londyn i udał się do Paryża, a Douglas uciekł do Hotelu du Monde. Podczas przesłuchania Wilde był początkowo niezdecydowany, potem mówił elokwentnie:

Charles Gill (oskarżenie): Czym jest "miłość, która nie śmie wypowiedzieć swego imienia? "

Wilde: " 'Miłość, która nie śmie wypowiedzieć swego imienia' w tym stuleciu to tak wielkie uczucie starszego do młodszego, jakie było między Dawidem i Jonatanem, jakie Platon uczynił podstawą swojej filozofii i jakie można znaleźć w sonetach Michała Anioła i Szekspira. Jest to głębokie duchowe uczucie, które jest tak czyste jak i doskonałe. Ono dyktuje i przenika wielkie dzieła sztuki, jak te Szekspira i Michała Anioła, a także te moje dwa listy, takie jakie są. Jest ona w tym wieku źle rozumiana, tak bardzo źle rozumiana, że może być opisana jako "miłość, która nie śmie wypowiedzieć swego imienia" i z tego powodu jestem tu, gdzie jestem teraz. Jest ona piękna, jest delikatna, jest najszlachetniejszą formą uczucia. Nie ma w niej nic nienaturalnego. Jest intelektualne i wielokrotnie istnieje między starszym i młodszym człowiekiem, kiedy starszy człowiek ma intelekt, a młodszy ma przed sobą całą radość, nadzieję i blask życia. Świat nie rozumie, że tak powinno być. Świat się z tego naśmiewa, a czasem stawia za to pod pręgierzem".

Odpowiedź ta przyniosła jednak skutki odwrotne do zamierzonych w sensie prawnym, gdyż tylko wzmocniła zarzuty o zachowania homoseksualne. Proces zakończył się tym, że ława przysięgłych nie była w stanie wypracować werdyktu. Adwokat Wilde'a, Sir Edward Clark, był w końcu w stanie uzgodnić kaucję. Wielebny Stewart Headlam wpłacił większość kaucji w wysokości 5000 funtów, nie zgadzając się z traktowaniem Wilde'a przez prasę i sądy. Wilde został zwolniony z Holloway i, unikając uwagi, ukrywał się w domu Ernesta i Ady Leversonów, dwojga swoich stałych przyjaciół. Edward Carson zwrócił się do Franka Lockwooda (QC) i zapytał: "Czy nie możemy teraz odpuścić sobie tego faceta? "^p435 Lockwood odpowiedział, że chciałby to zrobić, ale obawiał się, że sprawa stała się zbyt upolityczniona, by ją porzucić.

Na ostatnim procesie Wilde i Alfred Taylor zostali uznani za rażącą nieprzyzwoitość i skazani na dwa lata ciężkich robót. Sędzia określił wyrok jako "całkowicie nieadekwatny do sprawy takiej jak ta", chociaż był to maksymalny wymiar kary dopuszczony za ten zarzut przez Criminal Law Amendment Act z 1885 roku. Odpowiedź Wilde'a "A ja? Czy mogę nic nie mówić, mój Panie?" została zagłuszona przez okrzyki "Hańba" na sali sądowej.

Cytaty

• Mam najprostsze gusta. Zawsze zadowala mnie to, co najlepsze.
• Dana rzecz nie jest koniecznie prawdziwa, ponieważ umiera za nią człowiek.
• Konsekwencja jest ostatnią deską ratunku dla osób pozbawionych wyobraźni.
• Poeta może przetrwać wszystko, oprócz błędu w druku.
• Z Ameryką łączy nas dziś naprawdę wszystko, poza oczywiście językiem.
• O George'u Bernardzie Shaw: Człowiek doskonały: nie ma wrogów, a żaden z jego przyjaciół go nie lubi.
• Ciężka praca jest po prostu ucieczką ludzi, którzy nie mają nic do roboty.
• Życie naśladuje sztukę o wiele bardziej niż sztuka naśladuje życie.
• Każdy może tworzyć historię. Tylko wielki człowiek może ją napisać.
• Prawda, w sprawach religii, to po prostu opinia, która przetrwała.
• Jedynym obowiązkiem, jaki mamy wobec historii, jest napisanie jej na nowo.
• Mogę oprzeć się wszystkiemu z wyjątkiem pokusy. (Lord Darlington w "Wachlarzu Lady Windermere")
• Życie jest zbyt ważną rzeczą, by kiedykolwiek mówić o nim poważnie. (Lord Darlington w "Wachlarzu Lady Windermere")
• Wszyscy jesteśmy w rynsztoku, ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy. (Lord Darlington w "Wachlarzu Lady Windermere")
• Jaka szkoda, że w życiu dostajemy lekcje dopiero wtedy, gdy są one dla nas bezużyteczne. (Lady Windermere)
• Na tym świecie są tylko dwie tragedie. Jedna to nie dostać tego, czego się chce, a druga to dostać to. (Mr Dumby)
• Doświadczenie to nazwa, jaką każdy nadaje swoim błędom. (Mr Dumby)
• Angielski wiejski dżentelmen galopujący za lisem - niewypowiedzianym, w pełnej pogoni za tym, co nie do zjedzenia. (Lord Illingworth)
• Dzieci kochają swoich rodziców. W końcu zaczynają ich osądzać. Rzadko kiedy im wybaczają. (Mrs. Arbuthnot)
• Kochać siebie samego to początek romansu na całe życie.
• Bądź sobą, wszyscy inni są zajęci.