Lindisfarne
Lindisfarne (często nazywana Świętą Wyspą), jest wyspą pływową u północno-wschodnich wybrzeży Anglii. Jest ona połączona z lądem Northumberland groblą i jest odcięta dwa razy dziennie przez pływy - co zostało dobrze opisane przez Sir Waltera Scotta:
Bo wraz z przepływem i odpływem, jego styl
Różni się w zależności od kontynentu i wyspy;
Suche buty na piaskach, dwa razy dziennie,
Pielgrzymi do sanktuarium znajdują drogę;
Dwa razy każdego dnia fale się rozmywają
Z klepka i sandalled stopa the ślad.
Według spisu powszechnego z 2001 roku liczyło 162 mieszkańców.
Mapa regionu, z Lindisfarne na prawym skraju
Zamek Lindisfarne
Rezerwat przyrody
Duża część wyspy i cały przyległy obszar międzypływowy są chronione jako Lindisfarne National Nature Reserve, aby pomóc zabezpieczyć ważne na skalę międzynarodową populacje ptaków zimujących. Foki szare są częstymi gośćmi w skalistych zatokach w czasie przypływu.
Opactwo Lindisfarne
Klasztor w Lindisfarne został założony przez pochodzącego z Irlandii świętego Aidana. Został on sprowadzony z Iony u zachodnich wybrzeży Szkocji do Northumbrii około roku 635 n.e. przez króla Oswalda z Northumbrii. Stał się on bazą dla chrześcijańskiej ewangelizacji w północnej Anglii, a także wysłał udaną misję do Mercji. Mnisi ze wspólnoty Iona osiedlili się na wyspie.
Święty Cuthbert, patron Northumberland, był mnichem, a później opatem tego klasztoru, a jego cuda i życie zostały zapisane przez czcigodnego Bedę. Cuthbert został później biskupem Lindisfarne.
Na początku lat 700-tych powstał, prawdopodobnie w Lindisfarne, słynny iluminowany manuskrypt znany jako Ewangelie z Lindisfarne (ilustrowana łacińska kopia Ewangelii Mateusza, Marka, Łukasza i Jana).
Później mnich o imieniu Aldred dodał do łacińskiego tekstu anglosaskie tłumaczenie. W ten sposób powstały (pod koniec X wieku) najwcześniejsze zachowane staroangielskie kopie Ewangelii.
Aidan z Lindisfarne
Historia
W 793 r. najazd wikingów na Lindisfarne przeraził wielu ludzi na całym chrześcijańskim Zachodzie. Rok 793 jest często nazywany początkiem ery najazdów wikingów. W bardzo znanym fragmencie anglosaskiej kroniki czytamy:
"W tym roku nad krainą Northumbrii zawisły groźne, złowieszcze omeny. Pojawiły się nadmierne wichury, burze z piorunami, a na niebie widziano latające ogniste smoki. Po tych znakach nastąpił wielki głód, a 8 stycznia tego samego roku spustoszenie pogan zniszczyło kościół Boży w Lindesfarne."
Ostatecznie mnisi uciekli z wyspy. Zabrali ze sobą ciało św. Cuthberta, które jest obecnie pochowane w katedrze w Durham. Przeorat został ponownie założony w czasach normańskich jako dom benedyktyński i działał aż do jego rozwiązania w 1536 roku za czasów Henryka VIII. Obecnie jest to ruina pod opieką English Heritage, które prowadzi również muzeum/centrum dla zwiedzających w pobliżu. Sąsiadujący z nim kościół parafialny (patrz poniżej) jest nadal w użyciu.
Lindisfarne posiada również mały zamek, oparty na forcie Tudorów i otwarty dla zwiedzających.
J.M.W. Turner, Thomas Girtin i Charles Rennie Mackintosh wszyscy malowali na Świętej Wyspie.
Lindisfarne widziane z lądu
