Mercja

Wczesna historia

Odkrycia archeologiczne wskazują, że pierwsze osady Anglików znajdowały się w dolinie rzeki Trent. Pierwotne królestwo Mercji posiadało wiele różnych rodzajów ziemi. Większość z nich nie byłaby pierwszym wyborem nikogo, kto chciałby się tam osiedlić. Nie, jeśli gdzie indziej byłyby dostępne lepsze ziemie. Nazwa "Mercia" pochodzi od nazwy plemiennej Mierce, co oznacza "lud graniczny". Prawdopodobnie była to nazwa znana już na angielskich terenach śródlądowych i została przyjęta przez Anglików, którzy się tam osiedlili. Aniołowie, według Bedy, pochodzili z Angulus w północnych Niemczech. Byli z tego samego rodu co Anglowie Wschodni i Northumbrianie. Inwazja plemion germańskich na Anglię była stosunkowo szybka. Do ok. 650 r. Anglia była wielkim zbiorem małych królestw, z których każde miało swojego wodza lub drobnego króla. W ciągu 200 lat od ich przybycia do Anglii, pod koniec VII wieku, wyłoniła się Heptarchia: siedem królestw anglosaskiej Anglii. Mercja była dominującą siłą wśród Anglosasów od połowy siódmego do początku dziewiątego wieku. Kilka mercjańskich szlachcianek odgrywało ważną rolę w sprawach Mercji. Jest to kontrast w stosunku do Wessexu, gdzie kobiety rzadko odgrywały aktywną rolę w rządzeniu. W siódmym i ósmym wieku Mercja walczyła głównie z Northumbrią. W IX wieku Wessex był już dominującą siłą w regionie. Król Egbert z Wessexu (802-839) był władcą i po raz pierwszy przekazał tę pozycję swoim następcom. Od tego czasu do czasu, gdy przestała istnieć jako królestwo, Mercja była królestwem wasalnym Wessexu. W ostatniej ćwierci IX wieku Mercja straciła znaczną część swojego terytorium w Midlands na rzecz duńskich osadników.

Chrześcijaństwo zostało wprowadzone do Mercji w 650 roku. Pierwszymi mnichami byli Irlandczycy, a następnie Northumbrianie. Do 653 r. powstało jedno biskupstwo, po którym nastąpiła seria biskupów wyszkolonych przez Irlandczyków. W 674 r. ustanowiono drugą diecezję dla wschodniej Mercji.

Znamienici królowie

Penda (ok. 626-655) był pogańskim królem Mercji. Udało mu się zawiązać konfederację kilku mniejszych królestw, z których stworzył Mercję. Ale w latach 630-tych nie był w stanie konkurować z większymi anglosaskimi królestwami, które były wokół niego. Northumberland groził ekspansją na terytorium Mercji. Penda uznał za dogodne sprzymierzyć się z Gwyneddem, dominującym królestwem anglosaskim na zachodzie. Była to niezwykła współpraca chrześcijan i pogan, ale się udała. Wspólnie pokonali króla Northumbrii, Edwina, który zginął w bitwie pod Hatfield Chase.

Athelred I (675-716) był trzecim z synów Pendy, który został królem Mercji. Spustoszył Kent, by uniemożliwić im oderwanie się od jego rządów. W 679 r. prowadził wojnę z Northumbrią. Według Bedy, Teodor, arcybiskup Canterbury, pośredniczył między dwoma królami, by przywrócić pokój. Ożenił się z Ostryth, córką króla Bernicji. Był królem chrześcijańskim, który ufundował kilka kościołów i klasztorów. Ustąpił z tronu w 704 r. i przekazał koronę swojemu bratankowi Cenredowi. Był opatem klasztoru Bardsey i wydaje się, że zmarł około 716 roku.

Offa (757-796), był pierwszym z anglosaskich królów, którego można słusznie nazwać "królem angielskim". Był synem Thingfritha, brata Pendy. Z trudem zdobył kontrolę nad Mercją, dochodząc do władzy tuż po wojnie domowej. Okazał się jednak bezwzględny, odważny i twórczy, podporządkowując sobie Kent, Sussex i Essex. Offa utrzymywał stosunki dyplomatyczne z Karolem Wielkim. Był jednym z niewielu anglosaskich monarchów, którzy utrzymywali kontakty z władcami kontynentalnymi. Wymieniano się listami i prezentami. Kiedy jednak Offa dążył do małżeństwa swojego syna z jedną z córek Karola Wielkiego, stosunki zostały szybko zerwane. Porty frankijskie zostały zamknięte dla statków brytyjskich. Offa, bardzo zaangażowany w sprawy kościelne, w latach 786-7 osobiście przewodniczył soborom kościelnym. W 787 r. przekonał papieża, by utworzył stanowisko arcybiskupa Lichfield w Mercji. Chciał mieć własnego arcybiskupa, który byłby bliżej niż arcybiskup Canterbury. Zreorganizował obronę swojego królestwa. Jedna z tych obron, Grobla Offy, była potężnym wałem ziemnym między Mercją a królestwami walijskimi na zachodzie. Offa zmarł w 796 roku. Jego syn, Ecgfrith, był królem tylko 141 dni. Mercja już nigdy nie była tak potężna jak za panowania Offy.

Inwazje wikingów

Nowy król Mercji, Raedwulf, został zabity przez najeźdźców wikingów w 844 roku. W 855 roku odnotowano obecność band wikingów w Mercji w pobliżu Wrekin. Ale w roku 865 nastąpiła poważna zmiana w aktywności skandynawskich najeźdźców. Była to znacznie większa siła militarna niż ta, którą widziano wcześniej. Przybycie Wielkiej Armii Pogańskiej do Anglii Wschodniej. Przez pewien czas Duńczycy (Wikingowie) byli bardziej zainteresowani Northumbrią. Zdobyli oni kontrolę nad Yorkiem i ruszyli na południe do Mercji, a następnie rozbili obóz na zimę w Nottingham. Wiosną 868 roku połączona armia Merców i zachodnich Sasów przybyła przeciwko wikingom, ale nie doszło do bitwy. Mercjański król Burghred zawarł traktat pokojowy z najeźdźcami, którzy następnie ruszyli na północ do Yorku. W 873 r. Burghred został wyparty z Mercji przez wikingów, którzy następnie wybrali swojego króla, Ceowulfa. W 874 r. pogańska armia podzieliła się, a Halfdan, jeden z przywódców, zabrał swoją grupę na północ. W 878 r. wikingowie z Mercji zostali zaatakowani i pokonani przez króla Alfreda z Wessex. Nawrócili się na chrześcijaństwo i osiedlili na ziemiach wschodniej Anglii.

Upadek jako królestwo

W IX wieku nastąpił upadek Mercji jako królestwa. W latach 873-74 Mercja została podbita przez wojska pogańskie. W latach 880-tych Wessex zawarł sojusz małżeński z Mercją. Córka Alfreda, Ethelflaeda, poślubiła Ethelstana (II) z Mercji. Gdy Ethelstan zmarł w 912 r., Edward Starszy mianował Ethelflaedę (swoją siostrę) "panią Mercji". Gdy Ethelflaeda zmarła w 918 r., możnowładcy Mercji uważali się za wolnych od rządów Wessex. Edward wkroczył do akcji i mianował córkę Ethelflaedy, Aelfwynn, by rządziła Mercją jako jego przedstawicielka. Jednak w 919 roku Edward sprowadził ją z powrotem do Wessexu. Po tym wydarzeniu Mercja została uznana za kolejne shire pod jego rządami. Później nastąpiła seria ealdormenów (podobnych do hrabiów w Europie). Pod rządami Kanuta w 1017 r. Mercja stała się jednym z czterech okręgów Anglii.