Międzynarodowa konwencja opium
Międzynarodowa konwencja opium była pierwszym traktatem (lub umową) o kontroli narkotyków. Została ona podpisana w Hadze w Holandii 23 stycznia 1912 roku. W 1909 r. Stany Zjednoczone zorganizowały w Szanghaju w Chinach konferencję 13 krajów pod nazwą Międzynarodowa Komisja ds. Opium, ponieważ ludzie coraz bardziej narzekali na handel opium. Traktat podpisały Niemcy, Stany Zjednoczone, Chiny, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Japonia, Holandia, Persja, Portugalia, Rosja i Syjam. W konwencji stwierdzono, że "umawiające się mocarstwa dołożą wszelkich starań, aby kontrolować lub spowodować kontrolę wszystkich osób produkujących, importujących, sprzedających, rozprowadzających i eksportujących morfinę, kokainę i ich sole, a także budynki, w których osoby te prowadzą taki przemysł lub handel".
Konwencja została wdrożona w 1915 r. przez Stany Zjednoczone, Niderlandy, Chiny, Honduras i Norwegię. Weszła ona w życie na całym świecie w 1919 r., gdy stała się częścią traktatu wersalskiego.
Zmodyfikowana Międzynarodowa konwencja opium została podpisana 19 lutego 1925 r., która rozpoczęła się 25 września 1928 r. Wprowadziła ona system kontroli, którym miała się zająć Stała Centralna Rada Opium, należąca do Ligi Narodów. Egipt, przy wsparciu Chin i Stanów Zjednoczonych, zalecił dodanie do konwencji zakazu używania haszyszu, a podkomitet zaproponował następujący tekst:
Wykorzystanie konopi indyjskich i preparatów z nich otrzymanych może być dopuszczone wyłącznie do celów medycznych i naukowych. Surowa żywica (charas), która jest pozyskiwana z żeńskich szczytów Cannabis sativa L, wraz z różnymi preparatami (haszysz, chira, esrar, diamba, itp.), których jest podstawą, nie jest obecnie wykorzystywana do celów medycznych i jest podatna na wykorzystanie tylko do celów szkodliwych, w taki sam sposób jak inne środki odurzające, nie może być w żadnym wypadku produkowana, sprzedawana, handlowana, itp.
Indie i inne kraje nie zgodziły się na ten język, mówiąc o zwyczajach społecznych i religijnych oraz o tym, że w wielu miejscach dostępne są dzikie rośliny konopi indyjskich, co utrudniłoby ich egzekwowanie, więc nigdy nie znalazło się to w ostatecznej wersji traktatu. Osiągnięto kompromis, który zakazał eksportu indyjskich konopi do krajów, które zakazały ich używania. Kraje importujące miały wydawać certyfikaty zatwierdzające import i stwierdzające, że przesyłka jest wymagana "wyłącznie do celów medycznych lub naukowych". Wymagało to również od Stron "sprawowania skutecznej kontroli o takim charakterze, aby zapobiegać nielegalnemu międzynarodowemu handlowi konopiami indyjskimi, a w szczególności żywicą". Ograniczenia te nadal ułatwiały krajom zezwalanie na produkcję, handel wewnętrzny i używanie konopi indyjskich do celów rekreacyjnych.
Konwencja ta została zastąpiona przez Jednolitą Konwencję o Środkach Odurzających z 1961 roku.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to była Międzynarodowa Konwencja Opiumowa?
A: Międzynarodowa Konwencja Opiumowa była pierwszym traktatem lub umową o kontroli narkotyków. Została podpisana w Hadze w Holandii 23 stycznia 1912 roku.
P: Kto zorganizował Międzynarodową Komisję Opiumową?
O: Stany Zjednoczone zorganizowały w 1909 roku w Szanghaju, w Chinach, konferencję 13 państw pod nazwą Międzynarodowa Komisja Opiumowa.
P: Co Konwencja mówiła o morfinie i kokainie?
O: Konwencja mówiła, że "Umawiające się Mocarstwa dołożą wszelkich starań, aby kontrolować lub spowodować, że będą kontrolowane wszystkie osoby produkujące, importujące, sprzedające, rozprowadzające i eksportujące morfinę, kokainę i ich odpowiednie sole, jak również budynki, w których osoby te prowadzą taką działalność lub handel".
P: Kiedy weszła w życie na całym świecie?
O: Konwencja weszła w życie na całym świecie w 1919 roku, kiedy stała się częścią Traktatu Wersalskiego.
P: Co Egipt zalecił dodać do Konwencji?
O: Egipt zalecił, aby do Konwencji dodać zakaz używania haszyszu. Indie i inne kraje nie zgodziły się na to ze względu na zwyczaje społeczne i religijne oraz na to, że dziko rosnące rośliny konopi są dostępne w wielu miejscach, co utrudnia egzekwowanie prawa, dlatego też zakaz ten nigdy nie znalazł się w ostatecznej wersji traktatu.
P: Jaki kompromis zawarto w sprawie konopi indyjskich? O: Osiągnięto kompromis, który zabraniał eksportu konopi indyjskich do krajów, które zakazały ich stosowania, a jednocześnie wymagał od krajów importujących wydawania certyfikatów zatwierdzających import, stwierdzających, że transport jest wymagany "wyłącznie do celów medycznych lub naukowych", przy czym Strony miały obowiązek sprawowania skutecznej kontroli nad nielegalnym międzynarodowym handlem konopiami indyjskimi i żywicą. Te ograniczenia nadal pozwalały na produkcję, handel wewnętrzny i rekreacyjne używanie konopi przez kraje.
