Gnojowe

Taksonomia

Żuki gnojowe nie stanowią jednej grupy taksonomicznej: żerowanie na gnoju występuje w wielu rodzinach chrząszczy. Zachowanie to prawdopodobnie wyewoluowało więcej niż raz.

• Coleoptera (rząd), chrząszcze
• Scarabaeoidea (nadrodzina), skarabeusze (większość rodzin w grupie nie używa gnoju)
• Geotrupidae (rodzina), "grzebiące w ziemi chrząszcze gnojowe".
• Scarabaeidae (rodzina): chrząszcze z rodziny skarabeuszowatych (nie wszystkie gatunki używają obornika)
• Scarabaeinae (podrodzina): prawdziwe chrząszcze gnojowe.
• Aphodiinae (podrodzina): małe chrząszcze gnojowe (nie wszystkie gatunki używają gnoju).

Ekologia i zachowanie

Żuki gnojowe żyją w wielu różnych środowiskach, w tym na pustyniach, polach uprawnych, w lasach i na łąkach. Nie lubią ekstremalnie zimnej i suchej pogody. Występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.

Chrząszcze gnojowe żywią się gnojem zwierząt roślinożernych i wszystkożernych, i wolą go od innych rodzajów gnoju. Mogą również żywić się grzybami oraz gnijącymi liśćmi i owocami. Jeden z gatunków żyjących w Ameryce Południowej, Deltochilum valgum, jest mięsożercą, który zjada stonogi. Te, które jedzą gnój, nie muszą jeść ani pić niczego innego, ponieważ gnój dostarcza wszystkich niezbędnych składników odżywczych.

Większość żuków gnojowych poszukuje obornika wykorzystując swój wrażliwy zmysł węchu. Niektóre z mniejszych gatunków po prostu przyczepiają się do dostawców obornika, aby czekać na nagrodę. Po zdobyciu obornika, żuk gnojowy toczy go po linii prostej, pomimo wszelkich przeszkód. Czasami żuki gnojowe próbują ukraść kulę gnojową innemu żukowi, więc żuki gnojowe muszą szybko oddalić się od kupy gnoju, gdy już przetoczą swoją kulę, aby zapobiec jej kradzieży. Żuki gnojowe mogą toczyć piłkę do 50 razy większą od swojej wagi. Męskie chrząszcze Onthophagus taurus mogą ciągnąć 1,141 razy więcej niż wynosi ich masa ciała: odpowiednik przeciętnej osoby ciągnącej sześć piętrowych autobusów pełnych ludzi. W 2003 roku naukowcy odkryli, że jeden z gatunków żuków gnojowych (afrykański Scarabaeus zambesianus) nawiguje za pomocą wzorów polaryzacji w świetle księżyca. Odkrycie to jest pierwszym dowodem na to, że jakiekolwiek zwierzę może wykorzystywać spolaryzowane światło księżyca do orientacji.

Rolki" toczą i zakopują kulę gnoju albo do przechowywania żywności, albo do zrobienia kuli wylęgu. W tym ostatnim przypadku, dwa chrząszcze, jeden samiec i jedna samica, będą widoczne wokół kuli gnoju podczas procesu toczenia. Zazwyczaj jest to samiec, który toczy piłkę, z samicą autostopem lub po prostu podążając za nią. W niektórych przypadkach samiec i samica toczą się razem. Kiedy miejsce z miękkiej gleby znajduje się, zatrzymują się i zakopać piłkę gnoju. Będą wtedy kopulować pod ziemią. Po kopulacji, oboje lub jedno z nich przygotuje kulę lęgową. Kiedy kula jest gotowa, samica składa w niej jaja. Niektóre gatunki nie odlatują po tym etapie, ale pozostają, aby chronić swoje potomstwo.

Chrząszcz gnojarz przechodzi całkowitą metamorfozę. Larwy żyją w kulach wylęgu wykonanych z obornika przygotowanego przez rodziców. W stadium larwalnym karczownik żywi się otaczającym go obornikiem.

Zachowanie chrząszczy było bardzo niezrozumiałe aż do czasu badań Jean Henri Fabre. Fabre skorygował mit, że żuk gnojowy szuka pomocy u innych żuków gnojowych, gdy napotyka na przeszkody. Poprzez żmudne obserwacje i eksperymenty stwierdził, że pozorni pomocnicy byli w rzeczywistości rabusiami czekającymi na okazję, by ukraść źródło pożywienia rolnika.