Mount St. Helens

Historia

Przed erupcją w 1980 roku, Mount St. Helens był piątym co do wysokości szczytem w stanie Waszyngton. Szczyt wzniósł się ponad 5.000 stóp (1.525 m) nad swoją podstawą, gdzie wznosi się z grzbietów, które są wokół niego. Wyróżniał się na tle otaczających go wzgórz symetrycznym kształtem stożka i śniegiem, który pokrywał wierzchołek. Ze względu na swój stożkowaty kształt, został on nazwany "Mount Fuji of America", po słynnej Mount Fuji, która jest symbolem Japonii.

Współczesne erupcje

W miesiącach poprzedzających wielką erupcję, która miała miejsce 18 maja 1980 roku, było wiele oznak aktywności wulkanicznej. W dniu 20 marca 1980 r. Góra St. Helens była centrum trzęsienia ziemi o sile 4,2 stopnia. Wentylacja pary wodnej z wulkanu rozpoczęła się 27 marca. Pod koniec kwietnia północna strona wulkanu zaczęła się powiększać.

W dniu 18 maja drugie trzęsienie ziemi o sile 5,1 stopnia spowodowało zawalenie się ogromnej części północnej powierzchni wulkanu. Była to największa znana lawina odłamkowa w historii. O 8:32 czasu pacyficznego dnia wybuchła magma we wnętrzu St. Helens. Na skali wskaźnika wybuchowości wulkanicznej, erupcja została oceniona na pięć, co jest tą samą oceną, co słynny wybuch Wezuwiusza w 79 roku n.e.

Przez ponad dziewięć godzin z wulkanu wybuchał popiół, który unosił się w powietrzu na wysokości od 12 do 16 mil (20 do 27 km) nad poziomem morza. Ta chmura wznosząca się z wulkanu nazywana jest "pióropuszem". Piroklastyczny przepływ ogrzanych skał i gazu wylewającego się z wulkanu rozciągał się na obszarze ponad 230 mil kwadratowych (600 km²), niszcząc rośliny i budynki. Popiół rozprzestrzeniał się na wschód z prędkością około 60 mil na godzinę (95 km/h), przy czym część popiołu dotarła do Idaho około godziny 12:00, czyli prawie 3,5 godziny po erupcji. Do około 17:30 smuga popiołu zmniejszyła się. Nocą i przez kilka dni po wybuchu były mniejsze erupcje.

Oprócz efektu szybko rotujących gorących gazów i kamieni z eksplozji, zawalenie się północnej strony Góry św. Heleny spowodowało powstawanie laharów, czyli błota wulkanicznego. Były to mieszaniny popiołu wulkanicznego ze stopionym lodem i śniegiem. Lahary przeszły wiele mil w dół rzek Toutle i Cowlitz, niszcząc mosty i zabijając wiele drzew. Łącznie 3,9 mln jardów sześciennych (3,0 mln m3) materiału zostało przewiezionych przez lahary 17 mil (27 km) na południe do rzeki Kolumbia.

Erupcja St. Helens 18 maja uwolniła 24 megatony energii cieplnej. Uwolniła ponad 0,67 mil sześciennych (2,8 km sześciennych) popiołu i innych materiałów. Heleny skrócił wysokość wulkanu o około 1300 stóp (400 m) i pozostawił krater wulkaniczny o szerokości od jednej do dwóch mil (1,6 do 3,2 km) i pół mili (800 m) głębokości. W wyniku erupcji śmierć poniosło 57 osób, prawie 7000 zwierząt łownych (jeleni, łosi i niedźwiedzi) oraz około 12 milionów ryb z gospodarstwa rybackiego. Zniszczyła lub uszkodziła ponad 200 domów, 185 mil (300 km) autostrady i 15 mil (24 km) linii kolejowych.

1980-2004

W latach 1980-1986 na górze Saint Helens kontynuowano wzmożoną aktywność wulkaniczną, wykonując w kraterze nową kopułę z lawy. Odbyło się kilka małych wybuchów i erupcji, w wyniku których powstało więcej kopuł lawowych. Od 7 grudnia 1989 r. do 6 stycznia 1990 r. i od 5 listopada 1990 r. do 14 lutego 1991 r. wulkan wybuchł z czasami ogromnymi chmurami popiołu.

Popiół dotarł do kilku stanów, aż do Montany i aż do Kolorado na południu.

2004 r. do przedstawienia działalności

Pęcherzyki Magmy pojawiły się na szczycie wulkanu około 11 października 2004 roku, a po południowej stronie pierwszej kopuły wykonano nową kopułę z lawy. Ta nowa kopuła rosła przez cały 2005 i 2006 rok. Zauważono kilka nowych cech, takich jak "wielorybnictwo", czyli solidna magma wpychana na szczyt wulkanu przez magmę pod nią. Cechy te nie trwają długo i rozpadają się wkrótce po ich uformowaniu. W dniu 2 lipca 2005 roku zerwał się czubek wieloryba, a upadek skały wysłał popiół na kilkaset metrów w powietrze.

W dniu 8 marca 2005 r., kiedy to z wulkanu wypłynął 36.000-metrowy (11.000 m) strumień pary wodnej i popiołu, Mount St. Helens wykazał nową, ważną aktywność. Ścieżkę widziano aż z Seattle, miasta oddalonego o 96 mil. Ta dość niewielka erupcja miała miejsce z powodu powstania nowej kopuły lawy i trzęsienia ziemi o sile 2,5 stopnia.

Inną cechą, która wyrosła z kopuły jest "płetwa" lub "płyta". Około połowy wielkości boiska piłkarskiego, duża skała wulkaniczna była przesuwana w górę tak szybko, jak 6 stóp (2 m) dziennie. W połowie czerwca 2006 r. płyta bardzo często miała opady skalne, ale wciąż była wypychana w górę z wnętrza wulkanu.

22 października 2006 r. o godz. 15:13 PST, trzęsienie ziemi o sile 3,5 stopnia w skali Richtera złamało kopułę lawy. W wyniku zawalenia się i lawiny nad kraterem pojawiła się smuga popiołu o wysokości 2 000 stóp (610 m), która jednak szybko zniknęła.

W dniu 19 grudnia 2006 r. zaobserwowano dużą białą smugę pary, a niektórzy dziennikarze z mediów uważali, że doszło do niewielkiego wybuchu. Jednak obserwatorium wulkaniczne Cascades Volcano Observatory of the United States Geological Survey twierdzi, że nie było dużej smugi popiołu, więc nie mogła to być erupcja. Wulkan wybuchał sporadycznie od października 2004 r. W związku z tym, że nie było tam dużej smugi popiołu, nie mogło to być erupcja.

Tektonika płytowa z zakresu kaskadowego. Wulkany Cascade powstały w wyniku podciągnięcia (przesunięcia) płyty Juana de Fuca pod płytę północnoamerykańską.


Góra St. Helens wybuchła 18 maja 1980 roku, o godzinie 08:32 czasu pacyficznego.


Wzrost kopuły lawy w latach 1980-1986


"Whaleback" z lutego 2005 r.


Smuga o wysokości 36.000 stóp widziana 8 marca 2005 roku.