William Boyce

Życie

Wczesne lata

Boyce urodził się w londyńskim City. Jego ojciec był stolarzem. Jego dom był znany dzięki znakowi Nagiego Chłopca, który wisiał na zewnątrz.

Boyce był chórzystą w katedrze św. Pawła, a następnie studiował muzykę u Maurice'a Greene'a, po tym jak złamał mu się głos. Po ukończeniu studiów dostał pracę jako organista w kaplicy hrabiego Oxfordu na Cavendish Square. Dwa lata później przeszedł do St Michael's Cornhill. Nadal studiował muzykę, teraz jego nauczycielem był Pepusch.

Boyce napisał piosenki dla Vauxhall Gardens. Wiele osób słyszało te pieśni. W 1736 roku został kompozytorem Chapel Royal. Był to wielki zaszczyt. Napisał kilka dużych dzieł, choć nie wiemy o nich zbyt wiele, ani o ich wykonaniach. W latach czterdziestych XVII wieku skomponował utwór teatralny zatytułowany The Secular Masque. Autorem słów był John Dryden. W 1749 roku otrzymał tytuł doktora muzyki po wykonaniu swojego hymnu O be joyful.

Lata sławy

Boyce był już bardzo sławny. Zamieszkał w dużym domu przy Chancery Lane. Wydaje się, że ożenił się i założył rodzinę. Poproszono go o komponowanie dla teatru w Drury Lane. To zaskakujące, że wcześniej nie poproszono go o napisanie muzyki teatralnej. Może to być spowodowane tym, że był głuchy. Utrudniałoby mu to próby z orkiestrą.

Boyce napisał wiele muzyki dla teatru. Wydaje się, że była to pewna rywalizacja z kompozytorem Thomasem Arne. Prawdopodobnie sami kompozytorzy nie chcieli tej rywalizacji, była ona wspierana przez ich zwolenników.

W 1755 roku, kiedy Maurice Green zmarł, William Boyce został mianowany Mistrzem Muzyki Królewskiej na jego miejsce. Miał on komponować ody na każdy Nowy Rok i urodziny króla. Czynił to do końca życia.

Późniejsze lata i reputacja

Niewiele z dzieł Boyce'a zostało opublikowanych za jego życia. Napisał osiem symfonii. Wcześniejsze z nich są w stylu barokowym. Później jego styl zaczął się zmieniać na bardziej klasyczny, ale ponieważ był już bardzo głuchy, nie mógł słyszeć nowej muzyki komponowanej przez innych, więc jego styl już się nie rozwijał. Wiele czasu poświęcał na tworzenie kolekcji muzyki kościelnej zwanej Cathedral Music. Zawierał on muzykę z dwóch wieków angielskiej muzyki kościelnej, zwłaszcza Johna Blowa, Henry'ego Purcella, Pelhama Humfreya i Orlando Gibbonsa. Zachęcał śpiewaków do śpiewania z partyturą przed sobą (muzyka, która pokazuje wszystkie śpiewane partie) zamiast tylko tej, którą śpiewają, aby mogli zobaczyć, jak ich partia pasuje do innych. Dziś jest to normalne, ale w tamtych czasach był to nowy pomysł. Musiał spędzać wiele czasu na pisaniu mało ważnej muzyki dla króla, która prawdopodobnie nie będzie wykonywana więcej niż raz.

Jego muzyka

Boyce jest najbardziej znany z ośmiu symfonii, hymnów i od. Napisał także maskę Peleus and Thetis oraz pieśni do Maski świeckiej Johna Drydena, muzykę do utworów Williama Shakespeare'a Burza, Cymbeline, Romeo i Julia oraz Opowieść zimowa, a także wiele utworów kameralnych, w tym komplet dwunastu sonat triowych. Skomponował również marsz brytyjskiej i kanadyjskiej marynarki wojennej "Heart of Oak". Teksty do niego napisał później David Garrick. Jego muzyka jest zawsze umiejętnie napisana, zwłaszcza fugi i tańce.

Po jego śmierci Boyce został w dużej mierze zapomniany. W XIX wieku znany był głównie z redagowania Muzyki Katedralnej. Dziś niektóre z jego utworów orkiestrowych i instrumentalnych są często grywane.