Aethelbald

Król Mercji

Aethelbald, syn Alweo i wnuk brata Pendy, Eowa. Jako ateusz i potencjalny konkurent do tronu, został zmuszony do opuszczenia Mercji przez swego kuzyna Ceolreda. Aethelbald znalazł schronienie u swego krewnego, (świętego) Guthlaca z Crowlandu. Święty Guthlac zmarł w 714 r., ale przepowiedział, że Aethelbald zostanie królem Mercji. Dwa lata później, po śmierci Ceolreda, Aethelbald został królem. Jednym z jego pierwszych działań było rozpoczęcie budowy opactwa Crowland, które obiecał wybudować dla Guthlaca, jeśli jego przepowiednia się spełni. Na początku swego panowania Aethelbald musiał zmierzyć się z dwoma silnymi królami na swych granicach. Ine z Wessexu i Wihtred z Kentu mieli wpływy w południowej Anglii. Aethelbald miał wpływy u innych południowych królów. Wihtred zmarł w 725 roku, a Ine abdykował z tronu w 726 roku. Poparł Athelhearda z Wessexu, by ten został królem w 726 roku.

Bretwalda

Aethelbald zaczął przejmować część Wessex. W 730 r. zdobył Berkshire. Trzy lata później odebrał Wessexowi Somerton. Aethelbald był w stanie podarować arcybiskupowi Canterbury klasztor Cookham w Berkshire (Wessex). W roku 731, gdy Beda kończył swoją Historię kościelną, Aethelbald był już władcą wszystkich angielskich królestw na południe od rzeki Humber. W 740 r. Aethelbald spalił York i zniszczył znaczną część Northumbrii. W tym samym roku zmarł Athelheard z Wessex, a jego miejsce na tronie zajął Cuthred. Cuthred dał do zrozumienia, że nie jest tak słabym władcą jak Athelheard i walczył z Aethelbaldem, który był jego władcą. W ciągu pierwszych trzech lat rządów Cuthred prowadził wojny z Mercją, ale nie odniósł większych korzyści. W 743 r. Cuthred przyłączył się do Aethelbalda w walce z Walijczykami. W 748 r. syn Cuthreda, Cynric, próbował obalić ojca i zginął podczas buntu. Według kroniki anglosaskiej, do buntu zachęcał Aethelbald. W 752 r. Cuthred próbował uwolnić się od króla Aethelbalda. Doprowadziło to do bitwy pod Burford, gdzie Cuthred walczył z Aethelbaldem. Bitwa zakończyła się ucieczką Aethelbalda z pola bitwy. Od tego czasu Cuthred utrzymał niezależność od Mercji do końca swego panowania.

Aethelbald i Kościół

Miał on wpływ na wybór trzech kolejnych arcybiskupów Canterbury (w Kent). Byli to Tatwine w 731 roku, Nothhelm w 734 roku i Cuthbert w 740 roku. Mercja była w tym czasie bardzo zamożnym królestwem, a sam Aethelbald był bardzo bogaty. Najwyraźniej wykorzystywał fundusze kościelne do własnych celów. Zmuszał mnichów do pracy przy swoich projektach budowlanych. Aethelbald nie tylko narzucał się zakonnicom, ale promował to samo niegodziwe zachowanie wśród mnichów. Święty Bonifacy skarżył się królowi Aethelbaldowi na jego złe postępowanie w liście datowanym na lata 746-747. Zwrócił uwagę, że Aethelbald nie pojął prawowitej żony ani nie przestrzegał czystości. Powiedział, że król zrujnował swoje dobre imię przed ludźmi. Wreszcie, że zbrodnie, które Aethelbald popełnił w klasztorach z mniszkami i dziewicami, podwoiły jego przewinienie. Ostrzegł króla, by zmienił swoje postępowanie, zanim spotka go straszna śmierć. Nie miało to żadnego wpływu na Aethelbalda. Zniecierpliwił się on na kościelnych i ingerował w ich przywileje. Dopiero w późniejszych latach wypracował sobie mniej arogancki sposób postępowania z Kościołem.

W 757 r. Aethelbald został zamordowany w nocy przez jednego z własnych ochroniarzy. Tron został tymczasowo przejęty przez Beornreda, dopóki Offa nie doszedł do władzy w tym samym roku, w którym zmarł Aethelbald. Aethelbald utrzymał władzę nad wszystkimi królestwami południowej Anglii dłużej niż jakakolwiek inna bretwalda. Udało mu się to częściowo dzięki sile; Aethelbald był świetnym wodzem wojennym. Po części udało mu się to dzięki ogromnemu bogactwu, które zawdzięczał daninom płaconym mu przez innych królów. Mógł sobie pozwolić na dużą siłę roboczą, jak i dużą armię. Próbował również wykorzystać wielkie bogactwo Kościoła na swoją korzyść. Ale dawał też Kościołowi dotacje na budowę klasztorów. Uczestniczył w wielkich soborach kościelnych, które nie odbyłyby się bez jego wsparcia. Był potężnym królem, ale mniej niż idealnym chrześcijaninem.