Ine

Atheling

Ine był synem Cenreda, podkinga Wessexu. Beda mówi o Ine, że był "z królewskiej krwi", co oznacza, że był aterlingiem. Jego bratem był Ingild, przodek Alfreda Wielkiego. Jego siostra Cuthburh była żoną króla Aldfritha z Northumbrii. Była założycielką opactwa Wimborne. Ine poślubiła Ethelburg, siostrę Athelhearda, następcy Ine.

Król Wessexu

Poprzedni król, Caedwalla, był jednym z ważniejszych przywódców wojskowych Wessexu. Kiedy abdykował w 688 r., pozostawił po sobie próżnię władzy. Wessex został rozbity na kilka podkrólestw. Każde z nich było rządzone przez underkinga. Ine zaczął jako podkról, ale wkrótce stał się jedynym władcą Wessexu. Ine zreorganizował Wessex i ustanowił system shires. Usunął stanowiska podkrólów i zastąpił ich ealdormenami. Pod wieloma względami Ine był pierwszym prawdziwym królem Wessexu.

Ine napisał swoje prawa między 688 a 694 Wspomina w preambule biskupa Erconwalda, który mu pomagał. Chodzi o Erconwalda, który od 675 do 694 roku był biskupem Essex (Londyn). W 994 roku zastąpił go Waldhere. Ale wzmianka o tym, że ojciec Ine wciąż żyje wskazuje na to, że prawa zostały napisane wcześniej w tym okresie, a nie później. Prawa Ine są pierwszym zestawem praw dla Sasów z Wessex. Istniały wcześniejsze kodeksy prawne w Wessex. Ale żaden z nich nie obejmował tak szerokiego zakresu sytuacji, z jakimi król lub jego urzędnicy mogliby mieć do czynienia. Przez następne dwa stulecia nie było żadnych kodeksów prawnych napisanych po tych z Ine. Dopiero Alfred Wielki stworzył bardziej rozbudowany kodeks prawny.

W 705 r. król Essexu udzielał schronienia wygnańcom z Wessexu. Stworzyło to poważny problem między tymi dwoma królami. W końcu jednak wygnańcy zostali wypędzeni po tym, jak Ine zagroził inwazją na terytorium wschodnich Sasów. Podobna sytuacja miała miejsce w 722 roku, kiedy to w Sussex przyjęto wygnańca o imieniu Ealdbert. W wyniku tego Ine najechał na Sussex. W 725 r. Ine ponownie dokonał inwazji i tym razem Ealdberht został zabity. W 710 roku Ine prowadził wojnę z Geraintem, królem Dumnonii. Była to część jego kampanii przeciwko Brytyjczykom i rozszerzeniu granic Wessexu na zachód do rzeki Tamar. Nie udało mu się jednak podbić Kornwalii. Ine został pokonany przez Kornwalijczyków w 722 roku nad rzeką Tamar. Wydaje się, że przez całe swoje panowanie Ine był w dobrych stosunkach z Mercjanami. Znany jest tylko jeden incydent: bitwa pod Wodnesbeorg w 715 roku pomiędzy Ine a Ceolredem, królem Mercji. Ale jedyne źródło tej informacji, Anglo-Saxon Chronicle, nie mówi, kto wygrał.

Ine był zdecydowanym zwolennikiem Kościoła. Chociaż sprzeciwiał się utworzeniu drugiego biskupstwa w Sherborne, wspierał pierwszego biskupa w tym mieście w 705 r., biskupa Aldhelma. Ine popierał utworzenie zorganizowanego kościoła w Wessex. Wcześniej były to tylko rozproszone klasztory i kościoły. Wiele z praw Ine'a dotyczyło duchowego dobrobytu jego ludu. Jego prawo wymagało chrztu w ciągu trzydziestu dni od narodzin dziecka, zakazu pracy w niedziele i płacenia należności kościelnych w Martinmas. Pierwsze synody w Wessex pochodzą z czasów jego panowania. Najstarsze zachowane zapisy pokazują, że Ine przewodniczył tym kościelnym radom.

Mimo swej potęgi i wszystkich osiągnięć pod koniec swego długiego panowania miał problemy wewnętrzne. Doszło do niezgody między kilkoma zachodniosaksońskimi athelingami. W 721 r. Ine zabił Cynewulfa. Nie wiadomo, z jakiego powodu, ale właśnie w tym czasie Ealdbert uciekł z Wessexu. W 722 roku został oblężony przez królową Ine, Ethelburg pod Taunton. Udział królowej wydaje się wskazywać, że Ealdbert był członkiem rodziny, być może ich synem. Uciekł tylko po to, by zostać zabitym trzy lata później (patrz wyżej). Niezależnie od ich relacji, wydaje się, że Ine stał się bardzo zmęczony. W 726 roku abdykował z tronu i udał się do Rzymu. Niespełna dwa lata później (728) zmarł tam. Oświadczył, że pozostawia królestwo "młodszym mężczyznom" i nie podjął żadnej próby wyznaczenia następcy. Jego następcą został Athelheard.

Rodzina

W kronice anglosaskiej nie ma wzmianki o żonie i dzieciach Ine. Odnotowano natomiast brata i dwie siostry Ine:

• Ingeld († 718), był bratem Ine.
• Cuenburg, siostra Ine.
• Cuthburh, siostra Ine.