Eleanor Roosevelt

Wczesne życie

Tło

Jej miejsce urodzenia to 56 West 37th Street, Nowy Jork, Nowy Jork. Jej rodzicami byli Elliott Roosevelt I i Anna Hall Roosevelt. Za młodą Anną Roosevelt podążyło dwóch braci. Rodzina Rooseveltów została uzupełniona o Elliotta Jr (1889-1893) i Halla Roosevelta (1891-1941). Jest piątą z kolei kuzynką Franklina Roosevelta, który później został jej mężem.

Była ulubioną siostrzenicą Theodore'a Roosevelta, jednego z prezydentów Stanów Zjednoczonych.

Jej rodzina była potomkiem Claesa Martenszen van Rosenvelt. Przybył on z Holandii do Nowego Amsterdamu na Manhattanie w latach czterdziestych XVI wieku. Jego wnukowie, Johannes i Jacobus, dali początek dwóm gałęziom rodziny Rooseveltów. Potomkami Johannesa była rodzina Rooseveltów z Oyster Bay, Nowy Jork. Potomkami Jacobusa była rodzina Rooseveltów z Hyde Park, Nowy Jork. Eleanor była potomkinią gałęzi Johannesa. Jej przyszły mąż, Franklin pochodził z gałęzi Jacobusa.

Theodore Roosevelt, jeden z prezydentów Stanów Zjednoczonych, był jej wujem. Był on dla Eleanor, przyszłej Pierwszej Damy, jak ojciec. Anna Eleanor lubiła posługiwać się imieniem Eleanor, używając swojego imienia jako Anna Eleanor tylko w oficjalnych dokumentach i przy podpisywaniu czeków bankowych. Ze strony matki była potomkinią Williama Livingstona, sygnatariusza Konstytucji USA.

Dzieciństwo

Jej rodzice wcześnie zmarli. Po nich wychowywała ją babka macierzysta, Marry Ludlow Hall (1843-1919). Dzieciństwo spędziła w Tivoli, w stanie Nowy Jork. Większość członków rodziny matki patrzyła na nią z góry, być może z powodu jej prostego wyglądu i sześciostopowego wzrostu. Nawet Rooseveltowie z Hyde Parku, w tym jej przyszła teściowa Sara Delano Roosevelt, mówili jej o Rooseveltach z Manhattanu: "my mamy tyle urody i pieniędzy".

W ostatnim czasie pojawiły się zarzuty, że w domu babci ze strony matki czuła się niepewnie. Wielu męskich członków rodziny spożywało duże ilości napojów. Pewnego razu, gdy odwiedzała swoją ciotkę Bamie Roosevelt (siostrę Theodore'a Roosevelta), załamała się i ze łzami w oczach wykrzyknęła: "Nie mam prawdziwego domu".

Ciocia Bamie była bardzo pomocna. Starała się znaleźć dla niej lepsze możliwości kształcenia. Zorganizowała wyjazd Eleanor na studia do Anglii, a Eleanor chętnie się zgodziła.

Edukacja

Eleanor otrzymała zachętę od Bamie Roosevelt, siostry Theodore'a Roosevelta, do zdobycia dobrego wykształcenia. Wyjechała do Londynu i rozpoczęła naukę w szkole z internatem dla dziewcząt w Allenswood, pod Londynem. Uczyła się tam od 1899 do 1902 roku. Jej dyrektorką była Mademoiselle Marie Souvestre. Później Eleanor wspominała, że Souvestre była jedną z trzech osób, które miały największy wpływ na jej życie.

Podczas wakacji Eleanor zwiedzała Europę wraz z dyrektorką szkoły, Souvestre. Studiowała również historię, język i literaturę. Zainteresowała się sprawiedliwością społeczną, a studia dały jej wiedzę i pewność siebie, by mogła przedstawiać swoje poglądy na wiele spraw. Jednym z jej najwspanialszych momentów w szkole w Allenswood było dostanie się do drużyny hokeja na trawie. Była jedną z ulubionych uczennic szkoły, a kiedy wróciła do USA, szkoła za nią tęskniła.

Eleanor i FDR

W 1902 roku Eleanor i Franklin Delano Roosevelt (FDR) poznali się, gdy był on studentem Harvardu. Chodzili ze sobą i zaręczyli się w listopadzie 1903 roku. Jednak matka FDR była przeciwna ich małżeństwu. Wysłała nawet FDR na długą wycieczkę, aby opóźnić małżeństwo i zmienić zdanie FDR. Jednak w Dzień Świętego Patryka (17 marca 1905 roku) FDR i Eleanor wzięli ślub. Prezydent TheodoreRoosevelt wziął udział w ceremonii przekazania panny młodej. Po ślubie, teściowa Eleanor, nadal doradzała (i być może ingerowała) w życie młodej pary.

Po śmierci męża w 1945 roku Eleanor Roosevelt nadal mieszkała na terenie posiadłości Hyde Park w kamiennym domku w pobliżu głównego domu. Struktura ta powstała jako mała fabryka mebli Val-Kill Industries, a następnie została przekształcona w domek, z którego korzystała Eleanor i jej bliscy przyjaciele. Domek zapewniał Eleanor poczucie prywatności, którego pragnęła od wielu lat, i uważała go za swój pierwszy prawdziwy dom. Obecnie domek nosi nazwę Centrum Eleanor Roosevelt i jest gospodarzem wielu programów, które kontynuują jej dziedzictwo.

Eleanor w wieku 14 lat

Pierwsza Dama

Swoją rolę Pierwszej Damy rozpoczęła w 1933 roku, wraz z początkiem pierwszej kadencji jej męża jako prezydenta Stanów Zjednoczonych. Eleanor była aktywną Pierwszą Damą z własną ideologią w wielu kwestiach.

Popierała Ruch Praw Obywatelskich i prawa Afroamerykanów. Jednak jej mąż potrzebował poparcia Demokratów z południowych stanów USA. Dlatego nie wypowiadał się głośno na temat amerykańskiego Ruchu Praw Obywatelskich. Eleanor stała się jego łącznikiem z ludnością afroamerykańską, pomagając Franklinowi Rooseveltowi zdobyć wiele głosów.

W 1939 roku afroamerykańskiej śpiewaczce operowej Marian Anderson odmówiono zgody Córek Rewolucji Amerykańskiej na występ w Constitution Hall w Waszyngtonie z powodu jej rasy. Eleanor zaaranżowała występ Anderson na schodach Lincoln Memorial, w Niedzielę Wielkanocną, dla 70 000 widzów na żywo. Miliony ludzi słuchały tego występu również przez radio.

II wojna światowa

W czasie II wojny światowej Eleanor Roosevelt pozostawała bardzo aktywna. Niegdyś współprzewodniczyła także komisji obrony cywilnej. Odwiedzała wiele miejsc, zarówno cywilnych, jak i wojskowych, aby podnieść wojenne morale. Szczególnie wspierała Afroamerykanów i kobiety.

W czasie II wojny światowej jej mąż, jako prezydent Stanów Zjednoczonych, podpisał rozkaz o nazwie Executive Order 9066. Rozkaz ten zamykał w specjalnych obozach około 110.000 obywateli amerykańskich pochodzenia japońskiego. Eleanor sprzeciwiła się decyzji swojego męża o podpisaniu tego rozkazu.

Przez pewien okres zarabiała 1000 dolarów tygodniowo za reklamę dla Panamerykańskiego Biura Kawy. Osiem zagranicznych rządów wspierało i finansowało to Biuro. Departament Stanu USA próbował anulować tę umowę, ale nie mógł tego zrobić.

Polityka powojenna

Po II wojnie światowej, wraz z René Cassinem, Johnem Petersem Humphreyem i innymi, opracowała deklarację dla Organizacji Narodów Zjednoczonych: Powszechną Deklarację Praw Człowieka ONZ. Była też pierwszą przewodniczącą Komisji Praw Człowieka ONZ. 10 grudnia 1948 roku Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło tę deklarację. Przyniosło jej to wielką sławę i było dla niej wielkim osiągnięciem.

Przez około cztery dekady, począwszy od lat dwudziestych aż do śmierci w 1962 roku, Eleanor kontynuowała swoje zaangażowanie w sprawy polityczne. Sprzeciwiła się poprawce o równych prawach. Uważała, że poprawka ta uniemożliwiłaby Kongresowi USA uchwalenie innych przepisów chroniących pracujące kobiety.

Roosevelt była znakomitą łuczniczką i jedną z pierwszych współczesnych kobiet, które uczestniczyły w sporcie polowania z łukiem. Napisała nawet, używając męskiego imienia "Chuck Painton", o swoich doświadczeniach łowieckich w popularnym w tamtych czasach magazynie myśliwskim "Ye Sylvan Archer". Jedno z cennych trofeów myśliwskich Roosevelta zdobiło bibliotekę jej męża. Obecnie jest ono częścią kolekcji Community Forum Collection w Smithsonian Institution.

Kwestia katolicka

W lipcu 1949 roku jej niepewna postawa wobec amerykańskich katolików wywołała publiczną debatę z Francisem kardynałem Spellmanem, katolickim arcybiskupem Nowego Jorku. Eleanor pisała przeciwko pewnym propozycjom, takim jak finansowanie pewnych (niereligijnych) działań szkół katolickich, takich jak transport autobusowy dla uczniów. Spellman zauważył, że Sąd Najwyższy niedawno podtrzymał takie przepisy. Oskarżył ją również o antykatolicyzm. Większość Demokratów zjednoczyła się za Eleanor Roosevelt i poparła ją. Spellman przybył do domu Eleanor w Hyde Park, aby zniwelować dzielące ich różnice.

W każdym razie Eleanor nigdy nie była tak popularna wśród katolików jak jej mąż. Nie byli oni również zadowoleni z popieranego przez Eleanor ruchu kontroli urodzeń. Mieli też za złe jej przedwojenne (przed II wojną światową) sponsorowanie Amerykańskiego Kongresu Młodzieży, w którym komuniści byli silnie reprezentowani, ale katolickie grupy młodzieżowe nie były reprezentowane.

Nowy Jork i polityka krajowa

W 1954 roku, Carmine DeSapio prowadził kampanię przeciwko synowi Eleanor, Franklinowi D. Rooseveltowi, Jr, w wyborach na prokuratora generalnego stanu Nowy Jork. Franklin (Jr.) przegrał. Eleanor obarczyła DeSapio odpowiedzialnością za porażkę syna. Stała się zdegustowana politycznym postępowaniem DeSapio przez resztę lat 50-tych. Wraz z dawnymi przyjaciółmi, jak Herbert Lehman i Thomas Finletter, udało jej się odsunąć DeSapio od władzy w 1961 roku.

Eleanor Roosevelt była bliską przyjaciółką Adlai Stevensona. Poparła jego kandydatury w wyborach prezydenckich w 1952 i 1956 roku. W 1960 r. ponownie poparła Stevensona, ale nominację prezydencką otrzymał John F. Kennedy.

W 1964 roku Eleanor Roosevelt pomogła w założeniu Międzynarodowego Parku Roosevelta Campobello o powierzchni 2800 akrów na wyspie Campobello w Nowym Brunszwiku. Nastąpiło to po przekazaniu letniej posiadłości Rooseveltów rządowi kanadyjskiemu i amerykańskiemu.

Eleanor przemawiająca w ONZ w 1947 r.

Sprawy rodzinne

Teściowa

Sara Delano Roosevelt była jej teściową. Jeszcze zanim Eleanor poślubiła FDR, nie miała dobrych relacji z Sarą Delano. Biografowie i historycy do dziś dyskutują na ten temat i zastanawiają się nad przyczynami ich trudnych relacji. Jednak we wczesnych latach swojego małżeństwa Eleanor ceniła sobie sugestie teściowej, dopóki sama nie nabrała pewności siebie w sprawach domowych.

Być może Sara pragnęła dla swego syna, FDR, wielkiego powodzenia we wszystkich sprawach życiowych, w tym w małżeństwie. Zawsze darzyła FDR swoim uczuciem, do tego stopnia, że go rozpieszczała. Dawała nawet drogie prezenty dzieciom FDR i Eleanor. Czasami Eleanor miała problemy, które wynikały z takich kosztownych prezentów teściowej.

Oyster Bay Roosevelts

Eleanor zawsze cieszyła się dobrymi względami swojego wuja Theodore'a Roosevelta, głównej postaci rodu Rooseveltów z Oyster Bay. Jednak znalazła się w niezgodzie z kuzynką Alice Roosevelt. Alice była córką Theodore'a Roosevelta. Wuj Theodore uważał zachowanie Eleanor za bardziej odpowiedzialne, społecznie akceptowalne i chętne do współpracy niż jego własnej córki Alice. Alice była piękna i bardzo fotogeniczna, ale była osobą zbuntowaną. Czasami Theodore Roosevelt mówił jej: "Dlaczego nie możesz być bardziej podobna do 'kuzynki Eleanor'?". Te doświadczenia położyły na całe życie nieszczęśliwy związek między dwoma wysoko postawionymi kuzynami.

Wraz ze wzrostem kariery politycznej FDR stosunki między Eleanor i Oyster Bay Rooseveltów uległy pogorszeniu. Pojawiły się komentarze "kuzynki Alice", takie jak jej opis FDR jako "dwie trzecie Grzyba i jedną trzecią Eleanor". Jednak podczas inauguracji prezydenckiej FDR w 1933 roku, zaproszenia trafiły do Alice, aby uczestniczyła w niej razem ze swoimi braćmi Kermitem Rooseveltem i Archibaldem Rooseveltem, z którymi Eleanor była blisko.

Eleanor w 1933 r.

Śmierć

W 1961 roku wszystkie tomy jej autobiografii zostały zebrane w The Autobiography of Eleanor Roosevelt. Zostanie ona jednak wydrukowana około 45 lat później.

Eleanor Roosevelt przeżyła swojego męża o prawie 20 lat. Od 1919 roku chorowała na gruźlicę szpiku kostnego. Od czasu do czasu nawracała.

Zmarła wieczorem 7 listopada 1962 r. w swoim mieszkaniu na Manhattanie w Nowym Jorku na gruźlicę. W chwili śmierci miała 78 lat. Została pochowana obok swojego męża Franklina D. Roosevelta w Hyde Parku w Nowym Jorku. Ludzie tak bardzo ją lubili, że w opublikowanym wówczas pamiątkowym komiksie pokazano po prostu dwa anioły spoglądające w stronę otworu w chmurach z napisem "She's here", ponieważ nie było potrzebne żadne wprowadzenie, a ludzie mogli zrozumieć, że "ona" oznacza Eleanor Roosevelt.

Eleanor Roosevelt przez całe życie utrzymywała silną lojalność wobec Theodore'a Roosevelta ("Wujka Teda"). Do jej rzeczy należała karta członkowska Stowarzyszenia Theodore'a Roosevelta.

W 1968 r. otrzymała Nagrodę Narodów Zjednoczonych w dziedzinie praw człowieka. Po jej śmierci bezskutecznie starano się o przyznanie jej Pokojowej Nagrody Nobla.

Eleanor w późniejszych latach

Powiązane strony

• Franklin Delano Roosevelt
• Elliott Roosevelt I
• Anna Hall Roosevelt
• Hall Roosevelt
• Theodore Roosevelt
• Molly Yard
• Lucy Page Mercer Rutherfurd