Zanzibar (autonomia)

Polityka

Zanzibar ma swój własny rząd, znany jako Rewolucyjny Rząd Zanzibaru. Składa się on z Rady Rewolucyjnej i Izby Reprezentantów.

Główne partie to Chama Cha Mapinduzi (CCM) i Zjednoczony Front Obywatelski (CUF). Od początku lat 90. politykę archipelagu charakteryzują powtarzające się gwałtowne starcia między tymi dwiema partiami politycznymi.

Żądanie niepodległości

W październiku 2009 r. prezydent Zanzibaru Amani Karume spotkał się z sekretarzem CUF Seifem Shariffem Hamadem w State House, aby omówić sposoby uratowania Zanzibaru przed przyszłymi zawirowaniami politycznymi i zakończyć konflikt między nimi, co zostało przyjęte z zadowoleniem przez wiele osób, w tym USA i partie polityczne. To był pierwszy raz, kiedy CUF zgodził się uznać Karume za prawowitego prezydenta Zanzibaru.

Stosunki między rządem Zanzibaru a kontynentem tanzańskim nie układały się w ostatnich latach najlepiej, odkąd premier Tanzanii Mizengo Pinda wypowiedział się na temat suwerenności Wysp. Powiedział on, że Zanzibar nie jest niezależnym krajem poza rządem Unii, w ramach którego może jedynie wykonywać swoją suwerenność.

Członkowie zarówno partii rządzącej, Chama Cha Mapinduzi (CCM), jak i opozycyjnego Civic United Front (CUF) nie zgodzili się z interpretacją pana Pindy i stanowczo opowiedzieli się za uznaniem Zanzibaru za w pełni autonomiczne i pełne państwo. Posunięcie to nie zostało uznane przez rząd Zjednoczonej Republiki Tanzanii.

W 2008 r. prezydent Tanzanii Jakaya Kikwete próbował uciszyć debatę, kiedy przemawiając do narodu podczas konferencji na żywo powiedział, że Zanzibar jest państwem wewnętrznym, ale półpaństwem międzynarodowym. Na razie sprawa jest zamknięta.

Propozycja zmiany prawa Zanzibaru, aby umożliwić rywalizującym ze sobą partiom tworzenie rządów jedności narodowej, została przyjęta przez 66,4 procent głosujących, po oficjalnych wynikach referendum, które odbyło się 31 lipca 2010 roku.

Religia

Zanzibar jest w 95% wyznania islamskiego, i tak było przez setki lat. Kiedyś był częścią Imperium Perskiego, potem pod Kalifatem Omanu. Rządzony był przez sułtana. Zanzibar został podbity przez Brytyjczyków pod koniec XIX wieku. Wyspy były zaangażowane w arabski handel niewolnikami, a brytyjski podbój był próbą powstrzymania tego procederu. Wyznaczyli oni marionetkowych władców, a Zanzibar stał się "protektoratem", a nie kolonią.

Zanzibar uzyskał niepodległość 10 grudnia 1963 roku od Brytyjczyków.

Przyprawy

Głównymi gałęziami przemysłu na Zanzibarze są przyprawy (w tym goździki, gałka muszkatołowa, cynamon i pieprz), rafia i turystyka. Zanzibar jest również domem endemicznego czerwonego kolobusa zanzibarskiego i nieuchwytnego lamparta zanzibarskiego. Słowo "Zanzibar" prawdopodobnie wywodzi się z perskiego زنگبار, Zangi-bar ("wybrzeże czarnych") i jest również znane jako Zanji-bar w języku arabskim. Zanzibar jest czasami nazywany "Wyspami Korzennymi", termin ten jest częściej używany w odniesieniu do Wysp Maluku w Indonezji. Wyspa Pemba jest jedyną wyspą poza Zanzibarem, która nadal produkuje goździki na dużą skalę, co jest głównym źródłem dochodów z przypraw na wyspach.

Gospodarka

Wyspy są biedne, a gospodarka przeżywa kłopoty. Zanzibarianie żyją bardzo ciężko w porównaniu z kontynentem. W 2000 r. roczny dochód na głowę mieszkańca wynosił 220 USD.

W maju i czerwcu 2008 r. na Zanzibarze doszło do poważnej awarii systemu energetycznego, w wyniku której wyspa była pozbawiona prądu przez prawie miesiąc. Kolejna przerwa w dostawie prądu miała miejsce w okresie od grudnia 2009 r. do marca 2010 r. z powodu problemu z kablami podmorskimi i lokalną elektrownią. Doprowadziło to do poważnego i ciągłego wstrząsu dla kruchej gospodarki wyspy, która jest w dużym stopniu uzależniona od turystyki zagranicznej.

Goździki

Gospodarka Zanzibaru opiera się głównie na produkcji goździków (90% upraw na wyspie Pemba), które są głównym źródłem dochodów dewizowych. Eksport ucierpiał w wyniku spadku koniunktury na rynku goździków.

Goździk, pochodzący pierwotnie z Wysp Moluccan (Indonezja), został wprowadzony na Zanzibar przez sułtanów Omanu w pierwszej połowie XIX wieku. Zanzibar, głównie wyspa Pemba, był niegdyś wiodącym producentem goździków na świecie, ale od lat 70. roczna sprzedaż goździków spadła o 80%. Przemysł goździkowy na Zanzibarze został sparaliżowany przez szybko zmieniający się rynek światowy i międzynarodową konkurencję.

Nieudany eksperyment Tanzanii z socjalizmem w latach 60-tych i 70-tych, kiedy to rząd kontrolował ceny i eksport goździków, jest również czynnikiem. Obecnie Zanzibar zajmuje odległe trzecie miejsce, a Indonezja dostarcza 75% światowych goździków w porównaniu z 7% Zanzibaru.

Inne opcje

Zanzibar eksportuje przyprawy, wodorosty i delikatną rafię. Posiada również duże rybołówstwo i produkcję czółen.

Turystyka jest jednym z głównych źródeł dochodu w walutach obcych. W ostatnich latach powstało wiele nowych hoteli i ośrodków wypoczynkowych.

Rząd Zanzibaru zalegalizował kantory wymiany walut na wyspach. Efektem tego było zwiększenie dostępności towarów konsumpcyjnych. Rząd ustanowił również strefę wolnego portu. Stymuluje to handel i usługi pomocnicze. Istnieje system zarządzania reeksportem towarów.

Istnieje również możliwość poszukiwania ropy naftowej w Zanzibarze na wyspie Pemba. Ropa pomogłaby pobudzić gospodarkę Zanzibaru, ale istnieją spory dotyczące dywidendy pomiędzy kontynentalną częścią Tanzanii a Zanzibarem, przy czym ten ostatni twierdzi, że ropa powinna być wyłączona w sprawach unijnych. Norweski konsultant został wysłany do Zanzibaru, aby zbadać jego potencjał naftowy. ^[]