Rozkaz specjalny 191
Rozkaz specjalny 191 został wydany przez Roberta E. Lee na początku września 1862 roku. Był to odręcznie napisany rozkaz szczegółowo opisujący planowane przez Lee ruchy wojsk podczas Kampanii Maryland, mającej na celu wygranie amerykańskiej wojny secesyjnej. Dokument został odnaleziony przez żołnierzy Unii i przekazany generałowi dywizji George'owi B. McClellanowi. George'a B. McClellana. Była to informacja, którą niewielu dowódców bitewnych ma szczęście otrzymać. Zawierał on szczegóły dotyczące tego, jak Lee osłabił swoje siły, dzieląc je na kilka kolumn. Wyznaczał również, gdzie każda część jego armii ma się znajdować w danym momencie. McClellan, zwykle bardzo powolny w działaniu, tym razem przeniósł swoje siły szybciej. W nocy 14 września 1862 roku Lee nie trzymał się już swojego planu ataku. Teraz reagował na ruchy oddziałów McClellana. W tym momencie głównym problemem Lee stało się to, jak uchronić swoją armię przed zniszczeniem.
Pole Best Farm, gdzie odnaleziono zaginiony rozkaz Lee podczas amerykańskiej wojny secesyjnej
Tło
Po sukcesie w drugiej bitwie pod Bull Run (zwanej też drugą bitwą pod Manassas) Lee zaczął planować inwazję na Północ. Lee sądził, że jeśli doprowadzi wojnę secesyjną do stanów Unii, wielkie zwycięstwo może przekonać Wielką Brytanię i Francję do poparcia Południa. Sądził również, że zmusi to Północ do złożenia pozwu o pokój. Dzięki temu Konfederackie Stany Ameryki mogłyby pozostać niepodległym państwem. Lee poprowadził swoją Armię Północnej Wirginii do Marylandu 4 września 1862 roku. Skoncentrował swoją armię w Frederick, Maryland, około 40 mil (64 km) na północny zachód od Waszyngtonu. Historia zaginionego rozkazu 191 i wydarzeń z początku września 1862 roku obraca się wokół dwóch kartek papieru.
7-9 września
Armia Lee obozowała 7 września w pobliżu Frederick. Trzy brygady kawalerii generała J.E.B. Stuarta otrzymały zadanie utworzenia osłony (linii ochronnej) pomiędzy obozem a armią Unii na wschodzie. Lee spotkał się ze swoimi generałami, sugerując Jamesowi Longstreetowi, że powinien otoczyć Harpers Ferry Armory i zaatakować duży garnizon Unii, który zagrażał ich liniom zaopatrzenia na tyłach. Longstreet sprzeciwił się temu, twierdząc, że jego żołnierze potrzebują odpoczynku po długim marszu. Zwrócił też uwagę, że to zły pomysł, by rozdzielać siły Lee, gdy są tak blisko wroga. Jeśli armia Unii odkryłaby, że Lee osłabił swoje główne siły, mogłaby zaatakować w pełnym składzie. Gdy armia Lee była wypoczęta, zorganizowana i w pełni zaopatrzona, mogła robić, co chciała. Po spotkaniu Longstreet założył, że Lee zrezygnował z ryzykownego planu Harpers Ferry. Dzień lub dwa później Longstreet wszedł do namiotu Lee. Zastał tam Lee i generała Stonewalla Jacksona, którzy finalizowali plan ataku na Harpers Ferry. Longstreet zdał sobie sprawę, że plan został zrealizowany bez niego. Niechętnie zgodził się na ten plan. 9 września Lee spisał szczegóły planu w specjalnym rozkazie nr 191.
Zamówienie 191 tekst
| “ | Rozkazy specjalne, nr 191 Kwatera Główna, ARMIA PÓŁNOCNEJ WIRGINII Dowództwo generała Longstreeeta będzie podążać tą samą drogą aż do Boonsboro, gdzie zatrzyma się z pociągami rezerwowymi, zaopatrzeniowymi i bagażowymi armii. Generał McLaws z własną dywizją i dywizją generała R.H. Andersona będzie podążał za generałem Longstreetem; po dotarciu do Middletown obierze drogę do Harper's Ferry, a do piątku rano zajmie Wzgórza Maryland i podejmie próbę schwytania wroga w Harper's Ferry i okolicach. Generał Walker, ze swoją dywizją, po osiągnięciu celu, w który jest teraz zaangażowany, przekroczy Potomac w Check's Ford, wejdzie na jego prawy brzeg do Lovettsville, zajmie Loudon Heights, jeśli będzie to możliwe, do piątku rano, Keyes Ford po swojej lewej stronie, a drogę między końcem góry a Potomakiem po swojej prawej. W miarę możliwości będzie współpracował z generałem McLawsem i generałem Jacksonem w przechwytywaniu odwrotu wroga. Dywizja generała D.H. Hilla będzie stanowiła tylną straż armii, podążając drogą obraną przez główny korpus. Rezerwowa artyleria, pociągi z zaopatrzeniem itd. będą poprzedzać generała Hilla. Generał Stuart oddzieli szwadron kawalerii, który będzie towarzyszył rozkazom generałów Longstreeta, Jacksona i McLawsa, i wraz z głównym korpusem kawalerii będzie osłaniał trasę armii i zbierał wszystkich maruderów, którzy mogli pozostać w tyle. Dowództwa generałów Jacksona, McLawsa i Walkera, po osiągnięciu celów, dla których zostały odłączone, dołączą do głównego korpusu armii w Boonsboro lub Hagerstown. Każdy pułk w marszu będzie zwyczajowo przewoził swoje siekiery w pułkowych wozach transportowych, do użytku ludzi w ich obozowiskach, w celu pozyskania drewna, itp. Pod dowództwem generała R.E. Lee. R. H. Chilton, zastępca adiutanta generalnego. Generał dywizji D.H. Hill, dowódca dywizji. | ” |
Każdy z dowódców Lee otrzymał kopię odręcznie napisanego rozkazu. Hill otrzymał już kopię rozkazu od Lee. Nie wiedział, że druga kopia została mu przesłana od Jacksona. To jest ta kopia, która zaginęła.
podpis
Lost order found
13 września, około 2 mile (3,2 km) na południe od Frederick w stanie Maryland, kapral Barton W. Mitchell z 27. Pułku Ochotników Indiany (Armia Unii) znalazł zawinięte w papier zawiniątko z cygarami. Papier okazał się być Rozkazem Specjalnym 191. Pole było niedawno zajęte przez konfederackiego generała Hilla i rozkaz był zaadresowany do generała Hilla. Przekazał on rozkaz swojemu sierżantowi, który przekazał go w górę łańcucha dowodzenia do generała McClellana. Adiutant generalny dywizji, Samuel Pittman, był w stanie potwierdzić, że jest to pismo jego dawnego kolegi sprzed wojny, Roberta Chiltona, który był adiutantem generalnym Lee. Jeszcze tego samego dnia był on w rękach McClellana.
Lee miał około 50.000 żołnierzy do 85.000 McClellana. Ale McClellan sądził, że Lee ma 100 000 żołnierzy i był bardzo niechętny do zaangażowania się w walkę z nim. McClellan miał teraz szansę zniszczyć Armię Północnej Wirginii Lee, gdy ta była słaba i podzielona, jeśli będzie działał szybko. Ta nieoczekiwana cenna informacja skłoniła zwykle zbyt ostrożnego McClellana do zaangażowania swoich sił 14 września, co doprowadziło do bitwy pod Południową Górą.
Pytania i odpowiedzi
P: Czym było Zamówienie Specjalne 191?
O: Rozkaz specjalny 191 był odręcznym rozkazem wydanym przez Roberta E. Lee na początku września 1862 r., szczegółowo opisującym jego planowane ruchy wojsk podczas kampanii w Maryland, mającej na celu wygranie amerykańskiej wojny secesyjnej.
P: Co stało się z tym dokumentem?
O: Dokument został odzyskany przez żołnierzy Unii i przekazany generałowi majorowi George'owi B. McClellanowi.
P: Jak dane wywiadowcze wpłynęły na działania McClellana?
O: Dane wywiadowcze dały McClellanowi szczegółowe informacje o tym, jak Lee osłabił swoje siły, dzieląc je na kilka kolumn i określając, gdzie każda część jego armii ma się znajdować w danym momencie. McClellan, zwykle bardzo powolny w działaniu, tym razem przesunął swoje siły szybciej.
P: Jaka była reakcja Lee na ruchy McClellana?
O: W nocy 14 września 1862 r. Lee nie realizował już swojego planu ataku. Reagował teraz na ruchy oddziałów McClellana.
P: Jaki był główny problem Lee po odkryciu informacji wywiadowczych?
O: Głównym problemem Lee stało się to, jak uchronić swoją armię przed zniszczeniem.
P: Co sprawiło, że Rozkaz Specjalny 191 był szczególnie cennym materiałem wywiadowczym?
O: Rozkaz specjalny 191 był szczególnie cennym materiałem wywiadowczym, ponieważ zawierał rzadkie, szczegółowe informacje na temat planu bitwy, do których niewielu dowódców kiedykolwiek miałoby dostęp.
P: Jakie było znaczenie kampanii Maryland w amerykańskiej wojnie secesyjnej?
O: Kampania Maryland miała duże znaczenie w amerykańskiej wojnie secesyjnej, ponieważ zapewniła armii Unii decydujące zwycięstwo pod Antietam, które było najkrwawszą jednodniową bitwą w historii Ameryki. Zwycięstwo to dało również prezydentowi Lincolnowi kapitał polityczny potrzebny do ogłoszenia Proklamacji Emancypacji.
