Sabat w chrześcijaństwie

Różnice poglądów

Większość chrześcijan czci szabat w niedzielę, aby pamiętać o zmartwychwstaniu Jezusa w pierwszym dniu tygodnia w kalendarzu żydowskim. Twierdzą oni, że istnieje analogia między obowiązkiem chrześcijańskiego dnia kultu a obrzędem dnia szabatu. Te dwie zasady nie są jednak dosłownie identyczne. Twierdzą oni, że obrzęd ten nie jest już ważny, ponieważ Bóg zastąpił swoje stare stworzenie nowym. Z tego powodu obowiązek zachowywania sabatu nie jest taki sam dla chrześcijan jak dla Żydów. Mówią, że są przykłady w Nowym Testamencie i w innych pismach, które przetrwały z pierwszych kilku wieków.

Niektórzy konserwatywni chrześcijanie są "sabatarianami". Większość z nich podąża za tradycjami reformowanymi. Sabatarianie uważają, że pierwszy dzień tygodnia lub Dzień Pański jest nowym sabatem. Dzieje się tak dlatego, że czwarte przykazanie nigdy nie zostało odwołane, a zachowywanie sabatu jest w każdym przypadku obrzędem stworzenia.

Jeszcze inni wierzą, że szabat pozostaje jako dzień odpoczynku w sobotę, rezerwując niedzielę jako dzień kultu. W nawiązaniu do Dziejów Apostolskich 20:7, uczniowie zebrali się pierwszego dnia tygodnia (niedziela), aby łamać chleb i słuchać kazań apostoła Pawła. To nie jest pierwszy raz, kiedy chrześcijanie zebrali się razem w niedzielę; Jezus ukazał się chrześcijanom w "pierwszym dniu tygodnia", kiedy byli w ukryciu. Można utrzymać ten argument w tym, że sam Jezus zachowywał szabat, choć nie w ramach ograniczeń, które były nakazane przez tradycje żydowskie; faryzeusze często próbowali Jezusa, pytając go, czy pewne zadania były do przyjęcia zgodnie z prawem. To zdaje się pokazywać, że podczas gdy sabat był nadal ważny dla Żydów, niedziela była oddzielnym dniem dla kultu i nauczania z Pisma Świętego.

Adwentyści Dnia Siódmego i inne kościoły nie zgadzają się z niektórymi z tych poglądów. Twierdzą oni, że zwyczaj spotykania się na nabożeństwach w niedzielę wywodzi się z pogaństwa, a konkretnie z Sol Invictus i Mitraizmu (w których kult boga słońca odbywał się w niedzielę)^[]. Jest to zatem wyraźne odrzucenie przykazania, aby siódmy dzień był święty. Zamiast tego zachowują sobotę jako szabat na pamiątkę Bożego dzieła stworzenia, wierząc, że żadne z dziesięciu przykazań nie może być nigdy zniszczone. Sabatarianie Dnia Siódmego twierdzą, że siódmy dzień szabatu był zachowywany przez większość grup chrześcijańskich do II i III wieku, przez większość do IV i V wieku, i kilka później, ale z powodu sprzeciwu wobec judaizmu po wojnach żydowsko-rzymskich, oryginalny zwyczaj był stopniowo zastępowany przez niedzielę jako dzień kultu. Historia tych zmian z pewnością nie jest całkowicie zagubiona, niezależnie od wiary w tłumienie faktów przez spisek pogan z Imperium Rzymskiego i duchowieństwa Kościoła Katolickiego.

Żyd przychodzić znienawidzony w the Imperium Rzymskie po the Żydowski-Rzymski wojna. To doprowadziło do kryminalizacji żydowskiego szabatu. Nienawiść do Żydów jest widoczna w Radzie Laodycei (IV w. n.e.), gdzie kanon 37-38 stwierdza: "Nie jest dozwolone przyjmowanie porcji przysłanych z uczt Żydów lub heretyków, ani ucztowanie razem z nimi." i "Nie jest dozwolone przyjmowanie przaśnego chleba od Żydów, ani uczestniczenie w ich bezbożności." [1] Zgodnie z tym odrzuceniem Żydów, ten rzymski sobór uznał również za przestępstwo żydowski szabat, co można zobaczyć w kanonie 29 Soboru Laodycei: "Chrześcijanie nie mogą judaizować przez odpoczynek w szabat, ale muszą pracować w tym dniu, raczej czcząc dzień Pański; a jeśli mogą, odpoczywając wtedy jako chrześcijanie. Jeśli jednak okaże się, że ktoś jest judaizatorem, niech będzie ekskomunikowany od Chrystusa."

W Ewangelii Marka 2:28 Jezus mówi: "Syn Człowieczy jest panem nawet szabatu".