Odwrotna transkryptaza
Odwrotna transkryptaza jest enzymem, który działa "wstecz" od RNA do DNA. Normalna transkrypcja polega na syntezie RNA z DNA; odwrotna transkrypcja jest procesem odwrotnym. Jest to enzym polimerazy DNA, który przepisuje jednoniciowy RNA na jednoniciowy DNA. Syntetyzuje również drugą nić DNA komplementarną do odwrotnie przepisanego jednoniciowego cDNA.
Dobrze zbadane odwrotne transkryptazy obejmują:
Struktura krystalograficzna odwrotnej transkryptazy HIV.
Struktura krystalograficzna odwrotnej transkryptazy HIV. Podjednostka P51 jest zielona, a podjednostka P66 jest cyjanowa.
Historia
Odwrotna transkryptaza została odkryta przez Howarda Temina na Uniwersytecie Wisconsin-Madison w wirusie nowotworowym. Została ona niezależnie wyizolowana przez Davida Baltimore'a w 1970 r. w MIT z dwóch wirusów nowotworowych RNA. Za swoje osiągnięcia otrzymali oni wspólnie (z Renato Dulbecco) Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1975 roku.
Idea odwrotnej transkrypcji była początkowo bardzo niepopularna, ponieważ zaprzeczała głównemu dogmatowi biologii molekularnej. Zgodnie z nim DNA jest przepisywane na RNA, które następnie jest tłumaczone na białka. Jednak w 1970 roku, kiedy Howard Temin i David Baltimore niezależnie od siebie odkryli enzym odpowiedzialny za odwrotną transkrypcję, ostatecznie zaakceptowano możliwość, że informacja genetyczna może być przekazywana w ten sposób.
Z tej pracy wyłoniła się idea, że pierwsze genomy były zbudowane z genów RNA. Zachowane dziś geny RNA mogą być wszystkim, co pozostało z tego wczesnego stanu. Odwrotna transkryptaza może być pozostałością po etapie, w którym geny DNA powstawały poprzez kopiowanie genów RNA. Ta teoria jest istotna dla najwcześniejszych etapów ewolucji. Odwrotna transkrypcja jest również wykorzystywana przez różne półzależne elementy zwane transpozonami.
