Nauczanie programowane

Późniejsze wydarzenia

W czasie II wojny światowej, kiedy to armie były w dużej mierze armiami poborowymi, kładziono duży nacisk na szkolenie. To, czego się nauczono, wpłynęło na edukację i szkolenie po wojnie. Jedną z głównych metod było wykorzystanie filmów jako metody szkolenia grupowego. Prowadzono szeroko zakrojone badania nad skutecznością filmów szkoleniowych. W jednej z relacji Lumsdaine komentuje, że badania nad filmami trwały "od około 1918 roku do chwili obecnej" (znaczenie 1962).

Z badań wyciągnięto kilka wniosków. Jeden z nich dotyczył tego, że filmy były świetne w przedstawianiu ogólnego zarysu sytuacji lub operacji. Mniej udawało im się jednak dotrzeć do szczegółów. Niektóre ogólne cechy filmu (a później telewizji) wyróżniają się. Jedną z nich jest to, że film toczy się w swoim własnym tempie. Inną jest to, że od widza nie wymaga się żadnych konkretnych reakcji czy działań. Trzecią jest to, że publiczność jest zróżnicowana, czasami bardzo zróżnicowana. To daje wskazówki, w jaki sposób można ulepszyć filmy instruktażowe.

W 1946 eksperyment na Uniwersytecie Yale, pytania dla studentów zostały umieszczone między segmentami filmu na temat serca i krążenia, z poprawnych odpowiedzi podanych po studenci odpowiedzieli (znajomość wyników). To znacznie zwiększyło ilość wiedzy wyniesionej z filmu. Lumsdaine stwierdził, że nawet dwukrotne wyświetlenie podstawowego filmu nie było tak skuteczne jak wersja z pytaniami i odpowiedziami. ⁶¹²

Powiązania między tym eksperymentem a eksperymentem Presseya były oczywiste. Aktywne reakcje uczniów i pomocne informacje zwrotne na temat wykonywanych zadań były obecnie postrzegane jako krytyczne elementy każdego skutecznego systemu uczenia się. Praca Presseya została w połowie zapomniana, ale teraz uznano ją za znaczącą.

Przyjeżdża zaprogramowane uczenie się

Czym jest zaprogramowane uczenie się?

Skoro tak wiele badań zostało już przeprowadzonych na temat uczenia się z filmów, co dokładnie dodało zaprogramowane uczenie się? Krótka odpowiedź brzmi: "kontrolę bodźców", przez co rozumie się szeroko sam materiał dydaktyczny. Ponadto, w programowanym uczeniu się zaproponowano kompletny system, który obejmował te etapy:

1. Cele kursu są sformułowane w sposób obiektywny i możliwy do zmierzenia.
2. Przeprowadza się test wstępny lub podaje się zachowanie początkowe.
3. Przewidziany jest test końcowy.
4. Materiały zostały wypróbowane i zmienione w zależności od wyników (testy rozwojowe).
5. Materiały są konstruowane według z góry ustalonego schematu (sterowanie bodźcami).
6. Materiał jest ułożony w odpowiednich krokach.
7. Uczący się musi reagować aktywnie (niekoniecznie jawnie).
8. Dokonuje się ustaleń w celu potwierdzenia odpowiedzi (znajomość wyników).
9. Środek dydaktyczny jest odpowiedni dla przedmiotu i studentów.
10. Materiały są dostępne w trybie samodzielnym lub prezentowane w sposób dostosowany do potrzeb uczącego się.

Pomocne omówienie różnych technik programowania zostało przedstawione przez Klausa.

Dwa główne systemy

Chociaż zaproponowano jeszcze trzy lub cztery inne systemy, omówimy tutaj dwie najbardziej znane metody.

Jeden z nich był autorstwa Normana Crowdera, psychologa z Sił Powietrznych USA. Poproszono go o zbadanie szkolenia konserwatorów samolotów. System Crowdera polegał na ustawieniu pytań wielokrotnego wyboru w tekście i dostarczeniu informacji zwrotnej dla każdej z alternatyw. Przykłady tej metody pokazują, że alternatywy oferowane w pytaniach były tak dobrane, aby pokryć błędy, które studenci prawdopodobnie popełnią.

Znacznie bardziej znany był inny styl zaprogramowanego uczenia się, zaproponowany przez behawiorystę B.F. Skinnera. Skinner dokonał bardzo skutecznej krytyki tradycyjnych metod nauczania. Jego schemat zaprogramowanego nauczania polegał na przedstawieniu materiału jako części "harmonogramu wzmocnień" w typowy behawiorystyczny sposób. Zaprogramowany tekst teorii behawioryzmu Skinnera jest najpełniejszym przykładem jego idei w działaniu. Skinner był wspaniałym publicystą dla własnych idei, jak widać z tego fragmentu:

"Istnieje proste zadanie do wykonania. Zadanie to można ująć w konkretne słowa. Znane są niezbędne techniki. Sprzęt można łatwo dostarczyć. Nic nie stoi na przeszkodzie, z wyjątkiem kulturowej inercji... Znajdujemy się na progu ekscytującego i rewolucyjnego okresu, w którym naukowe badanie człowieka zostanie wykorzystane w jego najlepszym interesie. Edukacja musi odegrać swoją rolę. Musi zaakceptować fakt, że gruntowna rewizja praktyki edukacyjnej jest możliwa i nieunikniona...".

Obie metody były pierwotnie prezentowane na maszynach i obie były później prezentowane w formie książkowej. Oba systemy były do pewnego stopnia skoncentrowane na uczniu. Były to sposoby nauczania indywidualnych uczniów, którzy pracowali w swoim własnym tempie. Oba systemy (w różny sposób) wykorzystywały wiedzę o wynikach do promowania uczenia się. ^p619 W obu systemach treści były wstępnie testowane w celu zidentyfikowania problemów i ich usunięcia. Oba systemy kładły nacisk na jasne cele nauki. Postępy w nauce były mierzone za pomocą pre- i post-testów o równoważnym stopniu trudności. Wiele testów praktycznych wykazało skuteczność tych metod.

Wiele z tych pomysłów zostało podchwyconych i wykorzystanych w innych dziedzinach edukacji, takich jak kształcenie otwarte (patrz Uniwersytet Otwarty) i kształcenie wspomagane komputerowo.