Ethelfrith z Nortumbrii

Król Bernicji

Athelfrith był synem Athelrica z Bernicii i wnukiem Idy z Bernicii. W 593 Athelfrith został królem Bernicia. Według Franka Stentona "Nieprzerwana historia Northumbrii, a właściwie Anglii, zaczyna się od panowania Athelfritha..." Wśród północnych Anglików, Aethelfrith był pierwszym wielkim przywódcą. Zdobył on więcej terytorium od Brytyjczyków niż jakikolwiek inny angielski przywódca.

W 595 roku duże siły Brytyjczyków, Galów i Piktów zebrały się pod Din Eydin (Edynburg). Zaatakowali oni Anglików z Bernicia w miejscu zidentyfikowanym jako Catterick. Wśród zabitych w tej bitwie, zwanej Catraeth, był Owen z Rheged, wróg Athelfritha. Owen zabił ojca Athelfritha, Athelrica. Pozostałe siły Brytyjczyków, Galów i Piktów zostały całkowicie pokonane, a większość z nich zginęła. W 603 r. Athelfrith stoczył kolejną wielką bitwę w miejscu zwanym Degsastan. Szkoci Dál Riatan, pod wodzą swego króla Aedan mac Gabrain, wystąpili przeciwko Anglikom i zostali całkowicie pokonani. Zwycięstwo Athelfritha wyeliminowało Szkotów jako zagrożenie na długi okres czasu w północnej Brytanii. Beda, pisząc w 731 roku, napisał, że do jego czasów żaden król Szkotów nie próbował ponownie prowadzić wojny z północnymi Anglikami. Jedynym pozostałym wrogiem, który przysparzał Athelfrithowi zmartwień, byli Brytyjczycy ze Strathclyde.

Król Northumbrii

W 604 Athelfrith zaatakował Deirę na południu. Król Athelric z Deiry został zabity. Athelfrith próbował również zabić Edwina z Deiry, brata Athelrica, ale Edwin uciekł. Za drugą żonę pojął siostrę Edwina, Achaas. W 605 r. Athelfrith zjednoczył dwa królestwa, Bernikię i Deirę, w jedno królestwo o nazwie Northumbria. Musiał spędzić kilka następnych lat na ustalaniu sposobów rządzenia tak dużym terytorium. Prawie na pewno zbudował też fortyfikacje. W roku 613 Athelfrith zaczął próbować pojmać Edwina, który od tego czasu przebywał na wygnaniu w Gwnedd i Powys. Przeniósł swoją armię przez Penniny do Chester. Kiedy kilku mnichów zostało wysłanych przez Brytyjczyków, by negocjować z Athelfrithem, zostali zabici. Między 613 a 616 Athelfrith pokonał Brytyjczyków w bitwie pod Chester. Edwin ponownie uciekł, tym razem do Mercji, a następnie do Anglii Wschodniej. Athelfrith chciał, by król Anglii Wschodniej, Raedwald, zamordował Edwina, ale ten nie chciał. Obawiając się, że Athelfrith może zaatakować Anglię Wschodnią, Raedwald zabrał swoją armię i zaatakował Athelfritha. Obie armie spotkały się nad rzeką Idle w pobliżu Doncaster. Nie widząc w Anglikach Wschodnich większego zagrożenia, Athelfrith przyprowadził mniejszą armię. Athelfrith zginął po tym, jak został oddzielony od swoich ochroniarzy. Edwin powrócił do Northumbrii i został królem. Po śmierci Athelfritha jego rodzina uciekła na północ w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Eanfrith, najstarszy syn, znalazł bezpieczeństwo u Piktów. Ożenił się z siostrą Gartnaita, króla Piktów. Jego przyrodni bracia, Oswald i Oswiu, znaleźli bezpieczeństwo u Szkotów w Argyll.

Rodzina

Athelfrith wziął brytyjską lub piktyjską żonę o imieniu Bebbe. Bernickie miasto królewskie Bamburgh zostało nazwane na jej cześć. Ich jedynym synem był:

• Eanfrith z Bernicii (590-634)

Athelfrith poślubił po raz drugi, ok. 603 r. Achę, siostrę Edwina z Deiry i córkę Aelle z Deiry. Razem mieli:

• Oswald z Northumbrii (ok. 605-642)
• Oswiu z Northumbrii|Oswiu (ok. 612-15 luty 670)
• Oswudu z Northumbrii
• Oslac z Northumbrii
• Oslaf z Northumbrii
• Offa z Northumbrii
• Ebba, opatka Coldingham