Miranda (powieść)
Miranda to powieść napisana przez Antoniego Langego w 1924 roku. Jest to ostatnie wielkie dzieło Langego i jego najbardziej znana dziś książka. Mówi się, że Miranda to "okultystyczna fikcja" i "romans uszeregowany do traktatu filozoficznego". Powieść określana jest również jako mieszanka dystopii i utopii. Powieść została przetłumaczona na język angielski (w 1968 roku), francuski, hiszpański i włoski.
Objaśnienie tytułu powieści
Tytuł powieści nawiązuje do postaci Mirandy z dramatu Szekspira Burza. Na Mirandę wpłynęły również takie dzieła jak: Ludzie jak bogowie Herberta George'a Wellsa; Miasto słońca Tommaso Campanelli; Lenore EdgaraAllana Poe,; Genezis z Ducha Juliusza Słowackiego; wiersze Cypriana Kamila Norwida; pisma Friedricha Nietzschego (krytyka koncepcji Übermenscha); Artura Schopenhauera; Platona; oraz sanskryckie eposy starożytnych Indii.
Streszczenie fabuły
Powieść opowiada o cywilizacji braminów, którzy posiadają potężne umiejętności. Potrafią mówić za pomocą umysłu i lewitować (unosić się w powietrzu). Brahmanie w książce uważają, że najważniejsze rzeczy to anarchia, wolność, pokój i wolna miłość. Ich kraj jest kierowany przez Ministerstwo Miłości, Ministerstwo Mocy i Ministerstwo Mądrości. Brahmanie używają dziwnej substancji chemicznej o nazwie Nivridium, aby utrzymać swoją samodoskonałą ideę. Historia opowiada o polskim emigrancie Janie Podobłocznym (parte-parole samego Langego), który zakochuje się w kobiecie o imieniu Damayanti. Książka kończy się tragedią. W ostatnim rozdziale powieści Damayanti poświęca swoje ciało, aby jej duch mógł wznieść się na wyższy poziom choć na chwilę.Miranda jest szkockim medium duchowym, mieszkającym w Warszawie. Potrafi rozmawiać z duszą Damayanti i sprawia, że pojawia się kobieta o imieniu Lenore. Spotyka Jana Podobłocznego, gdy ten jest bliski śmierci. W chwili, gdy Damayanti umiera, Miranda znika.
