Frankowie
Frankowie lub ludy frankijskie były jedną z kilku zachodnio-germańskich federacji plemion. Powstała ona z plemion germańskich: Salianów, Sicambri, Chamavi, Tencteri, Chattuarii, Bructeri, Usipetes, Ampsivarii, Chatti. Większość z nich mieszkała na północnych rubieżach Renu.
Wkroczyli oni na tereny późnego Cesarstwa Rzymskiego z północnego i wschodniego brzegu Renu do współczesnej północnej Belgii i południowych Niderlandów. Późniejsze inwazje podbiły i ustanowiły trwałe królestwo na obszarze, który ostatecznie objął większość dzisiejszej Francji, Belgii, Holandii i zachodnich regionów Niemiec. Kiedy pogański król Franków Clovis stał się chrześcijaninem pod koniec V wieku, było to ważne wydarzenie w historii Europy.
Współcześni badacze okresu migracji są zgodni co do tego, że konfederacja frankijska powstała na początku III wieku. Region w północno-wschodniej części dzisiejszej Holandii - na północ od dawnej granicy rzymskiej - nadal nosi nazwę Salland, a nazwę tę mógł otrzymać od Salian, którzy stanowili trzon frankijskich najeźdźców morskich.
Imperium Franków
Ze swojego serca Frankowie stopniowo podbili większą część rzymskiej Galii na północ od doliny Loary i na wschód od wizygockiej Akwitanii. Początkowo pomagali w obronie granicy jako sojusznicy; na przykład, gdy w 406 r. wielka inwazja plemion wschodniogermańskich przekroczyła Ren, Frankowie walczyli przeciwko tym najeźdźcom. W rejonie Paryża rzymska kontrola utrzymała się do 486 r., dekadę po upadku cesarzy z Rawenny, częściowo dzięki sojuszom z Frankami.
Merowingowie
W 451 r. Aecjusz wezwał swoich germańskich sojuszników na ziemi rzymskiej, by pomogli odeprzeć inwazję Attyli Hunów. Frankowie saliccy odpowiedzieli na wezwanie; Frankowie rypryjscy walczyli po obu stronach, gdyż część z nich mieszkała poza granicami Imperium. Merowingowie mieli gubernatorów, którzy prowadzili Franków na wojnę i mieli wiele obowiązków związanych z rządzeniem.
Karolingowie
Królowanie Karolingów rozpoczyna się wraz z obaleniem ostatniego króla z dynastii Merowingów i wstąpieniem w 751 r. Pippina Krótkiego, ojca Karola Wielkiego.
Pippin panował jako król elekcyjny. Podczas gdy w późniejszej Francji królestwo stało się dziedziczne, królowie późniejszego Świętego Cesarstwa Rzymskiego okazali się niezdolni do zniesienia tradycji elekcyjnej i trwali jako władcy elekcyjni aż do formalnego końca Cesarstwa w 1806 r.
W 768 r. Karol Wielki, potężna, inteligentna i skromna postać, która stała się legendą dla późniejszej historii Francji i Niemiec. Karol przywrócił równą równowagę między cesarzem a papieżem.
Od 772 r. Karol podbił i ostatecznie pokonał Sasów, aby włączyć ich królestwo do królestwa Franków. Następnie (773-774) podbił Lombardów, dzięki czemu mógł włączyć północne Włochy do swojej strefy wpływów. Odnowił darowiznę Watykanu i obietnicę papiestwa o dalszej ochronie Franków.
Karol stworzył królestwo, które sięgało od Pirenejów na południowym zachodzie (a właściwie obejmowało obszar północnej Hiszpanii (Marca Hispanica) po 795 r.) przez prawie całą dzisiejszą Francję (z wyjątkiem Bretanii, której Frankowie nigdy nie podbili) na wschód, aż po większość dzisiejszych Niemiec, w tym północne Włochy i dzisiejszą Austrię. W Boże Narodzenie 800 r. papież Leon III koronował Karola na "cesarza Rzymian" w Rzymie. Chociaż Karol wolał tytuł "cesarz, król Franków i Lombardów", ponieważ nie chciał wchodzić w konflikt z Cesarstwem Bizantyjskim, Cesarstwo Franków stało się następcą (zachodniego) Cesarstwa Rzymskiego. Karol zmarł 28 stycznia 814 r. w Akwizgranie, gdzie został pochowany.
Karol miał kilku synów, ale przeżył go tylko jeden. Ten syn, Ludwik Pobożny, poszedł w ślady ojca jako władca zjednoczonego imperium. Kiedy Ludwik zmarł w 840 r., traktat z Verdun z 843 r. podzielił imperium na trzy części:
- Najstarszy żyjący syn Ludwika, Lothair I, został cesarzem i władcą Franków Środkowych. Jego trzej synowie z kolei podzielili to królestwo między siebie na Lotharingię, Burgundię i (północne) Włochy. Obszary te zniknęły później jako odrębne królestwa.
- Drugi syn Ludwika, Ludwik Niemiecki, został królem wschodnich Franków. Obszar ten stanowił zalążek późniejszego Świętego Cesarstwa Rzymskiego, kolebki Niemiec.
- Jego trzeci syn Karol Łysy został królem Franków Zachodnich; obszar ten stał się podstawą późniejszej Francji.
Królestwo Karola przetrwało swojego założyciela i obejmowało znaczną część Europy Zachodniej od 795 r. do 843 r., kiedy to na mocy traktatu zostało podzielone między jego wnuków: Franków Środkowych rządzonych przez Lothaira I (kolor zielony), Franków Wschodnich rządzonych przez Ludwika Niemieckiego (kolor żółty), a Karol Łysy przewodził Frankom Zachodnim (kolor fioletowy).
Powiązane strony
Pytania i odpowiedzi
P: Kim byli Frankowie?
O: Frankowie byli germańską federacją plemion utworzoną z kilku germańskich plemion, w tym Salian, Sicambri, Chamavi, Tencteri, Chattuarii, Bructeri, Usipetes, Ampsivarii i Chatti.
P: Gdzie mieszkała większość Franków?
O: Większość Franków mieszkała na północnych granicach Renu.
P: Jakie obszary Frankowie podbili i założyli królestwo?
O: Frankowie podbili i ustanowili trwałe królestwo na obszarze, który ostatecznie objął większość współczesnej Francji, Belgii, Holandii i zachodnich regionów Niemiec.
P: Kiedy powstała konfederacja Franków?
O: Współcześni badacze okresu migracji są zgodni co do tego, że konfederacja Franków powstała na początku III wieku.
P: Jakie znaczenie miało przyjęcie chrześcijaństwa przez pogańskiego króla Franków, Clovisa?
O: Kiedy pogański król Franków Clovis został chrześcijaninem pod koniec V wieku, było to ważne wydarzenie w historii Europy.
P: Czym jest Salland i dlaczego jest tak ważny dla Franków?
O: Salland to region w północno-wschodniej części dzisiejszej Holandii, który mógł otrzymać swoją nazwę od Salian, którzy stanowili trzon frankijskich najeźdźców morskich.
P: Z jakich rzek Frankowie wkroczyli do późnego Cesarstwa Rzymskiego?
O: Frankowie wkroczyli do późnego Cesarstwa Rzymskiego z północnego i wschodniego brzegu Renu do współczesnej północnej Belgii i południowej Holandii.
