Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości

Definicje

DSM IV używa terminów "tożsamość", "stany osobowości" i "alternatywne tożsamości" mówiąc o DID, a inni ludzie używają terminu "alters", aby oznaczać to samo. Słowa te mogą być mylące, ponieważ nie wszyscy używają tej samej definicji. Specjaliści nie zgodzili się na konkretną definicję osobowości; inne terminy, w tym dysocjacja i amnezja, również mogą być różnie definiowane przez różnych specjalistów. Kiedy mówimy o DID, powiedzenie, że ktoś zmienia osobowość lub zmienia się oznacza, że osoba ta mówi i działa inaczej, i zazwyczaj reaguje na inne imię.

Dysocjacja jest symptomem. Większość ludzi doświadcza normalnej dysocjacji, kiedy to przestają zwracać uwagę na to, co dzieje się wokół nich. Osoby cierpiące na DID mają dysocjację patologiczną, która jest znacznie poważniejsza. Wiąże się to z problemami z pamięcią i uwagą, które utrudniają ludziom pracę, robienie zakupów i utrzymywanie relacji z innymi ludźmi. Każdy może się zdysocjować, ale niektórzy mogą to robić znacznie łatwiej i do ekstremum, które może być niezdrowe. Niektórzy lekarze uważają, że trauma powoduje dysocjację, która jest widoczna w zaburzeniach takich jak DID.

Oznaki i objawy

Zgodnie z DSM-IV, objawy DID to "obecność dwóch lub więcej odrębnych tożsamości lub stanów osobowości" (które często nazywane są "alterami"), jak również zapominanie rzeczy, których ludzie normalnie nie zapominają. Ponadto, objawy nie mogą być spowodowane przez narkotyki lub normalną zabawę w dzieciństwie. Ludzie mogą zgłaszać posiadanie wielu alterów, lub tylko kilku. Większość osób, u których zdiagnozowano DID, ma ich mniej niż dziesięć, choć niektórzy twierdzą, że mają ich kilka tysięcy. Osoba, u której zdiagnozowano DID, nie może być zdiagnozowana z innym zaburzeniem dysocjacyjnym. Ponieważ osoby z DID słyszą głosy z różnych alterów, może to być mylone ze schizofrenią. Jednak te dwa problemy są bardzo różne i lekarze zazwyczaj mogą stwierdzić, czy pacjent ma DID czy schizofrenię, zadając odpowiednie pytania. DID jest zawsze diagnozowany na podstawie tego, co pacjenci mówią swoim lekarzom i co lekarz uważa, że to oznacza. Nie istnieją żadne obiektywne testy z użyciem krwi lub maszyn, które mogą stwierdzić, czy ktoś ma DID. Chociaż ludzie próbowali diagnozować i badać DID za pomocą obrazowania medycznego lub skanowania mózgu.

 

Diagnoza

DSM używa następujących kryteriów do zdiagnozowania DID:

• Co najmniej dwie "odrębne tożsamości", które naprzemiennie kontrolują zachowanie
• Niezdolność do przypomnienia sobie "ważnych informacji osobistych, zbyt duża", aby można ją było przypisać "zwykłemu zapomnieniu"
• Żadne z powyższych nie wynika z bezpośrednich efektów fizjologicznych substancji lub ogólnego stanu chorobowego

Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób-10 (ICD-10) używa terminu zaburzenie osobowości mnogiej zamiast dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości. Klasyfikuje ona DID w sekcji F44.8, "Inne zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne]".

Przyczyny

Istnieją dwie główne koncepcje dotyczące przyczyn DID, ale nadal nie ma zgody co do tego, która z nich jest prawidłowa. Model traumy mówi, że DID jest spowodowane przez rodziców lub rodzinę, którzy maltretują lub zaniedbują swoje dzieci. Niektóre z tych dzieci zaprzeczają, że są maltretowane lub udają, że dzieje się to z kimś innym, co w końcu przekształca się w inną tożsamość lub alter ego. Większość osób, u których zdiagnozowano DID, twierdzi, że pamięta, iż w dzieciństwie była maltretowana przez rodziców lub innych opiekunów. Pytani o dzieciństwo, pacjenci z DID częściej mówią, że byli maltretowani lub zaniedbywani niż osoby z jakąkolwiek inną diagnozą. Jednak pomysł, że DID rozwija się w dzieciństwie jest kwestionowany, ponieważ wspomnienia z dzieciństwa nie są zbyt wiarygodne i nie jest jasne, czy nadużycie rzeczywiście miało miejsce. Chociaż DID został zdiagnozowany u dzieci, istnieją powody, aby wierzyć, że diagnoza jest spowodowana wpływem rodziców i lekarzy, a nie nadużyciem. Nie ma wystarczająco dużo dobrych dowodów naukowych na temat DID w dzieciństwie, aby mieć pewność, że DID jest rzeczywiście spowodowane przez nadużycia lub coś innego.

Jatrogenny lub socjokognitywny model (SCM) DID mówi, że powstaje on podczas psychoterapii, kiedy terapeuta tworzy fałszywe wspomnienia, a pacjenci stają się przekonani, że mają wiele osobowości. Niektórzy pacjenci mogą być bardziej podatni na rozwój DID w tych okolicznościach, ponieważ są naturalnie bardziej skłonni zaakceptować swoich terapeutów, którzy mają rację co do DID. Zwolennicy SCM uważają również, że pacjenci widzieli DID w filmach i książkach, a to pokazuje im, jak ludzie z DID mają się zachowywać, co ułatwia im zmianę zachowania, kiedy mają być nowym alter-ego. Twierdzą oni również, że kryteria stosowane przez DSM są niejasne, co sprawia, że trudno jest uzgodnić, czy pacjent ma DID czy inną diagnozę.

Stanowisko pośrednie mówi, że trauma może zmienić sposób, w jaki mózg zapamiętuje rzeczy, co sprawia, że łatwiej jest zapamiętać rzeczy, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Sugeruje się również, że wczesna trauma może sprawić, że dzieci częściej używają swojej wyobraźni, aby udawać, że nadużycie lub inne bolesne sytuacje nie mają miejsca, a jeśli wejdą na terapię, gdy są starsze, łatwiej jest terapeutom przekonać je, że mają DID.

Leczenie

Nie istnieje podejście do leczenia, którego skuteczność została udowodniona naukowo. Większość terapeutów, którzy leczą pacjentów z DID, stosuje kilka różnych podejść. Terapia trwa zazwyczaj kilka lat i nie zawsze przynosi efekty. Niektórzy terapeuci starają się zredukować lub wyeliminować alter-ego, tak aby pacjent miał tylko jedną osobowość, podczas gdy inni tego nie robią. ISSTD zaleca najpierw poprawę zdolności pacjenta do radzenia sobie z objawami i prowadzenia bardziej normalnego życia, a następnie podjęcie próby poradzenia sobie z traumatycznymi wspomnieniami. Ostatnim krokiem jest połączenie wszystkich tożsamości, aby pacjent mógł uzyskać dostęp do wszystkich swoich wspomnień.

Prognoza

Czasami pacjenci z DID poprawiają się bez żadnej pomocy, ale nie jest to częste. Pacjenci z większą ilością diagnoz niż tylko DID często potrzebują więcej czasu na poprawę.

Epidemiologia

Nie przeprowadzono żadnych badań na dużą skalę, aby dowiedzieć się jak powszechne jest DID. ISSTD twierdzi, że DID występuje u 1 do 3% populacji ogólnej, oraz u 1 do 5% w grupach pacjentów w szpitalach. DID jest bardziej powszechne u kobiet niż u mężczyzn, ale może to być spowodowane tym, że mężczyźni z DID są wysyłani do więzienia zamiast do szpitali. Liczba osób zdiagnozowanych z DID wzrosła z około 200 w 1970 roku do około 20.000 w latach 90-tych. Według ISSTD jest to spowodowane tym, że lekarze nie mieli szkolenia lub doświadczenia, aby rozpoznać DID. Zamiast tego diagnozowali ludzi z depresją, PTSD lub zaburzeniem osobowości typu borderline. Ludzie, którzy popierają SCM twierdzą, że wzrost liczby diagnoz był spowodowany tym, że mała liczba lekarzy zdiagnozowała dużą liczbę osób oraz tym, że duża liczba terapeutów zaczęła używać rodzajów psychoterapii, które sprawiały, że ludzie myśleli, że mają DID.

Historia i kultura

Przed rokiem 1900 uważano, że DID jest wywoływany przez duchy, które kontrolują zachowanie ludzi. Pierwszy przypadek DID opisany w medycynie został opisany w 1646 roku przez szwajcarskiego lekarza Paracelsusa. Do lat 70-tych DID był bardzo rzadki. W latach 1980-1990 liczba przypadków opisanych w medycynie wzrosła z około 200 do ponad 20 000. W 1994 roku opublikowano 4. edycję DSM, która zmieniła nazwę z "zaburzeń osobowości mnogiej" na "dysocjacyjne zaburzenie tożsamości". DSM zmieniło również sposób diagnozowania DID. W tym samym okresie napisano wiele artykułów naukowych na temat DID, chociaż po 1995 roku liczba artykułów publikowanych każdego roku spadła. Obecnie istnieje niewiele badań na temat DID.

Mimo że DID jest bardzo rzadką chorobą, istnieje wiele książek, sztuk teatralnych i filmów o ludziach z DID. W 1886 roku Robert Louis Stevenson opublikował krótką książkę "Dziwny przypadek doktora Jekylla i pana Hyde'a", która była bardzo popularna. Ludzie później uważali, że dr Jekyll i pan Hyde są przykładami kogoś z DID. The Three Faces Of Eve to film z 1957 roku o kobiecie z DID. Sybil, popularna książka o kobiecie z DID, została wydana w 1973 roku. W 1976 roku nakręcono o niej film, a w 2007 roku po raz drugi. Ankieta przeprowadzona w 2001 roku wśród amerykańskich i kanadyjskich psychiatrów wykazała, że istnieje wiele nieporozumień i sceptycyzmu w kwestii diagnozowania DID i tego, czy diagnoza ta opiera się na wystarczająco dobrej jakości nauce.

Książka Dziwny przypadek doktora Jekylla i pana Hyde'a była o kimś z "rozdwojeniem jaźni", a później stała się historią, którą ludzie kojarzyli z DID.

DID w systemie prawnym

Prawnicy i lekarze, którzy pracują z prawem również uważają DID za bardzo kontrowersyjne. Od lat 90-tych, DID stało się bardziej powszechne w sądach. Ludzie próbowali uniknąć pójścia do więzienia za takie przestępstwa jak morderstwa i seryjne gwałty twierdząc, że mają DID, a prawnicy i sędziowie są zaniepokojeni ludźmi udającymi, że mają DID, aby uniknąć pójścia do więzienia. Po raz pierwszy zdarzyło się to w 1976 roku i od tego czasu większość ludzi, którzy popełniają przestępstwa twierdzą, że to z powodu DID poszli do więzienia.