Sprawy dotyczące praw obywatelskich
The Civil Rights Cases 109 U.S. 3 (1883), były grupą pięciu podobnych spraw połączonych w jedno zagadnienie do rozpatrzenia przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych. Trybunał orzekł, że Kongresowi brakuje konstytucyjnego autorytetu w ramach Czternastej Poprawki do zakazu dyskryminacji rasowej przez osoby i organizacje prywatne, a nie przez władze stanowe i lokalne.
Trybunał orzekł, że Ustawa o Prawach Obywatelskich z 1875 r., która stanowiła, że "wszystkie osoby podlegające jurysdykcji Stanów Zjednoczonych będą miały prawo do pełnego i równego korzystania z zakwaterowania, przywilejów, udogodnień i przywilejów karczm, publicznych środków transportu na lądzie lub wodzie, teatrów i innych miejsc rozrywki publicznej; z zastrzeżeniem jedynie warunków i ograniczeń ustanowionych przez prawo i mających zastosowanie zarówno do obywateli każdej rasy i koloru skóry, niezależnie od wszelkich wcześniejszych warunków sprawowania służby", jest niezgodna z konstytucją.
Fakty
Sama decyzja dotyczyła pięciu skonsolidowanych spraw (Stany Zjednoczone przeciwko Stanley, Stany Zjednoczone przeciwko Ryanowi, Stany Zjednoczone przeciwko Nicholsowi, Stany Zjednoczone przeciwko Singleton oraz Robinson przeciwko Memphis & Charleston Railroad 109 U.S. 3, 3 S. Ct. 18, 27 L. Ed. 835.) pochodzących z różnych niższych sądów, w których Czarni Amerykanie pozwali teatry, hotele i firmy tranzytowe, które odmówiły im obsługi lub wyłączyły je z obiektów "tylko białych".
Orzeczenie Trybunału
Trybunał, w decyzji 8-1 wydanej przez sędziego Josepha P. Bradleya, orzekł, że język 14. poprawki, który zabraniał odmowy równej ochrony przez państwo, nie dawał Kongresowi uprawnień do regulowania tych prywatnych aktów. Wynikało to z faktu, że to zachowanie osób prywatnych, a nie prawo stanowe czy działanie, było wynikiem cierpienia czarnych. Sekcja piąta upoważnia Kongres jedynie do egzekwowania zakazu działań Stanu. Ustawodawstwo Kongresu w sprawach należących do kompetencji Stanu nie jest upoważnione na mocy 14. poprawki. Prywatne akty dyskryminacji rasowej były po prostu prywatnymi krzywdami, których rząd krajowy nie był w stanie naprawić. Bradley zauważył, że "indywidualne naruszanie praw jednostki nie jest przedmiotem [14.] Poprawki. Ma ona głębszy i szerszy zakres. Niweluje ona i unieważnia wszelkie ustawodawstwo stanowe i wszelkiego rodzaju działania stanowe, które naruszają przywileje i immunitety obywateli Stanów Zjednoczonych, lub które rani ich życie, wolność lub własność bez należytego procesu prawnego, lub które odmawiają którejkolwiek z nich równej ochrony praw".
Trybunał uznał również, że 13. poprawka ma zastosowanie do podmiotów prywatnych, ale tylko w takim zakresie, w jakim zakazuje posiadania niewolników, nie wykazując zachowań dyskryminacyjnych. Trybunał stwierdził, że "byłoby wrzucenie argumentu o niewolnictwie na ziemię, aby miał on zastosowanie do każdego aktu dyskryminacji, który dana osoba może uznać za stosowny w odniesieniu do gości, których będzie zabawiać, lub w odniesieniu do osób, które weźmie do swojego autokaru, taksówki lub samochodu; lub dopuści do swojego koncertu lub teatru, lub zajmie się innymi sprawami związanymi ze stosunkami lub interesami".
Sędzia Joseph P. Bradley
Reakcje
Wielu afroamerykańskich przywódców było oburzonych i rozczarowanych, że Sąd Najwyższy uznał dwie pierwsze części ustawy o prawach obywatelskich z 1875 r. za niezgodne z konstytucją. 20 października 1883 r. T. Thomas Fortune, redaktor New York Globe, napisał: "Kolorowi ludzie w Stanach Zjednoczonych czują się dziś tak, jakby zostali ochrzczeni w wodzie lodowej". Wielu uważało, że jest to koniec ery, w której rząd federalny będzie chronił prawa obywateli afroamerykańskich.
Decyzja Sądu Najwyższego poważnie ograniczyła uprawnienia rządu federalnego do zagwarantowania czarnym równego statusu na mocy prawa. Urzędnicy państwowi na Południu skorzystali z tej decyzji i zaczęli uchwalać ustawy, które legalizowały traktowanie czarnych jako obywateli drugiej kategorii przez kolejne siedemdziesiąt lat. Decyzja sądu doprowadziła więc ostatecznie do uchwalenia praw stanowych, takich jak prawo Jima Kruka, które wprowadziły segregację rasową do prawa.
Pytania i odpowiedzi
P: Czym były sprawy dotyczące praw obywatelskich?
O: Sprawy dotyczące praw obywatelskich to grupa pięciu podobnych spraw, które zostały skonsolidowane w jedną sprawę do rozpatrzenia przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych.
P: Co orzekł Sąd w odniesieniu do Ustawy o prawach obywatelskich z 1875 roku?
O: Sąd uznał, że Kongres nie posiada konstytucyjnych uprawnień na mocy Czternastej Poprawki, aby zakazać dyskryminacji rasowej osobom prywatnym i organizacjom, a nie władzom stanowym i lokalnym. Uznał również, że Ustawa o prawach obywatelskich z 1875 roku jest niezgodna z konstytucją.
P: Co przewidywała Ustawa o prawach obywatelskich z 1875 roku?
O: Ustawa o prawach obywatelskich z 1875 r. stanowiła, że "wszystkie osoby podlegające jurysdykcji Stanów Zjednoczonych będą miały prawo do pełnego i równego korzystania z pomieszczeń, korzyści, udogodnień i przywilejów zajazdów, publicznych środków transportu lądowego lub wodnego, teatrów i innych miejsc rozrywki publicznej; z zastrzeżeniem jedynie warunków i ograniczeń ustanowionych przez prawo i mających zastosowanie jednakowo do obywateli każdej rasy i koloru skóry, bez względu na jakiekolwiek wcześniejsze warunki poddaństwa".
P: Jak Kongres próbował wykorzystać swoje uprawnienia wynikające z Czternastej Poprawki?
O: Kongres próbował wykorzystać swoje uprawnienia wynikające z Czternastej Poprawki, aby zdelegalizować dyskryminację rasową stosowaną przez osoby prywatne i organizacje.
P: Dlaczego ta próba nie powiodła się?
O: Próba ta nie powiodła się, ponieważ Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych uznał ją za niekonstytucyjną.
P: Co było obowiązujące według prawa w odniesieniu do rasy lub koloru skóry według Ustawy o prawach obywatelskich?
O: Zgodnie z Ustawą o prawach obywatelskich wszystkie osoby, niezależnie od rasy i koloru skóry, powinny być traktowane jednakowo, z poszanowaniem warunków określonych przez prawo.
P: Jaki rodzaj działalności obejmuje ustawa o prawie obywatelskim?
O: Ustawa o prawach obywatelskich obejmuje takie działania jak korzystanie z zakwaterowania, korzyści, udogodnień, przywilejów w zajazdach, publicznych środkach transportu na lądzie lub wodzie, teatrach itp.
