Rozwój dziecka

Wczesne idee

W czasach średniowiecza

W tym czasie dzieci były postrzegane jako odrębne od dorosłych. Dzieci poniżej 7 lub 8 roku życia były inne niż inni ludzie i traktowane jak dzieci. Nawet nastolatki nie były w pełni dorosłe. Pisma religijne czasami mówiły o dzieciach jako złych i potrzebujących czystości. Czasem też mówiły o nich jako o dobrych i aniołach.

W okresie reformacji

W czasach reformacji uważano, że dzieci rodzą się złe. Dorośli uważali, że dzieci trzeba uczyć bycia człowiekiem. Dzieci musiały nosić ciasne i niewygodne ubrania. Wychowanie dziecka było uważane za jedną z najważniejszych rzeczy. Dorośli chcieli, aby dzieci używały rozumu w nauce.

Wiek Oświecenia

W czasach Oświecenia ludzie zaczęli inaczej myśleć o dzieciach i ich rozwoju. Ludzie bardziej szanowali dzieci i lepiej je traktowali. Dwóch ważnych ludzi w okresie oświecenia miało swoje poglądy na temat dzieci. Byli to John Locke i Jean-Jacques Rousseau.

John Locke

John Locke uważał, że dzieci rodzą się bez żadnej wiedzy. Uważał on, że umysł jest tabula rasa, czyli pustą tablicą. Oznacza to, że umysł jest jak pusta kartka papieru, gdy ktoś się rodzi. Dzieci zdobywają w życiu wiedzę i zapełniają pustą kartkę. Locke uważał, że jedynym sposobem, w jaki dzieci zdobywają wiedzę, jest robienie różnych rzeczy w życiu i zdobywanie doświadczenia. Pomysły Locke'a na to, jak dzieci zdobywają wiedzę, zmieniły sposób, w jaki ludzie myśleli o dzieciach. Uważał on, że nauka powinna być raczej zabawą niż zadaniem. "Dzieci [powinny mieć] swobodę bycia dziecinnymi" - pisał Locke. Idee Locke'a były sprzeczne z zasadami kościoła, który ściśle wierzył, że dzieci powinny czytać bajki, a nie teksty religijne. Dzieci były postrzegane w lepszy sposób i zyskiwały więcej szacunku ze strony dorosłych. Locke chciał, aby rodzice spędzali więcej czasu z dziećmi i pomagali im w nauce. Uważał, że rozwój wiedzy u dzieci wymaga, aby rodzice pomagali dzieciom doświadczać nowych rzeczy i uczyć o nich. Locke forsował wychowanie jako najważniejszą część rozwoju dziecka.

Jean-Jacques Rousseau

Jean Jacques Rousseau miał inne zdanie na temat dzieci niż Locke. Uważał, że dzieci rodzą się wiedząc, co jest dobre, a co złe. Rousseau nie sądził, że dzieci są "czystymi tablicami" jak Locke. Myślał, że dzieci są "szlachetnymi dzikusami". To jest pomysł, że dzieci rodzą się dobre, ale społeczeństwo może uczynić je złymi. Rousseau uważał, że dorośli powinni zwracać uwagę na potrzeby dzieci w różnych fazach ich rozwoju.

Teorie rozwoju dziecka

Teoria psychoseksualna

Sigmund Freud był neurologiem i psychoanalitykiem, który próbował pomóc dorosłym w ich problemach. Rozmawiał z dorosłymi o tym, kiedy byli dziećmi i o wszystkim, co wydarzyło się w tym czasie. Freud skupił się na nieświadomym umyśle. Jest to ta część umysłu, o której człowiek nie jest w stanie wiedzieć bezpośrednio. Freud uważał, że nieświadomy umysł jest ważny w tym, jak ludzie myślą i czują. Sposób, w jaki ludzie myślą i czują może mieć wpływ na to, jak działają. Pomysły Freuda doprowadziły go do stworzenia teorii psychoseksualnej. Teoria psychoseksualna skupia się na tym, w jaki sposób pragnienia dziecka są kontrolowane we wczesnych latach i jaki ma to wpływ, gdy dziecko staje się dorosłe.

Freud uważał, że osobowość każdego człowieka składa się z trzech części. Te części to id, ego i super-ego. Każda z tych trzech części ma swój cel, ale prawie nigdy nie są w zgodzie. Trzy części nie w porozumieniu jest to, co powoduje, że ludzie są nieszczęśliwi i mają problemy.

Kiedy dziecko przychodzi na świat, ma tylko podstawowe potrzeby. Dziecko musi jeść, spać i korzystać z łazienki. Te podstawowe potrzeby pomagają dziecku żyć. Te podstawowe potrzeby są tym, co tworzy id. Id chce się zająć tylko tymi potrzebami. Id chce, aby potrzeby zostały załatwione od razu i nie muszą czekać. Freud uważał, że małe dzieci są rządzone przez id. Id nie wie lub nie dba o dobro i zło. Chce tylko zadbać o swoje potrzeby. Oznacza to, że małe dzieci nie wiedzą o dobru i złu. Wiedzą tylko to, czego chce id. Dzieci będą działać zgodnie z pragnieniami id, nawet jeśli nie powinny. Dzieci zaczynają się uczyć, że nie zawsze mogą dostać to, co chcą, kiedy chcą. To powoduje powstawanie ego. Ego "jest rządzone przez zasadę rzeczywistości". Oznacza to, że wie, co naprawdę może się zdarzyć w świecie. Ego wie, czy id może dostać to, czego chce, patrząc na to, czy pragnienie może być wypełnione. Kiedy potrzeby id nie mogą być zaspokojone, ego kontroluje id i jego pragnienia. Dzieci, które mają uformowane ego, mogą kontrolować swoje podstawowe potrzeby i działania. Kiedy ego jest uformowane, dzieci zyskują poczucie własnej wartości poprzez kontrolowanie swoich potrzeb. Superego jest formowane przez dzieci współpracujące z rodzicami i innymi osobami w społeczeństwie. Superego działa jako osoba przestrzegająca reguł. Pozwala dziecku wiedzieć, co jest dobre, a co złe przez to, jakie są zasady społeczeństwa dotyczące dobra i zła. Poczucie winy jest podstawowym sposobem, w jaki superego mówi dzieciom, co jest dobre, a co złe.

Freud uważał, że dzieci przeszły przez pięć psychoseksualnych etapów rozwoju. Na tych etapach dzieci muszą naprawić problemy między potrzebami a tym, czego chce społeczeństwo. Naprawienie tych problemów pozwala dzieciom dobrze radzić sobie w dorosłym życiu. Problemy, z którymi borykają się dorośli, mają związek z etapem, z którym mieli kłopoty. Te pięć etapów to: oralny, analny, falliczny, latencja i genitalny. Etap oralny rozpoczyna się po urodzeniu i ma związek z potrzebami dziecka w zakresie ssania. Etap analny jest drugi i trwa od 1-3 roku życia. Wiąże się z trzymaniem i oddawaniem moczu i kału. Trzeci etap, falliczny, trwa od 3 do 6 roku życia i ma związek z obszarem genitalnym. Freud uważał, że ten etap jest jednym z najważniejszych etapów, w którym należy naprawić problemy. Jeśli dziecko nie rozwiąże tych problemów, może rozwinąć się u niego kompleks Edypa (u chłopców) lub kompleks Elektry (u dziewczynek). Te problemy pochodzą z miłości albo chłopca miłość do matki lub dziewczyny miłość do ojca. Aby zapobiec problemom, chłopiec lub dziewczyna przyjmują wartości ojca (w przypadku chłopców) lub matki (w przypadku dziewcząt). Czwarte stadium psychoseksualne jest stadium latencji i występuje w wieku 6-11 lat. W tym stadium najbardziej rozwija się superego, a dzieci czerpią wartości ze społeczeństwa. Ostatnim etapem jest etap genitalny, który trwa do okresu dojrzewania. W tym stadium dzieci zaczynają lubić innych i tworzą związki heteroseksualne.

Etapy psychoseksualne Freuda

Scena	Wiek
Doustnie	Narodziny-1 rok
Anal	1-3 lata
Phallic	3-6 lat
Opóźnienie	6-11 lat
Genitalia	Dorastanie

Teoria rozwoju dziecka Freuda jest ważna, ponieważ jako pierwsza zwróciła uwagę na znaczenie relacji rodzic-dziecko.

Teoria psychospołeczna

Erik Erikson był zwolennikiem idei Freuda i zapoczątkował własną teorię wykorzystującą idee Freuda. Teoria Eriksona nazywana jest psychospołeczną teorią rozwoju dziecka. Erikson wykorzystał ideę Freuda o id, ego i superego oraz jego etapy rozwoju, aby zbudować własną teorię. Erikson uważał, że ego jest "najważniejsze". Ego było ważne, ponieważ pozwalało dzieciom stać się jednostką i wnieść wkład do społeczeństwa. Erikson dodał więcej etapów do swojej teorii niż Freud, a niektóre z jego etapów są podobne do Freuda. Erikson skończył z ośmioma etapami w swojej teorii. Każdy etap ma problem pomiędzy dwoma różnymi uczuciami. Osobowość dziecka jest kształtowana przez to, jak rozwiązuje ono każdy problem.

Etapy Erkisona

• Etap 1: podstawowe zaufanie vs. nieufność: zaufanie rozwija się, ponieważ niemowlęta potrzebują dorosłych, którzy zadbają o ich potrzeby. Erkison uważał, że ten etap nigdy nie jest zakończony.
• Etap 2: Autonomia kontra wstyd i zwątpienie : Małe dzieci muszą nauczyć się wykonywać z pomocą takie czynności jak karmienie, ubieranie i kąpanie.
• Etap 3: Inicjatywa vs. Poczucie winy: Dzieci mogą udawać, kim chcą być poprzez zabawę.
• Etap 4: Przemysł vs. niższość: Dzieci uczą się współpracować z innymi poza rodziną.
• Etap 5: Tożsamość a pomieszanie tożsamości: Dziecko kształtuje swoje poczucie "ja".
• Etap 6: Intymność vs. Izolacja: Młodzi dorośli nawiązują relacje z innymi.
• Etap 7: Generatywnie vs. Stagnacja: Dorośli stają się rodzicami i opiekują się dziećmi.
• Etap 8: Integralność vs. Rozpacz: Dorośli myślą o osobie, którą byli.

Etapy Eriksona są ważne, ponieważ zwrócił on uwagę na społeczeństwo i kulturę oraz na to, jak wpływają one na osobowość. Freud skupiał się tylko na seksualności. Etapy Eriksona pokazują również, jak kształtuje się osobowość w miarę rozwoju dziecka.

Etapy Eriksona a Freuda

Wiek	Etap Eriksona	Etap Freuda
Narodziny - 1 rok	Podstawowe zaufanie a nieufność	Doustnie
1-3 lata	Autonomia a wstyd i zwątpienie	Anal
3-6 lat	Inicjatywa a poczucie winy	Phallic
6-11 lat	Przemysł a niższość	Opóźnienie
Dorastanie	Tożsamość a pomieszanie tożsamości	Genitalia
Młoda dorosłość	Intymność vs. Izolacja	N/A
Średnia dorosłość	Generatywność vs. Stagnacja	N/A
Starość	Uczciwość kontra rozpacz	N/A

Behawioryzm

John Watson nie lubił psychoanalitycznych teorii Freuda i Eriksona. Watson postanowił przyjrzeć się zachowaniu ludzi, aby zrozumieć, jak rozwijają się dzieci. Jego idee mieszczą się w pojęciu behawioryzmu. Watson był "zainspirowany badaniami Pawłowa nad uczeniem się zwierząt". Badania Pawłowa koncentrowały się na warunkowaniu klasycznym. Warunkowanie klasyczne polega na tym, że zwierzę lub osoba uczy się reagować na bodziec, czyli rzecz, która wywoła reakcję. Watson uważał, że w ten sposób można uczyć dzieci. Watson postanowił sprawdzić swoją teorię, przeprowadzając eksperyment na dziewięciomiesięcznym niemowlęciu, Małym Albercie.

Watson rozpoczął swój eksperyment od sprawdzenia, czy Albert czegoś się boi. Watson chciał sprawdzić, czy Albert przestraszy się białego szczura. Jak większość dzieci Albert nie bał się białego szczura. Watson chciał sprawdzić, czy może sprawić, by Albert bał się za pomocą warunkowania klasycznego. Watson odkrył, że Alberta przestraszył dźwięk młotka uderzającego młotkiem w stalowy gong. Kiedy Albert miał jedenaście miesięcy, Watson kontynuował eksperyment. Albertowi podano białego szczura. Kilka sekund później Watson sprawił, że młotek uderzył w gong. Albert płakał, gdy to się stało. Zrobiono to siedem razy. Po tych siedmiu razach Albert płakał, gdy widział białego szczura. Mały Albert zaczął się też bać innych rzeczy, zwanych generalizacją. Te rzeczy były podobne do białego szczura. Były to: królik, pies, futro, maska Świętego Mikołaja i włosy Watsona. Eksperyment Watsona był ważny, ponieważ udało mu się nauczyć Alberta bać się czegoś.

Watson wykazał, że dzieci mogą być uczone poprzez warunkowanie klasyczne. Po tym eksperymencie Watson uznał, że na dzieci wpływa środowisko.

Teoria społecznego uczenia się

Albert Bandura uważał, że dzieci uczą się poprzez obserwowanie innych w społeczeństwie. Po obserwacji, dzieci kopiują to, co zostało zrobione. Jego teoria nazywana jest teorią społecznego uczenia się. Kopiowanie, które wykonują dzieci, nazywane jest modelowaniem. Osoba, którą dzieci kopiują, nazywana jest modelem. Bandura uważa, że istnieją cztery warunki niezbędne do tego, aby modelowanie mogło się wydarzyć.

1. Uwaga: dziecko musi zwracać uwagę na zachowanie modela.
2. Utrwalenie: dziecko musi zapamiętać zachowanie
3. Reprodukcja: dziecko musi naśladować zachowanie
4. Motywacja: dziecko potrzebuje powodu, aby naśladować zachowanie

Eksperyment z lalką Bobo (1961)

Dzieci są skłonne do modelowania zachowań, jeśli model jest tej samej płci. Dziewczynka lepiej kopiuje model kobiety niż mężczyzny. Dzieje się tak dlatego, że dziecko chce zachowywać się jak ludzie, do których jest podobne. Ponadto, dzieci są bardziej skłonne do modelowania zachowań, jeśli zachowanie to spotyka się z pozytywną reakcją dorosłych. Kiedy dzieci są chwalone, będą nadal robić zachowanie. Robią to, ponieważ chcą otrzymać więcej pochwał. Dziecko nie zawsze otrzyma pochwałę za swoje zachowanie. Zamiast tego może otrzymać karę. Jeśli dziecko dostanie karę za zachowanie, nie będzie go modelować. Dziecko może również wybrać model zachowania lub nie, obserwując, co dzieje się z modelem. Jeśli model dostaje karę, dziecko nie będzie modelować zachowania. Jest to spowodowane tym, że dziecko nie chce dostać kary. Bandura przeprowadził eksperyment, aby przetestować swoje pomysły. Eksperyment ten znany jest jako eksperyment z lalką Bobo.

Bandura wziął do swojego eksperymentu 36 chłopców i 36 dziewczynek. Dzieci były w wieku od 3 do 6 lat. Użył również jednego mężczyzny i jednej kobiety jako modeli. Bandura chciał sprawdzić, czy dzieci będą modelować agresywne lub wredne zachowania. Bandura podzielił dzieci na osiem grup po 6 osób i jedną grupę 24-osobową. Grupy zostały utworzone poprzez podzielenie połowy dzieci na grupy agresywne i połowę na takie, które nie były agresywne. Te dwie grupy zostały podzielone na pół ponownie na chłopców i dziewczynki. Bandura następnie podzielił dziewczynki na dwie grupy. Jedna grupa miała model kobiety, a druga model mężczyzny. To samo zrobił z chłopcami. Grupa 24 nie miała żadnego modelu. Dzieci zostały umieszczone w pokoju zabaw z modelem. Dzieciom kazano usiąść na krześle, a model przeszedł na drugą stronę pokoju. Dzieci, które były w grupach agresywnych widziały, że model podszedł do lalki Bobo w pokoju i bawił się z nią. Model spędził większość czasu będąc agresywnym w stosunku do lalki. Dzieci, które nie były w grupie agresywnej widziały, jak modelka bawi się zabawkami i nie zwraca uwagi na lalkę Bobo. Następnie modelka wyszła z pokoju. Dzieci mogły się bawić zabawkami znajdującymi się w pokoju. Niektóre z zabawek pozwalały dzieciom bawić się i być agresywnymi. Dzieci były obserwowane, jak bawią się zabawkami. Dzieci, które widziały agresywnego modela, bawiły się agresywnie zabawkami. Dzieci, które miały model, który nie był agresywny, bawiły się grzeczniej. Dzieci grały ładnie, ponieważ nie obserwowały agresywnego modelu, aby skopiować jego zachowanie. Eksperyment Bandury pokazał, że dzieci mogą uczyć się zachowań od dorosłych poprzez obserwowanie zachowań dorosłych.

Teoria rozwoju poznawczego

Jean Piaget rozpoczął swoją teorię rozwoju dziecka, kiedy zakwestionował sposób, w jaki dzieci myślą. Uważał, że niemowlęta i dzieci mają inne rozumienie niż dorośli. Piaget skupił się na rozwoju poznawczym dzieci, a nie dorosłych. Rozwój poznawczy to badanie sposobu, w jaki dorośli i dzieci myślą i uczą się. Praca Piageta pomogła opracować nowe sposoby edukacji i programy uczenia się przez odkrywanie. Teoria rozwoju poznawczego Piageta składa się z trzech głównych części:

1. Schematy
2. Adaptacja
3. Etapy rozwoju

Schematy

Piaget uważał, że dzieci posiadają i tworzą schematy w miarę swojego rozwoju. Schematy są sposobami nadawania sensu doświadczeniom. Schemat jest obrazem czegoś w umyśle dziecka. Obraz ten zazwyczaj przedstawia, jak różne rzeczy dzieją się w świecie. Obraz ten pomaga dziecku zrozumieć świat i zachowywać się w nim. Przykładem schematu może być schemat dziecka dotyczący przebywania w klasie. W obrazie dziecka znajdą się takie rzeczy jak uczniowie siedzący na krzesłach przy biurkach. Nauczyciel stoi z przodu klasy i naucza. Dzięki temu schematowi dziecko wie, jak się zachowywać i wie, co może się wydarzyć w klasie.

Piaget uważał, że pierwsze schematy mają związek z reakcją dziecka na świat. Piaget uważał, że dzieci rodzą się z pewnymi schematami bez uczenia się ich. Te schematy to działania sensomotoryczne. Schematy są bardzo proste. Wraz z wiekiem schematy stają się coraz bardziej złożone. Dziecko zaczyna myśleć przed działaniem. Kiedy dziecko to robi, używa reprezentacji mentalnych, czyli obrazów w umyśle, które reprezentują różne rzeczy. Reprezentacje umysłowe mogą być zmieniane w umyśle w nowe idee. Piaget uważał, że dwie najsilniejsze reprezentacje umysłowe to obrazy i pojęcia. Obrazy są obrazami przedmiotów, ludzi i przestrzeni w umyśle. Pojęcia łączą obrazy w różne grupy. Schematy mogą być zmieniane i tworzone poprzez łączenie i zmienianie obrazów i pojęć w umyśle dziecka.

Adaptacja

Piaget uważał, że umysł dziecka może lepiej dopasować się do świata poprzez adaptację. Dzieci używają adaptacji poprzez zmianę schematów, aby dopasować się do świata. Piaget uważał, że adaptacja składa się z dwóch części: asymilacji i akomodacji. W asymilacji dzieci używają schematów, które mają, aby zrozumieć świat. Schematy dzieci nie zawsze są właściwe. Kiedy dziecko ma schemat, który nie jest właściwy, musi go zmienić. Nazywa się to akomodacją. W procesie akomodacji tworzy się nowe schematy lub zmienia stare. Zmiany muszą nastąpić, aby dziecko mogło lepiej zrozumieć świat. Piaget uważał, że istnieje równowaga między asymilacją a akomodacją. Równowagę tę nazwał równowagą poznawczą. Kiedy schematy dziecka pasują do jego rozumienia świata, wtedy jest ono w równowadze. Kiedy schematy nie pasują, dziecko jest w stanie nierównowagi. Piaget nazwał to poruszanie się pomiędzy równowagą a dysharmonią ekwilibracją.

Etapy rozwoju poznawczego

Piaget podzielił swoje stadia rozwoju poznawczego dzieci na cztery etapy. Etapy te przebiegają zawsze w tej samej kolejności. Etapy te zdarzają się również dzieciom wszędzie. Na każdym etapie istnieją kluczowe szczegóły, które się na nim dzieją.

Etap rozwoju poznawczego	Wiek
Sensoryczno-motoryczne	0-2 lata
Przedoperacyjny	2-7 lat
Beton Operacyjny	7-11 lat
Formalna Operacyjna	11 lat i więcej

Etap sensomotoryczny

Stadium sensomotoryczne jest pierwszym stadium teorii Piageta. W tym stadium niemowlęta "myślą" oczami, uchem i rękami. Dzieci na tym etapie poznają świat za pomocą zmysłów. Piaget uważał, że dzieci na tym etapie uczą się poprzez wykonywanie w kółko tych samych czynności. Czynności te pochodzą z ich doświadczeń zmysłowych. Piaget nazwał to reakcją okrężną. Istnieją dwa główne rodzaje reakcji okrężnej: pierwotna i wtórna. Jednomiesięczne dzieci używają pierwotnej reakcji okrężnej. W pierwotnej reakcji okrężnej dzieci wykonują czynności, które mają związek z ich podstawowymi potrzebami, takimi jak jedzenie. Dzieci w wieku od czterech do ośmiu miesięcy używają wtórnej reakcji okrężnej. Wtórna reakcja okrężna ma miejsce, gdy dzieci próbują swoimi czynami sprawić, aby wydarzenia miały miejsce. Wtórna reakcja okrężna u dzieci pomaga kontrolować ich własne zachowanie. Dzieci w wieku od ośmiu do dwunastu miesięcy potrafią kontrolować swoje zachowanie.
W stadium sensomotorycznym dzieci uzyskują trwałość obiektów. Dzieje się to między 8 a 12 miesiącem życia. Trwałość obiektu to wiedza, że dana rzecz nadal istnieje, nawet jeśli dziecko jej nie widzi. Stałość obiektu jest widoczna u dzieci w wieku od 8 do 12 miesięcy. Trwałość obiektów można zaobserwować w zadaniu Piageta polegającym na chowaniu przedmiotów. W zadaniu tym zabawka jest ukryta pod kocem. Jeśli dziecko potrafi ją znaleźć, to znaczy, że nauczyło się trwałości obiektu.

Etap przedoperacyjnyW etapie
przedoperacyjnym zachodzą duże zmiany w reprezentowaniu myśli w umyśle. Na tym etapie dzieci mogą używać symboli do reprezentowania swojej wiedzy. W stadium przedoperacyjnym dzieci uczą się również języka. Piaget nie uważał, że język jest tak ważny dla rozwoju poznawczego. Uważał, że dzieci używają słów, aby wyjaśnić obrazy doświadczeń w swoim umyśle.
W stadium przedoperacyjnym dzieci wykazują egocentryzm. Egocentryzm jest wtedy, gdy dzieci nie potrafią odróżnić swojego punktu widzenia od punktu widzenia kogoś innego. Piaget użył problemu trzech gór, aby pokazać egocentryzm. W tym problemie lalka jest umieszczona po jednej stronie grupy gór. Dziecko umieszcza się po innej stronie. Dziecko jest proszone o opowiedzenie, co widzi lalka. Dziecko, które ma egocentryzm, mówi to, co widzi, a nie to, co widzi lalka. To jest dla prostej strony wiki na temat rozwoju dziecka.

Beton Etap operacyjny

W fazie konkretno-operacyjnej myślenie dziecka staje się bardziej logiczne. Logiczne myślenie używa rozumu podczas myślenia. Dzieci są w stanie zrozumieć zmiany pomiędzy rzeczami, które znajdują się przed nimi. Nadal mają trudności z rzeczami, które muszą sobie wyobrazić. Dzieci na etapie konkretnej operacji potrafią umieszczać przedmioty w różnych układach. Rozumieją, że rzeczy mogą być umieszczone w więcej niż jednej grupie jednocześnie. Dzieci na etapie konkretnej operacji potrafią również uporządkować rzeczy według cech, takich jak długość i waga.
Rozumienie zachowania ma miejsce na etapie konkretnej operacji. Dzieci, które rozumieją konserwację wiedzą, że zmiana kształtu rzeczy lub pojemnika nie zmienia tego, ile rzeczy się tam znajduje. Na przykład, w przypadku zachowania cieczy dzieci wiedzą, że ilość cieczy nie zmienia się, jeśli zostanie ona umieszczona w innej szklance.

Formalny etap operacyjny

W fazie formalnej, operacyjnej, dzieci są w stanie myśleć o abstrakcyjnych ideach. Abstrakcyjne idee to takie, które znajdują się w umyśle dziecka, a nie w świecie przed nim. Na tym etapie dzieci mogą wymyślać reguły dotyczące tego, jak rzeczy mogą się wydarzyć, bez potrzeby posiadania konkretnych przedmiotów. Piaget uważał, że istnieją dwie główne części formalnego stadium operacyjnego: rozumowanie hipotetyczno-dedukcyjne i myślenie propozycjonalne. W rozumowaniu hipotetyczno-dedukcyjnym dzieci są w stanie odgadnąć wynik jakiegoś problemu. Mogą to robić poprzez zgadywanie, które można sprawdzić w eksperymencie. Testując przypuszczenia dowiadują się, czy ich przypuszczenia były słuszne, a jeśli nie, to dlaczego tak się nie stało. W myśleniu propozycjonalnym dzieci są w stanie zrozumieć, czy wypowiedziane stwierdzenia są prawdziwe. Są w stanie to zrobić bez potrzeby oglądania przykładu tych stwierdzeń.

Teoria socjokulturowa

Lew Wygotski zbudował swoją teorię rozwoju dziecka na znaczeniu trzech rzeczy. Wygotski uważał, że rozwój dziecka kształtuje się głównie w wyniku interakcji społecznych i kulturowych. Interakcje występują, gdy dwie lub więcej osób rozmawia i/lub pracuje razem. Wygotski uważał, że kultura ma duży wpływ na to, jak rozwija się rozwój poznawczy. Wygotski skupił się również na języku. Uważał, że język jest bardzo ważny dla zmiany sposobu myślenia dziecka.

Język

Wygotski uważał, że rozwój dziecka w ciągu pierwszych dwóch lat związany jest z bezpośrednim kontaktem ze światem. Po tych dwóch latach język zmienia sposób myślenia dziecka. Język jest ważny, ponieważ w ten sposób dorośli przekazują dzieciom idee. Vygotsky uważał, że rozwój języka prowadzi do ogromnej zmiany w sposobie myślenia dzieci, ponieważ mogą one komunikować swoje pomysły z innymi. Dzieci mówią zarówno do innych, jak i do siebie. Wygotski uważał, że rozmowa dzieci z samymi sobą jest bardzo ważna dla rozwoju. Uważał, że dzieci rozmawiają same ze sobą, aby pomóc w kierowaniu swoimi myślami. Nazywał on rozmowy skierowane do siebie mową prywatną. Mowa prywatna jest używana, gdy zadanie jest trudne, po popełnieniu błędu lub gdy dziecko nie jest pewne, co ma robić. Dzieci, które używają prywatnej mowy są bardziej uważne i zaangażowane w pracę, którą wykonują. Również dzieci, które mają problemy z nauką, częściej używają mowy prywatnej. Ma to im pomóc w zrozumieniu tego, czego się uczą.

Interakcje społeczne i kulturowe

Wygotski uważał, że ważne uczenie się pochodzi z pracy z dorosłymi lub bardziej wykwalifikowanymi rówieśnikami. Ci pomocnicy mogą pomóc dziecku dowiedzieć się, jak wykonywać różne prace. Wygotski uważał, że istnieje pewien zakres trudności, w którym praca musi się znajdować. Jeśli zadanie jest w tym przedziale, dziecko może się najlepiej nauczyć. Wygotski nazwał ten zakres strefą najbliższego rozwoju. W strefie rozwoju proksymalnego znajdują się prace, które są zbyt trudne do wykonania w pojedynkę, ale mogą być wykonane z pomocą. Pomoc może pochodzić od osoby pomagającej.

Kiedy osoba pomagająca pracuje z dzieckiem, dochodzi do interakcji społecznych. Vygotsky uważał, że istnieją dwa ważne elementy interakcji społecznych: intersubiektywność i rusztowanie. Intersubiektywność ma miejsce, gdy dwie osoby zaczynają z różnymi rozumieniami. Te dwie osoby wchodzą ze sobą w interakcję. Poprzez interakcję, obie osoby dochodzą do tego samego rozumienia. Rusztowanie ma miejsce, gdy nauczyciel pomaga dziecku. Nauczyciel zmienia zakres pomocy w zależności od poziomu pracy dziecka. Nauczyciel będzie pomagał bardziej, jeśli dziecko tego potrzebuje. Pomaga też mniej, jeśli dziecko nie potrzebuje pomocy. Z czasem nauczyciel pozwala dziecku pracować samodzielnie. Kiedy dziecko pracuje samo, przekłada rozmowę na swoją prywatną mowę. Mowa prywatna jest następnie wykorzystywana, aby pomóc dziecku w rozwiązaniu problemu.