E. B. Ford

Kariera

Specjalizując się w genetyce, w 1939 r. został mianowany na Oxford University Reader in Genetics, był dyrektorem Genetics Laboratory, 1952-1969, oraz profesorem genetyki ekologicznej 1963-1969. Ford był jednym z pierwszych naukowców, którzy zostali wybrani na Fellow of All Souls College od XVII wieku.

Ford przez długi czas współpracował z R.A. Fisherem. Do czasu, gdy Ford opracował swoją formalną definicję polimorfizmu genetycznego, Fisher przyzwyczaił się do wysokich wartości selekcji w przyrodzie. Największe wrażenie wywarł na nim fakt, że polimorfizm kryje w sobie potężne siły selekcyjne (Ford jako przykład podał ludzkie grupy krwi). Podobnie jak Fisher, kontynuował debatę na temat doboru naturalnego i dryfu genetycznego z Sewallem Wrightem, którego zdaniem Ford kładł zbyt duży nacisk na dryf genetyczny. To właśnie w wyniku pracy Forda, jak również jego własnej, Dobzhansky zmienił nacisk w trzecim wydaniu swojego słynnego tekstu z dryfu na selekcję.

Ford przewidywał, że polimorfizmy ludzkich grup krwi mogą być utrzymywane w populacji poprzez zapewnienie pewnej ochrony przed chorobami. Sześć lat po tych przewidywaniach okazało się, że tak właśnie jest, a co więcej, przewaga heterozygotyczna została zdecydowanie potwierdzona w badaniach nad krzyżówkami AB x AB. Jego magnum opus była Genetyka ekologiczna, która doczekała się czterech wydań i była bardzo wpływowa. Stworzył on wiele podstaw dla późniejszych badań w tej dziedzinie i został zaproszony jako konsultant do pomocy w tworzeniu podobnych grup badawczych w kilku innych krajach.

Wśród wielu publikacji Forda, być może najbardziej popularną była pierwsza książka z serii New Naturalist, Motyle. Ford również poszedł dalej w 1955 roku, aby napisać Moths w tej samej serii, jeden z niewielu, aby być autorem więcej niż jednej książki w serii.

Genetyka ekologiczna

E.B. Ford przez wiele lat pracował nad polimorfizmem genetycznym. Polimorfizm w naturalnych populacjach jest częsty; kluczową cechą jest występowanie razem dwóch lub więcej nieciągłych form gatunku w pewnego rodzaju równowadze. Tak długo, jak proporcje każdej z form są wyższe od tempa mutacji, wtedy selekcja musi być przyczyną. Już w 1930 roku Fisher omówił sytuację, w której w przypadku alleli w jednym locus heterozygota jest bardziej żywotna niż homozygota. Jest to typowy mechanizm genetyczny powodujący tego typu polimorfizm. Praca zawiera syntezę badań terenowych, taksonomii i genetyki laboratoryjnej.

Callimorpha dominula morpha typica z rozpostartymi skrzydłami. Polimorfizm u tego gatunku był badany przez Forda przez wiele lat. Czerwone z czarnymi tylnymi skrzydłami, ujawniającymi się w locie, ostrzegają o jego szkodliwym smaku. Przednie skrzydła są kryptyczne, w spoczynku zakrywają tylne. Tutaj ćma, na ludzkiej dłoni, odpoczywa, ale jest czujna, i odchyliła przednie skrzydła do przodu, aby ujawnić ostrzegawczy błysk.