Stephen Foster

Narodziny i rodzina

Stephen Collins Foster urodził się 4 lipca 1826 r. jako syn Williama Barclaya Fostera (7 września 1779 - 27 lipca 1855) i Elisy Clayland [Tomlinson] Foster (styczeń 1788 - styczeń 1855). Stephen Collins urodził się w domu swojego ojca, "Białym Domku", w Lawrenceville, w Pensylwanii, niedaleko Pittsburgha.

Został ochrzczony 22 kwietnia 1827 r. w Trinity Episcopal Church w Pittsburghu, w Pensylwanii. Był najmłodszym z dzieci Fosterów i został nazwany dla Stephena Collinsa, dziecka przyjaciela rodziny, które zmarło w wieku 12 lat, oraz dla Williama Collinsa, przyjaciela rodziny i znanego adwokata.

Fosterowie pobrali się 14 listopada 1807 roku w Chambersburgu, w Pensylwanii. William Barclay Foster był przywódcą na zachodniej granicy Pensylwanii. Osiedlił się w pobliżu Pittsburgha. Fosterowie mieli kilkoro dzieci: Charlotte Susanna (1809), Ann Eliza (1812), Henry Baldwin (1816), Henrietta Angelica (1818), Dunning McNair (1821), Morrison (1823) i Stephen Collins (1826). Syn urodził się w 1829 roku, ale zmarł w 1830 roku.

William Barclay Foster spłodził nieślubnego syna przed swoim ślubem. Chłopiec ten wychowywał się w rodzinie Foster. Fosterowie mieszkali w eleganckim domku położonym wysoko na wzgórzu nad rzeką Allegheny w Lawrenceville w Pensylwanii, na przedmieściach Pittsburgha, które zaplanował i rozwinął William Barclay Foster.

Ancestry

Pradziadek Stephena, Alexander Foster, wyemigrował z Londonderry w Irlandii Północnej do kolonii amerykańskich w 1725 roku. Osiedlił się w Little Britain Township, w hrabstwie Lancaster, w Pensylwanii. Jego syn, James Foster, ożenił się z Ann Barclay i przeniósł się do Wirginii. Ich syn, James, Jr. służył w Rewolucji Amerykańskiej i spłodził ojca Stephena, Williama Barclay Fostera w 1779 roku.

Po rewolucji wiele szkocko-irlandzkich rodzin z Wirginii (w tym Fosterowie) wyemigrowało do zachodniej Pensylwanii. William Barclay Foster osiadł w pobliżu Pittsburgha. Był on kupcem, który czasami podróżował aż do Luizjany. Wracał do Pittsburgha przez Nowy Jork lub Filadelfię po zakupach do swojego sklepu w Pittsburghu.

Swoją żonę, Elizę Clayland Tomlinson, poznał w Filadelfii. Była ona szkocko-irlandzką arystokratką z Wilmington w stanie Delaware. Ślub wzięli w Chambersburgu w Pensylwanii, a do Pittsburgha przejechali 300 mil lądem. Para należała do elity społecznej pogranicza i była związana z najlepszymi rodzinami.

Biały Domek, miejsce narodzin Stephena Fostera w pobliżu Lawrenceville, Pensylwania

Chłopięctwo i młodość

William Barclay Foster miał poważne problemy finansowe. W 1827 roku Biały Domek i inne posiadłości Fostera zostały zajęte przez rząd, gdy Foster nie spłacił hipoteki. Stephen potem był przenoszony, czasami mieszkał z krewnymi. Jego matka wspominała go w późniejszym okresie życia jako chłopca maszerującego z piórem w czapce i uderzającego w bęben podczas gwizdania "Auld Lang Syne". Zauważyła, że było w tym chłopcu coś "oryginalnego".

Najstarsza siostra Stephena zmarła w październiku 1829 roku. Chorobliwy smutek, który dotknął rodzinę Foster w tym czasie, prawdopodobnie naznaczył pogląd Stephena na martwe młode kobiety na resztę jego życia. Piękne martwe młode kobiety pojawiają się w niektórych z jego najlepszych piosenek, takich jak "Little Annie", "Jeanie with the Light Brown Hair" i "Beautiful Dreamer".

Stephen miał pięć lat, kiedy uczęszczał do "szkoły dla niemowląt". W 1833 roku poszedł do Alleghany Academy, szkoły dla elity społecznej założonej przez prezbiteriańskiego duchownego ks. Josepha Stocktona. W 1834 roku Stephen poszedł do czarnego kościoła z Olivią Pise, mulacką służącą. W 1836 roku rodzina na zawsze opuściła The White Cottage i przeniosła się do Allegheny City, kiedy ojciec Stephena został mianowany kolekcjonerem Kanału Pensylwańskiego.

Rodzinne legendy mówią, że Stephen grał na gitarze harmonie w wieku dwóch lat, a w wieku siedmiu grał na flażolecie z perfekcją w sklepie muzycznym. W wieku dziewięciu lat śpiewał i występował z innymi chłopcami w ich własnych przedstawieniach teatralnych w sąsiedztwie. Popularne były melodie afrykańskie i Stephen śpiewał je z zapałem.

Pieśni minstreli

Powstanie amerykańskiego minstrel show przypisuje się Thomasowi Dartmouthowi "Daddy" Rice'owi, aktorowi, którego wykonanie piosenki "Jump Jim Crow" w stroju wiekowego Afroamerykanina wywołało w Pittsburghu sensację w ciągu jednej nocy. Melodia została spisana i opatrzona akompaniamentem fortepianowym przez W. C. Petersa, właściciela sklepu muzycznego w Pittsburghu.

Przez wiele lat minstrele występowali w cyrkach i wędrownych ogrodach zoologicznych. W latach trzydziestych XIX wieku organizowali się w kwartety, zespoły i inne grupy i występowali w teatrach i innych salach. Nelson Kneass występował jako minstrel, ale rozwiązał swoją grupę w Pittsburghu około 1845 roku. Otworzył salę ze sceną na jednym końcu i serwował poczęstunek za cenę biletu.

Nagrody były oferowane dla najlepszych zagadek, itp. i srebrny puchar dla najlepszej afrykańskiej piosenki. Foster mieszkał w Cinncinati w 1846 i 1847 roku, ale jego brat Morrison napisał do niego z prośbą o piosenkę. Stephen wysłał mu "Way Down South, Where the Cane Grows". Piosenka nie wygrała konkursu, ale skierowała Fostera na drogę do pisania piosenek minstrelowych.

Foster napisał 28 piosenek na scenę minstreli. Różnią się one zasadniczo tematyką i stylem muzycznym od jego piosenek domowych. Napisane są w dialekcie negro, a ich akompaniamenty sugerują banjo-picking. Ich styl muzyczny wywodzi się z muzyki afroamerykańskiej oraz tradycyjnej i ludowej muzyki brytyjskich Amerykanów. Wiele z tych piosenek zostało napisanych dla grup minstreli z tamtego okresu, takich jak Sable Harmonists i Christy Minstrels.

Typowa piosenka minstrelowa Fostera jest przeznaczona na głos solowy z cztero- lub pięcioczęściowym chórem w refrenie i krótką częścią instrumentalną przeznaczoną do tańca na scenie. Najlepsze z tych piosenek to "Oh! Susanna" (1848), "Nelly Bly" (1849), "Camptown Races" (1850), "Massa's in de Cold Ground" (1852), "Old Folks at Home" (1860) i "Old Black Joe" (1860).

Thomas D. Rice w roli blackface (Okładka do wczesnego wydania muzyki Jump Jim Crow, 1832)

Małżeństwo i potomstwo

Foster poślubił Jane Denny McDowell (1829 - 1903) 22 lipca 1850 r. w Trinity Episcopal Church w Pittsburghu. Była ona córką Andrew N. McDowella, lekarza z Pittsburgha, i Jane Denny Porter. Przyciąganie między Foster i McDowell pozostaje tajemnicą: Jane znajdowała się na obrzeżach kręgu przyjaciół Fostera i nie miała szczególnych talentów muzycznych ani zainteresowań. Być może zerwała zaręczyny z innym mężczyzną, aby poślubić Fostera. Jedyne dziecko tej pary, córka Marion, urodziła się 18 kwietnia 1850 roku.

Małżeństwo z niewiadomych przyczyn było burzliwe, a małżonkowie żyli osobno. Po raz pierwszy rozstali się wiosną 1853 roku. Jane zabrała Marion do Lewistown w Pensylwanii, gdzie mieszkała jej matka i siostra. Stephen wyjechał do Nowego Jorku, by zająć się pisaniem piosenek. Małżonkowie wrócili do siebie w ciągu roku, ale potem znowu się rozeszli.

Jane i Marion wrócili do Pensylwanii w lipcu 1861 roku po pobycie w Nowym Jorku ze Stephenem. Miał on problemy finansowe, a jego alkoholizm pogłębiał się. Jane przeniosła się do Greensburga w Pensylwanii, gdzie pracowała jako operator telegrafu dla Pennsylvania Railroad. Jej córka prawdopodobnie została z krewnymi w innym miejscu. Jane odwiedziła Stephena w Nowym Jorku we wrześniu 1861 roku, a potem jeszcze kilkakrotnie.

W nieznanym czasie po śmierci Stephena w 1864 roku Jane wyszła za mąż za Matthew D. Wiley'a, bagażowego i agenta ekspresowego. Pracowała jako operatorka telegrafu w zajezdni Pennsylvania Railroad w Allegheny. Utrzymywała kilku krewnych, w tym swoją córkę, matkę i wnuki. Zmarła w 1903 r. na skutek poparzeń, gdy iskra podpaliła jej ubranie, gdy drzemała przy kominku. Do tego czasu, ona i jej córka otrzymały ponad $4,100 w tantiemach z piosenek Stephena. Została pochowana na cmentarzu Allegheny Cemetery.

Marion Foster (1850 - 1935) wyszła za mąż za Williama Welsha i miała troje dzieci. Po zamieszkaniu w St. Louis i Chicago, w 1914 roku przeniosła się do rezydencji (jako dozorczyni) na miejscu domu swoich dziadków w Lawrenceville. Była biedna, do siedemdziesiątki dawała lekcje gry na fortepianie i bezskutecznie walczyła z rządem o odzyskanie kawałka ziemi należącego niegdyś do jej dziadka.

Śmierć

W lipcu 1863 r. mieszkańcy Stanów Zjednoczonych byli świadkami najgorszych zamieszek w historii kraju. W Nowym Jorku buntownicy protestowali przeciwko pierwszemu w Ameryce poborowi do wojska. Uważali, że ten pobór był niesprawiedliwy. Obciążał on biednych i pozwalał bogatym na wykupienie się. Uczestnicy zamieszek zniszczyli kilka budynków, w tym Colored Orphan Asylum, i zlinczowali czarnych z latarni. W ciągu czterech dni zamieszek zginęło od 105 do 128 osób.

Piosenki Fostera nie sprzedawały się dobrze w miesiącach poprzedzających zamieszki. Jego najlepsze dni jako autora piosenek dobiegały końca. Jego publiczność podzieliła się wzdłuż linii politycznych, ekonomicznych i rasowych. W sobotę 9 stycznia 1864 roku Foster poczuł się źle i wcześnie położył się do łóżka. Zatrzymał się w ubogim, ale przyzwoitym hotelu na Bowery. W niedzielę rano rozmawiał ze służącą przy drzwiach, po czym odwrócił się i upadł, tłukąc naczynie, które rozcięło mu kark. Posłano po jego towarzysza George'a Coopera (który mieszkał zaledwie cztery przecznice dalej). Znalazł Fostera nagiego w kałuży krwi. Autor piosenek wyszeptał: "Już po mnie" i poprosił o drinka.

Przybył lekarz i zaszył ranę. Foster został ubrany i przewieziony na oddział dla ubogich w szpitalu Bellevue. Wpisano go do rejestru jako "robotnika". Było mu niewygodnie i nie smakowało mu jedzenie. W dniu 13 stycznia jadł zupę, kiedy zemdlał na śmierć. Jego zwłoki włożono do trumny i przeniesiono do szpitalnej kostnicy. W jego kieszeni znaleziono kilka monet i skrawek papieru z napisem: "Kochani przyjaciele i łagodne serca".

Przyczyna jego śmierci nie jest znana. Prawdopodobnie było to połączenie alkoholizmu, złej diety i utraty krwi, albo atak serca lub udar. Jane Foster oraz bracia Stephena, Henry i Morrison, odebrali ciało i zabrali je do Pensylwanii w celu pochówku. Nabożeństwo żałobne odbyło się w Trinity Episcopal Church, Pittsburgh, 21 stycznia. Na cmentarzu Allegheny trumnę z ciałem Fostera przywitała orkiestra dęta grająca jego utwory. Pochowano go obok ojca i matki.

Jego śmierć nie została odnotowana w większości gazet. New York Post porównał jednak jego melodie do tych, które tworzył Donizetti. The Round Table napisał, że Foster był "pisarzem amatorem", słabo znającym zasady kompozycji muzycznej. Chwalił jednak jego patos i humor.

Wiele utworów zostało wypromowanych po śmierci Fostera jako jego ostatnie piosenki. "The Voices That are Gone" (opublikowana w 1865 roku) i "Kiss Me Mother Ere I Die" (1869) są prawdopodobnie, rzeczywiście, jego ostatnimi utworami. W sierpniu 1864 roku, urodzony w Prusach inżynier kupił The White Cottage i zburzył go.

Statuetka autorstwa Moretti


Telegram od George'a Coopera do Morrisona Fostera o treści "Stephen nie żyje. Chodź."