Muhammad Ali Pasha

Reformowanie Egiptu

Celem Muhammada Ali'ego było stworzenie potężnego państwa w europejskim stylu. Aby tego dokonać, musiał zreorganizować egipskie społeczeństwo, usprawnić gospodarkę, wyszkolić profesjonalną biurokrację i zbudować nowoczesne wojsko.

W praktyce, reforma rolna Muhammada Alego oznaczała monopol na handel w Egipcie. Wymagał on od wszystkich producentów, aby sprzedawali swoje towary państwu. Państwo z kolei odsprzedawało egipskie towary, a nadwyżki zatrzymywało. Było to bardzo opłacalne dla Egiptu, zwłaszcza z powodu wysokiej jakości bawełny. Nowe zyski rozszerzyły się również na rolników indywidualnych, ponieważ średnia płaca wzrosła czterokrotnie.

Poza budowaniem bardziej nowoczesnej gospodarki, Muhammad Ali zaczął szkolić profesjonalnych wojskowych i biurokrację. Wysłał obiecujących mężczyzn do Europy na studia. Studenci zostali wysłani na studia w europejskich językach, głównie francuskim, aby mogli tłumaczyć wojskowe podręczniki na arabski. Następnie wykorzystywał zarówno wykształconych Egipcjan, jak i sprowadzonych europejskich ekspertów do zakładania szkół i szpitali w Egipcie. Edukacja europejska zapewniła także utalentowanym Egipcjanom mobilność społeczną. Jasnowidzący chłopcy z biednych rodzin mogli rozwijać się i odnosić sukcesy.

Produktem ubocznym programu szkoleniowego Muhammada Ali'ego było ustanowienie służby cywilnej. Ustanowienie skutecznej centralnej biurokracji było potrzebne dla innych reform Muhammada Ali'ego. W procesie niszczenia Mamluksów Wāli musieli obsadzić stanowiska, które wcześniej obsadzili Mamluksowie. Podzielił on Egipt na dziesięć prowincji, z których każda była odpowiedzialna za pobieranie podatków i utrzymanie porządku. Muhammad Ali zainstalował swoich synów na większości kluczowych stanowisk, jednak jego reformy zaoferowały Egipcjanom możliwości wykraczające poza rolnictwo i przemysł.

Kampanie wojskowe

Na początku, Muhammad Ali prowadził wojnę w imieniu sułtana osmańskiego, Mahmuda II, w Arabii i Grecji. Później, on przychodzić w otwarty konflikt z Osmański Imperium.

Jego pierwszą kampanią wojskową była wyprawa na Półwysep Arabski. Święte miasta Mekki i Medyny zostały zdobyte przez Dom Sauda, który posiadał formę islamu zwaną Wahhabizmem. Uzbrojeni w nowy zapał religijny, Muhammad ibn Saud rozpoczął podbój części Arabii.

Z główną armią osmańską zajętą w Europie, Mahmud II zwrócił się do Muhammada Ali, aby odzyskać arabskie tereny. Z kolei Muhammad Ali wyznaczył swojego syna, Tusun Pasha, do poprowadzenia wyprawy wojskowej w 1811 roku. Kampania została zawrócona w Arabii, jednak w 1812 r. doszło do drugiego ataku, który odbił Hejaza. ^{s. 43-44} Po dwuletniej kampanii Saudyjczycy zostali zmiażdżeni i większość rodziny saudyjskiej została schwytana. Przywódca rodziny, Abdullah ibn Saud, został wysłany do Stambułu i stracony. s. ⁴⁸

Muhammad Ali następnie zwrócił uwagę na kampanie wojskowe własnej konstrukcji, począwszy od Sudanu, który postrzegał jako cenny dodatek terytorium, złota i niewolników. W tamtym czasie Sudan nie posiadał prawdziwej centralnej władzy i używał prymitywnej broni w walce plemiennej.

W 1820 r. Muhammad Ali wysłał do Sudanu na południe armię liczącą 5000 żołnierzy dowodzonych przez jego trzeciego syna, Ismaila, z zamiarem podbicia tego terytorium i podporządkowania go jego władzy. ^p51 Oddziały Ali'ego ruszyły do Sudanu w 1821 r., ale napotkały ostry opór. Ostatecznie egipskie wojska i broń palna zapewniły podbój Sudanu. Ali miał teraz placówkę, z której mógł dotrzeć do źródeł Nilu w Etiopii i Ugandzie. Jego administracja zdobyła niewolników z Sudanu, którzy zostali następnie przekształceni w pułk żołnierzy. Surowe rządy Ali'ego w Sudanie i jego bezpośrednich następców doprowadziły w końcu do powszechnej walki o niepodległość samozwańczego Mahdiego, Muhammeda Ahmeda, w 1881 roku.

Gdy Muhammad Ali rozszerzał swój autorytet na Afrykę, Imperium Osmańskie stanęło w obliczu rebelii etnicznych na swoich europejskich terytoriach. Grecki rebelia przeciw Osmańskiej władzy zaczynać w 1821. Osmański wojsko nie udać się puszek bunt, i etniczny przemoc rozprzestrzeniać się tak daleko jak Constantinople. Sułtan Mahmud II oferować Muhammad Ali wyspa Crete w zamian za jego poparcie w stawianie puszek bunt.

Muhammed Ali wysłał 16.000 żołnierzy, 100 transportów i 63 statki eskortujące pod dowództwem swojego syna, Ibrahima Pashy. ^{str. 71}. Wielka Brytania, Francja i Rosja interweniowały w celu ochrony Greków. 20 października 1827 r. w Navarino cała egipska marynarka wojenna została zatopiona przez europejską flotę aliancką pod dowództwem admirała Edwarda Codringtona (1770-1851). Muhammad Ali stracił swoją kompetentną, kosztowną marynarkę wojenną. Po zniszczeniu floty, Egipt nie miał możliwości wsparcia swoich sił w Grecji i został zmuszony do wycofania się. Ostatecznie kampania kosztowała Muhammada Ali jego marynarkę wojenną bez żadnych zysków.

Aby zrekompensować straty poniesione przez niego i Egipt, rozpoczęto podbój Syrii. Podobnie jak inni władcy Egiptu przed nim, Ali chciał kontrolować Lewant, zarówno ze względu na jego wartość strategiczną, jak i na bogate zasoby naturalne. Syria posiadała nie tylko bogate zasoby naturalne, ale także prężną międzynarodową społeczność handlową z dobrze rozwiniętymi rynkami na całym Lewancie. Byłby to zmonopolizowany rynek dla towarów produkowanych obecnie w Egipcie. Być może, co najlepsze, Syria była pożądana jako państwo buforowe pomiędzy Egiptem a sułtanem osmańskim.

Zbudowano nową flotę, podniesiono nową armię, a 31 października 1831 r. pod wodzą Ibrahima Pashy inwazja egipska na Syrię rozpoczęła pierwszą wojnę turko-egipską. Egipcjanie z łatwością opanowali większą część Syrii. Najsilniejszy i jedyny naprawdę znaczący opór został postawiony w mieście portowym Acre. Siły egipskie ostatecznie opanowały miasto po sześciomiesięcznym oblężeniu. W trakcie oblężenia nasilił się niepokój na egipskim froncie macierzystym. Ali był zmuszony coraz bardziej naciskać na Egipt, by wesprzeć swoją kampanię, a jego ludność miała pretensje do zwiększonego obciążenia.

Po upadku Acre, egipska armia maszerowała na północ do Anatolii. W bitwie pod Konyą (21 grudnia 1832 r.) Ibrahim Pasha solidnie pokonał armię osmańską pod wodzą Wielkiego Wezyra Reshida Pasha. Nie było już żadnych przeszkód militarnych między siłami Ibrahima a samym Konstantynopolem.

W trakcie kampanii Muhammad Ali uważnie obserwował europejskie mocarstwa. Obawiając się kolejnej interwencji, która odwróciłaby wszystkie jego zyski, postępował powoli i ostrożnie. Na przykład, kontynuował praktykę używania imienia sułtana na piątkowych modlitwach na nowo zdobytych terytoriach. Kontynuował on obieg monet osmańskich zamiast emitować nowe, noszące jego podobiznę. ^p111 Tak długo, jak marsz Muhammada Ali nie groził całkowitym upadkiem państwa osmańskiego, mocarstwa w Europie pozostawały biernymi obserwatorami.

Pomimo tego pokazu, celem Muhammada Alego było teraz usunięcie obecnego osmańskiego sułtana Mahmuda II i zastąpienie go synem sułtana, niemowlęciem Abdülmecidem. Możliwość ta tak bardzo zaalarmowała Mahmuda II, że przyjął on ofertę pomocy wojskowej Rosji. Doprowadziło to do zawarcia traktatu z Hünkâr İskelesi. p^{72 Z}yski Rosji przeraziły rządy brytyjski i francuski, więc pracowały one nad wynegocjowaniem rozwiązania. W maju 1833 r. podpisano konwencję z Kutahya.

Warunki pokoju przewidywały, że Ali wycofa swoje siły z Anatolii i otrzyma jako rekompensatę terytoria Krety i Hejaza. Ibrahim Pasha zostałby mianowany Wāli z Syrii. Porozumienie pokojowe nie doprowadziło jednak do przyznania Muhammadowi Aliemu niepodległego królestwa dla siebie, pozostawiając go w tyle. ^s122

Flaga Muhammada Ali'ego.