Muhammed Ahmed
Muhammad Ahmad bin Abd Allah (12 sierpnia 1845 - 22 czerwca 1885) był przywódcą religijnym zakonu Sufi Samaniyya w Sudanie. W dniu 29 czerwca 1881 r. ogłosił się Mahdim lub mesjanistycznym odkupicielem wiary islamskiej.
Jego proklamacja nastąpiła w okresie powszechnych niechęci wśród arabskiej części ludności Sudanu. Urazili się oni do opresyjnej polityki swoich turko-egipskich władców (którzy byli również muzułmanami).
Wśród różnych ówczesnych sudańskich sekt religijnych istniały przekonania mesjanistyczne. Wcześniej w Afryce Zachodniej istniały ruchy mahdyjskie, wahhabizm i inne purytańskie formy islamskiego odrodzenia. Przyczyną tego była rosnąca militarna i gospodarcza dominacja europejskich mocarstw w ciągu całego XIX wieku.
Brytyjczycy wywarli wpływ na Sudan i uznali go za "Joint Anglo-Egyptian Condominion". Ogólnie rzecz biorąc, Brytyjczycy stanęli za rządami Khediwów z dynastii Muhammad Ali Pasha w Egipcie. W czasach Mahdiego, Egiptem i Sudanem rządzili wspólnie Tewfik Pasha uznawani przez Imperium Osmańskie i Brytyjczyków. Roszczenie Wielkiej Brytanii do Sudanu doprowadziło do wysłania tam brytyjskich sił po tym, jak Mahdi pokonał siły Khedive. Rząd brytyjski mianował generała Charlesa George'a Gordona ("Gordon Pasha") na gubernatora generalnego Sudanu, co doprowadziło do jego słynnej śmierci w Chartumie z rąk sił Mahdiego.
Od ogłoszenia przez Mahdiyę w czerwcu 1881 r. do upadku Chartumu w styczniu 1885 r. Muhammad Ahmad prowadził udaną kampanię wojskową przeciwko turko-egipskiemu rządowi Sudanu. Walki zakończyły się śmiercią Gordona w Chartumie. Po niespodziewanej śmierci Muhammada Ahmada w dniu 22 czerwca 1885 r., zaledwie sześć miesięcy po podboju Chartumu, jego główny zastępca przejął administrację Sudanu. Churchill mówi, że do tego czasu zabili już wszystkich ludzi zdolnych do rządzenia krajem.
Skutki
Rządy Sudanu przez Mahdistów okazały się złe dla jego mieszkańców. Gospodarka Sudanu została tylko zniszczona, a liczba ludności zmniejszyła się o około połowę z powodu głodu, chorób, prześladowań i działań wojennych. Miliony ludzi zginęło w Sudanie od początku istnienia państwa mahdyjskiego do jego upadku. Żadna z tradycyjnych instytucji ani lojalności kraju nie pozostała nienaruszona. Plemiona były podzielone w swoim podejściu do Mahdyzmu, bractwa religijne zostały osłabione, a ortodoksyjni przywódcy religijni zniknęli.
Podbój Sudanu
W 1895 roku rząd brytyjski upoważnił Herberta Kitchenera do rozpoczęcia kampanii na rzecz odbudowy Sudanu. Wielka Brytania dostarczyła mężczyzn i matériel, a Egipt sfinansował wyprawę. Angielsko-egipskie Siły Ekspedycyjne Nilu składały się z 25.800 mężczyzn, z czego 8.600 było Brytyjczykami. Pozostała część to oddziały należące do jednostek egipskich, w tym sześć batalionów zrekrutowanych w południowym Sudanie.
Uzbrojona flotylla rzeczna eskortowała siły, które miały również wsparcie artyleryjskie. W ramach przygotowań do ataku Brytyjczycy utworzyli kwaterę główną armii w Wadi Halfa. W marcu 1896 roku rozpoczęła się kampania. We wrześniu, Kitchener zdobył Dunqulah. Następnie Brytyjczycy wybudowali linię kolejową z Wadi Halfa do Abu Hamad oraz przedłużenie równoległe do Nilu w celu transportu wojsk i zaopatrzenia Berbera. Oddziały anglo-egipskie walczyły i zdobywały różne mniejsze zaangażowania. Ostatecznie żołnierze Kitchenera przemaszerowali i popłynęli w kierunku Omdurmanu.
W Omdurmanie, 2 września 1898 roku, przywódca Sudanu, znany obecnie jako Khalifa, popełnił swój 52.000-osobowy atak frontowy na siły anglosaskie, które zostały zmasakrowane na równinie poza miastem. Rezultat nigdy nie był wątpliwy, głównie z powodu przeważającej brytyjskiej siły ognia. Podczas pięciogodzinnej bitwy zginęło około 11.000 mahdystów, podczas gdy straty Anglo-Egipskie wyniosły 48 zabitych i mniej niż 400 rannych.
Operacja sprzątania trwała kilka lat, ale zorganizowany opór zakończył się, gdy Khalifa, który uciekł do Kurdufanu, zginął w walce pod Umm Diwaykarat, w listopadzie 1899 roku. Wiele obszarów przyjęło z zadowoleniem upadek jego reżimu.
- Churchill, Winston 1889. Wojna o rzekę: historyczny zapis rekonkwistyki Soudana. 2 tomy, Londyn: Longmans Green. Churchill był na wyprawie Kitchenera jako reporter gazetowy. Jego książka została skrócona (skrócona) i ponownie wydana w 1902 roku jako jeden tom.
Pytania i odpowiedzi
P: Kim był Muhammad Ahmad bin Abd Allah?
O: Muhammad Ahmad bin Abd Allah był przywódcą religijnym sufickiego zakonu Samaniyya w Sudanie, który 29 czerwca 1881 r. ogłosił się Mahdim lub mesjańskim odkupicielem wiary islamskiej.
P: Jakie były przyczyny niezadowolenia arabskiej ludności Sudanu?
O: Arabska ludność Sudanu miała za złe opresyjną politykę swoich turko-egipskich władców, a także rosnącą dominację militarną i gospodarczą mocarstw europejskich w XIX wieku.
P: Co się stało po proklamacji Muhammada Ahmada?
O: Po proklamacji Muhammad Ahmad prowadził udaną kampanię wojskową przeciwko turko-egipskiemu rządowi Sudanu aż do upadku Chartumu w styczniu 1885 roku.
P: Kto został mianowany przez Wielką Brytanię Generalnym Gubernatorem?
A: Generał Charles George Gordon ("Gordon pasha") został mianowany przez Wielką Brytanię Generalnym Gubernatorem, aby rządzić Sudanem.
P: Jak zmarł Gordon?
A: Gordon zginął w Chartumie z rąk sił Muhammada Ahmada.
P: Co się stało po śmierci Muhammada Ahmada?
O: Po niespodziewanej śmierci Muhammada Ahmada 22 czerwca 1885 r. administrację Sudanu przejął jego główny zastępca. Churchill powiedział, że do tego czasu zabili wszystkich ludzi zdolnych do kierowania nim.
P: Jakie inne ruchy poprzedzały Mahdiyya? O: W Afryce Zachodniej istniały wcześniejsze ruchy mahdystów, a także wahhabizm i inne purytańskie formy odrodzenia islamskiego, które poprzedzały Mahdiyya.
