Iloczas
Długość samogłoski to cecha języków, kiedy to jak długo samogłoska jest wypowiadana w słowie może stworzyć zupełnie inne słowo. Chociaż jest to cecha w wielu językach, takich jak japoński, arabski, hawajski, klasyczna łacina i tajski, istnieje również wiele języków, które nie posiadają tej cechy.
Przykładem mogą być japońskie słowa chizu, które mają krótką samogłoskę (samogłoska wypowiedziana na krótko), oraz chīzu, które ma długą samogłoskę (samogłoska wypowiedziana na długo). Jedyną różnicą, która może być usłyszana jest to, jak długo samogłoska "I" jest wypowiadana. Ilość czasu, przez jaki samogłoska jest wypowiadana, może stworzyć dwa zupełnie inne słowa. Chizu oznacza "mapę", a chīzu "ser".
Podczas używania IPA, dwukropek (:) jest używany do pokazania, że samogłoska przed nim jest długą samogłoską. Na przykład, chizu w IPA jest napisane jako /t͡ɕizɯ/, ale chīzu jest napisane jako /t͡ɕi:zɯ/.
Podczas gdy stary angielski miał samogłoski wydłużenie, większość współczesnych dialektów angielskich nie ma. Na przykład, słowa Bóg i dobro brzmiały kiedyś tak samo, ale samogłoska w dobrym (/go:d/), która była długą samogłoską, była wypowiedziana dłużej niż w Bogu (/god/), która była krótką samogłoską. Chociaż brzmienie samogłosek w nowoczesnym języku angielskim jest bardzo odmienne niż w starym angielskim, czytelnicy często mogą sobie wyobrazić, jak brzmiały kiedyś samogłoski na podstawie pisowni słowa angielskiego, która często pokazuje historyczne korzenie słów, a nie ich obecną wymowę. Długie samogłoski w języku staroangielskim mogą być pisane z paskiem na górze samogłoski jak w gōd (dobrze). Później, w czasach średniowiecznej angielszczyzny, do pisowni długich samogłosek należała pisownia z dwiema samogłoskami razem, jak w książce lub przerwie, i umieszczenie niemego "E" na końcu słowa, jak w nienawiści. Wszystkie te samogłoski były długimi samogłoskami aż do "Great Vogel Shift" w języku angielskim, w którym brzmienie samogłoski w języku angielskim zmieniło się na zupełnie inne niż poprzednio.
Klasyczna łacina miała zarówno samogłoskę, jak i wydłużenie spółgłoski, a długie samogłoski miały makronę, czyli prostą linię poziomą, zapisaną nad nimi. W klasycznej łacinie, ānus (/ˈaː.nus/), annus (/ˈan.nus/), i anus (/ˈa.nus/) były innymi słowami. Ānus oznacza "pośladki", annus oznacza rok, a odbyt oznacza staruszkę. Dzisiaj, żaden z języków romańskich, które są językami pochodnymi łaciny, nie potrafi rozróżnić słów po długości samogłoski, chociaż włoski potrafi rozróżnić słowa po długości spółgłoski: /anno/ "rok", /ano/ "odbyt". Włoski ma również samogłoski wydłużające się w akcentowanych sylabach kończących się na samogłosce, ale długość samogłoski nie jest w stanie rozróżnić dwóch słów tak, jak w łacinie.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest długość samogłoski?
O: Długość samogłosek to cecha języków, w których to, jak długo samogłoska jest wymawiana w słowie, może stworzyć zupełnie inne słowo.
P: Jakie języki mają tę cechę?
O: Ta cecha występuje w wielu językach, takich jak japoński, arabski, hawajski, klasyczna łacina i tajski.
P: Czy może Pan podać jakiś przykład?
O: Przykładem mogą być japońskie słowa chizu i chīzu. Jedyną różnicą między tymi słowami jest to, że samogłoska "I" w chīzu jest wymawiana dłużej niż w chizu. Chizu oznacza "mapę", a chīzu - "ser".
P: Jak pokazać długie samogłoski przy użyciu IPA?
O: Przy stosowaniu IPA, dwukropek (:) jest używany, aby pokazać, że samogłoska przed nim jest długa. Na przykład, chizu w IPA będzie zapisane jako /t͡ɕizɯ/, ale chīzu będzie zapisane jako /t͡ɕi:zɯ/.
P: Czy język angielski ma jakieś cechy związane z wydłużaniem samogłosek?
O: Język staroangielski miał pewne cechy związane z wydłużaniem samogłosek, jednak większość współczesnych dialektów języka angielskiego nie używa już tej cechy. W staroangielskim pisownia długich samogłosek obejmowała pisownię z dwoma samogłoskami razem, jak book lub break, oraz umieszczanie niemego "E" na końcu słowa, jak hate. Wszystkie te zmiany wprowadzono do czasu, gdy nastąpił Wielki Przesunięcie Samogłosek, który drastycznie zmienił ich brzmienie.
P: W jaki sposób klasyczna łacina rozróżniała słowa na podstawie ich długości? O: W klasycznej łacinie używano makronów, czyli prostych poziomych linii nad długimi samogłoskami, aby rozróżnić słowa ze względu na ich długość. Na przykład Ānus (/ˈaː.nus/), annus (/ˈan.nus/) i anus (/ˈa.nus/) to trzy różne słowa, z których każde ma inne znaczenie, mimo że mają podobną wymowę, dzięki różnym długościom samogłosek, które są oznaczone makronami nad nimi. Ānus oznacza "pośladki", annus - rok, a anus - starą kobietę.
P: Czy któryś z języków romańskich zachował jeszcze cechy wyróżniające na podstawie długości samogłosek? O: Nie, żaden z języków romańskich, które są językami córkami łaciny, nie rozróżnia słów na podstawie długości samogłosek, chociaż w języku włoskim występuje wydłużenie spółgłosek. Język włoski również posiada pewną formę wydłużania samogłosek, ale nie potrafi odróżnić dwóch słów, tak jak to jest w łacinie.
