Benedykt Biscop

Życie

Benedykt Biscop urodził się ok. 627 roku. Pochodził ze szlacheckiej rodziny północnumbryjskich Anglików. Jeszcze jako młody człowiek był członkiem dworu króla Oswiu z Northumbrii. Był bogatym szlachcicem, który posiadał sporą władzę polityczną. Gdy miał dwadzieścia pięć lat, porzucił swoje świeckie życie, małżeństwo i rodzinę i postanowił wstąpić do Kościoła. W 653 r. udał się w podróż do Rzymu na pielgrzymkę. Podróżował z Wilfridem, który później został biskupem Yorku. Wkrótce potem powrócił do domu. Drugą podróż do Rzymu odbył w 664 r. i przebywał tam około dwóch miesięcy. Następnie udał się na wyspę Lérins i tam został mnichem. Po dwóch latach zgodził się poprowadzić Teodora, nowego arcybiskupa Canterbury, z Rzymu do Anglii. Po przybyciu do Canterbury Benedykt został opatem opactwa św. Augustyna (zwanego też klasztorem św. Piotra i Pawła w Canterbury). Odbył także podróż do Vienne, aby zdobyć kolekcję książek. W 679 r. Biscop odbył czwartą podróż, aby zdobyć więcej książek.

W 674 r. Biscop zbudował klasztor znany jako Monkwearmouth. Ecgfrith, król Northumbrii, podarował mu pięćdziesiąt łanów ziemi u ujścia rzeki Wear. Klasztor ten miał być poświęcony świętemu Piotrowi i nosić nazwę St. Peter's at Monkwearmouth. Benedykt chciał, aby jego klasztor był ośrodkiem zarówno nauki, jak i religii. Do budowy klasztoru Benedykt użył frankijskich kamieniarzy, których sprowadził do Anglii. Monkwearmouth był pierwszą (a Jarrow drugą) budowlą sakralną zbudowaną z kamienia w Anglii. Benedykt sprowadził szklarzy z Frankonii, aby wyposażyli okna kościoła i kaplic w piękne witraże. Założyli oni w Monkwearwolf warsztat szklarski. W ciągu roku klasztor został ukończony. W 678 roku list papieża Agatho zwolnił klasztor od kontroli zewnętrznej. Benedykt otrzymał całe wyposażenie, święte naczynia, ozdoby i szaty liturgiczne. Niektóre z nich znalazł na miejscu, inne kupił we Francji i w Rzymie. W 680 roku Benedykt odbył kolejną podróż do Rzymu. Tym razem po to, by odeskortować do Anglii nowego członka swojego klasztoru. Był nim opat Jan, archikantor i opat klasztoru Saint Martin. Miał on być ich instruktorem w zakresie wszystkich śpiewów na rok kościelny. Były one nauczane dokładnie tak, jak śpiewano je w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie.

W 682 r. król Ecgfrith przekazał Benedyktowi kolejne czterdzieści łanów ziemi pod drugi klasztor. Miał się on znajdować przy ujściu rzeki Trent w Jarrow. Witraże dla Jarrow pochodziły z tego samego warsztatu klasztornego w Monkwearmouth. Ceremonia poświęcenia opactwa Jarrow odbyła się 23 kwietnia 685 roku. Nazwane na cześć Świętego Pawła, kiedy siostrzany klasztor został ukończony, Benedykt wyznaczył Ceolfritha na opata. Beda, który miał wtedy około dziesięciu lat, był jednym z mnichów, którzy udali się z nim.

Aby zapobiec zazdrości między dwoma domami, Benedykt celowo uzależnił je od siebie. W ten sposób mogły być traktowane jako jeden klasztor. Zdecydował również, że tylko jeden opat będzie rządził obydwoma domami. Benedykt sam został pierwszym opatem Monkwearmouth-Jarrow i pozostał nim przez szesnaście lat. W Monkwearmouth i Jarrow mieszkało razem około 600 mnichów.

Beda skomentował charakter Benedykta Biscopa. Benedykt był skromny i nieskromny. Jako opat bliźniaczych klasztorów wykonywał swoje codzienne obowiązki tak samo jak jako mnich. Lubił włączać się w obowiązki innych mnichów, czy to w kuchni, czy przy młóceniu zboża. Praca w piekarni sprawiała mu tyle samo przyjemności, co praca w ogrodzie. Jako mistrz był łagodny i uprzejmy w utrzymywaniu porządku wśród innych mnichów. Wszystkie posiłki spożywał razem z innymi mnichami i jadł to, co oni. Benedykt spał w tej samej małej celi, co każdy inny mnich. Kiedy umierał, poprosił, aby wszyscy mnisi zebrali się wokół niego, aby mógł się z nimi pożegnać. Zmarł 7 marca 685 roku. Jego asystent Ceolfrith zastąpił Benedykta na stanowisku opata obu klasztorów.