Opactwo Monkwearmouth-Jarrow
Monkwearmouth-Jarrow było połączeniem dwóch angielskich klasztorów prowadzonych jako jedna wspólnota. Oba zostały założone przez Benedykta Biscopa. Monkwearmouth, zbudowany jako pierwszy, był wspaniałym przykładem rzymskiego stylu architektonicznego. Mieściła się w nim jedna z pierwszych pracowni witraży w Anglii. Jarrow stało się centrum anglosaskiej nauki w północnej Anglii i zawierało największą bibliotekę w anglosaskiej Anglii. Beda, wielki anglosaski uczony, studiował, nauczał i pisał tam. Siostrzane klasztory anglosaskie były nominowane przez Wielką Brytanię do statusu Światowego Dziedzictwa w 2011 roku.
Ruiny oryginalnego klasztoru w Jarrow przed obecnym kościołem św. Pawła.
Historia
W 674 r. Benedykt Biscop, szlachcic z Northumbrii, zbudował klasztor znany jako Monkwearmouth. Egfrith, król Northumbrii podarował mu pięćdziesiąt łanów ziemi u ujścia rzeki Wear. Klasztor ten miał być poświęcony świętemu Piotrowi i nosić nazwę St. Peter's at Monkwearmouth. Benedykt chciał, aby jego klasztor był ośrodkiem zarówno nauki, jak i religii. Do budowy klasztoru Benedykt użył frankijskich kamieniarzy, których sprowadził do Anglii. Monkwearmouth był pierwszą (a Jarrow drugą) budowlą sakralną zbudowaną z kamienia w Anglii. Benedykt sprowadził z Francji szklarzy, którzy mieli wyposażyć okna kościoła i kaplic w piękne witraże. Założyli oni tam warsztat w Monkwearwolf. W ciągu roku klasztor został ukończony. W 678 roku list papieża Agatho zwolnił klasztor od kontroli zewnętrznej. Benedykt otrzymał całe wyposażenie, święte naczynia, ozdoby i szaty liturgiczne. Niektóre z nich znalazł na miejscu, inne kupił we Francji i w Rzymie. W 682 roku król Egfrith podarował Benedyktowi kolejne czterdzieści łanów ziemi na drugi klasztor. Miał się on znajdować przy ujściu rzeki Trent w Jarrow. Ceremonia poświęcenia opactwa Jarrow odbyła się 23 kwietnia 685 roku. Nazwane na cześć świętego Pawła, kiedy siostrzany klasztor został ukończony, Benedykt wyznaczył Ceolfritha na opata. Beda, który miał wtedy około dziesięciu lat, był jednym z mnichów, którzy udali się z nim. Król Egfrid, który był przy poświęceniu, zginął w bitwie z Piktami niecały miesiąc później. Dwa siostrzane opactwa, oddalone od siebie o zaledwie siedem mil, uważane były za jedno.
Biblioteka, którą założył Benedykt, umożliwiła Bedzie napisanie jego dzieł, w tym słynnej Ecclesiastical History of the English People.informacje z. Nie było drugiej takiej biblioteki w Anglii. Do czasu swojej śmierci w 689 roku Benedykt odbył cztery podróże do Rzymu i na południe i za każdym razem przywoził z nich pokaźne zbiory książek. Pełny zakres prac Bedy nie byłby możliwy, gdyby nie Ceolfrid, czwarty opat. Podwoił on wielkość biblioteki pozostawionej przez Benedykta Biskupa.
Skryptorium w Monkwearmouth-Jarrow było bardzo zajęte. Rosło zapotrzebowanie na kopie Biblii, książek, dokumentów, a zwłaszcza dzieł Bedy. Prośby napływały z innych części Anglii i z kontynentu. Dzieła z tego skryptorium znajdowały się w Leningradzie, Rzymie i innych częściach Europy. Pod wpływem rosnących zamówień na swoje produkty, skryptorium Monkwearmouth-Jarrow przyjęło szybszy styl pisma, używany w późniejszych pracach.
W 794 roku, zaledwie rok po złupieniu Lindisfarne przez Wikingów, Wikingowie zaatakowali Monkwearmouth i Jarrow. Płomienie były tak gorące, że szkło zostało stopione. Oba miejsca zostały na jakiś czas opuszczone. Ich położenie na wybrzeżu Northumbrii czyniło je łatwym celem dla najazdów Wikingów. Bliźniacze klasztory zostały odbudowane. W przeciwieństwie do wielu starych ruin, które z czasem znikają, stare mury Monkwearmouth i Jarrow wciąż można zobaczyć. Znajdują się one obok lub w części nowoczesnych budynków, które zastąpiły oryginalne budowle wzniesione w 674 i 682 roku.
Beda Czcigodny
