IX symfonia Beethovena
IX Symfonia d-moll op. 125 (Symfonia chóralna) Ludwiga van Beethovena jest jednym z najbardziej znanych utworów, jakie kiedykolwiek powstały.
Symfonia to utwór muzyczny na orkiestrę. Beethoven napisał dziewięć symfonii. Ta, ostatnia, którą napisał, jest bardzo niezwykła, bo w ostatniej części też jest śpiew: jest w niej czterech solistów (sopran, alt, tenor i bas) i chór. Dlatego znana jest jako symfonia "chóralna" ("chóralna" oznacza: "na chór"). Jest to bardzo długi utwór, trwający ponad godzinę. To też było niezwykłe.
Ta symfonia ma cztery części. Pierwsza część jest w formie sonatowej. Druga i trzecia część są w odwrotnej kolejności: druga część to scherzo, trzecia część to część wolna. Jest to temat i wariacje. Ostatnia część to słowa wiersza Friedricha Schillera, słynnego poety, który dopiero niedawno zmarł. Wiersz został nazwany Oda do radości (po angielsku: Oda do radości). Wiersz ten ma silne przesłanie dla całej ludzkości: chodzi o wspólne życie w pokoju i harmonii. Został napisany w czasie Rewolucji Francuskiej, kiedy te idee stawały się bardzo ważne w Europie.
Główna melodia ostatniej części (śpiewana do słów: "Freude, schöne Götterfunken, Tochter aus Elysium") jest jedną z najbardziej znanych melodii na świecie. Wiele dzieci lubi grać na instrumentach, ponieważ pierwsza część melodii wykorzystuje tylko pięć nut (można ją grać na C, D, E, F, G). Kiedy melodia pojawia się w symfonii po raz pierwszy, jest grana przez wiolonczele i kontrabasy.
Oda do radości" została przyjęta jako "Hymn narodowy" Europy w 1972 roku, z oficjalną aranżacją na orkiestrę napisaną przez Herberta von Karajana.
Beethoven od najmłodszych lat interesował się słynnym wierszem Schillera. W 1817 roku zaczął pisać dwie pierwsze części symfonii. W 1822 roku postanowił wykorzystać wiersz Schillera w symfonii. Większość pozostałych części symfonii powstała w 1823 roku, a ukończył ją w 1824 roku. Po raz pierwszy wykonano ją w maju tego samego roku. Beethoven dyrygował wykonaniem. Opowiada się, że zastanawiał się, dlaczego publiczność nie bawiła się brawami po jej ukończeniu. Bili brawo, ale Beethoven był głuchy, więc nie słyszał. Ktoś kazał mu się odwrócić, a on zobaczył, że ludzie biją brawo entuzjastycznie.
Ludwig van Beethoven był prawie całkowicie głuchy, gdy pisał swoją dziewiątą symfonię.
