Wije

Myriapoda jest podtypem stawonogów. Należą do niego stonogi, stonogi i inne. Grupa ta liczy 13 000 gatunków, z których wszystkie są lądowe. Ich nazwa sugeruje, że mają one wiele nóg. W rzeczywistości jeden ma ponad 750 nóg (Illacme plenipes), ale niektóre mają mniej niż dziesięć nóg.

Zapis kopalny miernikowców sięga późnego syluru, choć dowody molekularne sugerują, że zróżnicowały się one w okresie kambryjskim. Istnieją skamieniałości kambryjskie, które wyglądają jak miernikowce.

Struktura

Mięczaki mają jedną parę czułków i, w większości przypadków, proste oczy. Aparaty gębowe znajdują się na spodniej stronie głowy, . Jest tam "epistoma" i labrum tworzące górną wargę, oraz para szczęk tworzących dolną wargę. Para żuchw leży wewnątrz jamy gębowej. Mięczaki oddychają przez spikule, które łączą się z systemem tchawkowym podobnym do tego u owadów.

Klasyfikacja

Toczy się wiele dyskusji na temat tego, która grupa stawonogów jest najbliżej spokrewniona z Myriapoda. Zgodnie z hipotezą Mandibulata, Myriapoda jest taksonem siostrzanym do Pancrustacea, grupy obejmującej Crustacea i Hexapoda. Zgodnie z hipotezą Atelocerata najbliższym taksonem jest Hexapoda, natomiast zgodnie z hipotezą Paradoxopoda najbliższym taksonem jest Chelicerata. Ta ostatnia hipoteza, choć poparta nielicznymi cechami morfologicznymi, znajduje potwierdzenie w szeregu badań molekularnych.

Istnieją cztery klasy żyjących miernikowców: Chilopoda (stonogi), Diplopoda (stonogi), Pauropoda i Symphyla. Łącznie istnieje około 12 000 żyjących gatunków. Podczas gdy uważa się, że każda z tych grup mięczaków jest monofiletyczna, związki między nimi są mniej pewne.

Stonogi

Stonogi należą do klasy Chilopoda. Są szybkie, drapieżne i jadowite, polują głównie w nocy. Istnieje około 3300 gatunków, począwszy od maleńkiej Nannarup hoffmani (mniej niż pół cala długości, ok. 12 mm) do olbrzymiej Scolopendra gigantea, która może przekraczać 30 cm (12 cali).

Millipedy

Mięczaki należą do klasy Diplopoda, gdzie większość segmentów wydaje się mieć dwie pary odnóży. Stało się tak, ponieważ każda para segmentów ciała zlała się (połączyła) w jedną całość, co daje im wrażenie posiadania dwóch par odnóży na segment.

Są one wolniejsze od stonóg i żywią się ściółką liściową i detrytusem. Opisano około 8000 gatunków, które mogą stanowić mniej niż jedną dziesiątą prawdziwej światowej różnorodności stonóg. Jeden z gatunków, Illacme plenipes, ma największą liczbę odnóży spośród wszystkich zwierząt - 750. Stonogi mają zazwyczaj od 36 do 400 odnóży. Stonogi są znacznie krótsze i są w stanie zwinąć się w kulkę, jak pluskwiaki.

Symphyla

Na świecie znanych jest około 200 gatunków symfylanów. Przypominają one stonogi, ale są mniejsze i półprzezroczyste. Wiele z nich spędza życie jako infauna glebowa, ale niektóre żyją w środowisku naturalnym. Młode osobniki mają sześć par odnóży, ale w ciągu kilkuletniego życia, przy każdej wylince dodają dodatkową parę, tak że dorosły osobnik ma dwanaście par odnóży.

Pauropoda

Pauropoda to kolejna niewielka grupa małych mięczaków. Mają one zwykle 0,5-2,0 mm długości i żyją w glebie na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Opisano ponad 700 gatunków. Uważa się, że są grupą siostrzaną do stonóg i mają grzbietowe tergity połączone w poprzek par segmentów, podobne do pełniejszego połączenia segmentów widzianych u stonóg.