Karabin FG42

Historia

W czasie bitwy o Kretę (Operacja Merkury) niemieccy Fallschirmjäger mieli takie samo uzbrojenie jak regularna armia. Kiedy skakali z samolotów, mieli tylko pistolety i granaty ręczne. Karabiny maszynowe, karabiny i inne cięższe bronie były zrzucane w skrzyniach. Konstrukcja niemieckich spadochronów oznaczała, że noszenie cięższej broni, takiej jak karabiny, nie było bezpieczne podczas skoków. Na Krecie obrońcy Commonwealthu zabili lub ranili wielu niemieckich żołnierzy. Stało się tak, ponieważ niemieccy spadochroniarze musieli chodzić i zbierać broń z kontenerów. Te mogły być rozrzucone po całym polu bitwy. Pokazało to, że broń używana przez regularną armię nie była dobra do operacji powietrznych.

Rozwój

W 1941 r. Niemieckie Siły Powietrzne (Luftwaffe) zwróciły się z prośbą o opracowanie broni selektywnego ognia dla spadochroniarzy. O opracowanie tej nowej broni poproszono starszego sekretarza sztabu lotniczego Ossenbacha w Oddziale Rozwoju Broni Luftwaffe (w Tarnewitz koło Lubeki). Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium lub RLM) chciało opracować karabin automatyczny, z którego można by strzelać z ramienia. Zastąpiłby on karabin bolt-action, pistolet maszynowy i lekki karabin maszynowy w szturmach powietrznych. Broń ta uprościłaby również logistykę i zapewniła większą siłę ognia zwykłemu spadochroniarzowi.

RLM próbował rozpocząć formalny program rozwojowy przy pomocy Heereswaffenamt (HWaA, czyli Army Ordnance Department). HWaA był odpowiedzialny za rozwój niemieckiej broni strzeleckiej. HWaA i Luftwaffe miały jednak różne priorytety. Dochodziło też do nieporozumień między Luftwaffe a armią (HWaA odmówiła realizacji programu, ponieważ uważała go za nierealistyczny. W zamian próbowali dać swój półautomatyczny karabin G 41(W)). Oznaczało to, że Luftwaffe musiała sama opracować broń. Inżynierowie, którzy mieli opracować broń, byli doświadczeni w opracowywaniu lekkiej broni automatycznej (udało im się zmienić lotniczy karabin maszynowy MG 15 tak, że mógł być używany również na ziemi). Jednak podczas operacji "Merkury" spadochroniarze ponieśli wiele ofiar. Z tego powodu Hitler uznał, że szturmy powietrzne nie są ważne i plany dotyczące tej broni zostały anulowane. Jednak Hermann Göring, szef Luftwaffe, potajemnie nakazał kontynuowanie programu.

RLM udał się ze swoimi planami prosto do niemieckich firm. Pierwszym planem był LC-6. Został on wydany 14 grudnia 1941 roku. Według niego broń nie powinna być dłuższa niż 1000 mm (39,4 cala), nie powinna być dłuższa niż karabin Kar 98k, strzelać pojedynczymi strzałami z zamkniętego zamka, strzelać w pełni automatycznie z otwartego zamka, pobierać naboje z 10- lub 20-nabojowego magazynka i być zdolna do strzelania granatami karabinowymi. Mimo, że w użyciu był nabój 7,9 mm Kurz używany przez Heer (główna armia) (opracowany dla karabinu szturmowego MP 43), Luftwaffe zdecydowała się na użycie naboju karabinowego 7,92 x 57 mm Mauser. Wynikało to z faktu, że miał on duży zasięg. Kaliber ten był również wymieniany w planach konstrukcyjnych.

Prototypy

Sześć firm zostało poproszonych o zaprojektowanie prototypów. Były to: Gustloff-Werke, Mauser, Johannes Großfuß Metall- und Lackierwarenfabrik, C.G. Hänel, Rheinmetall-Borsig i Heinrich Krieghoff Waffenfabrik. Rozpisano kilka kontraktów, ale wiadomo, że dostarczono tylko kilka prototypów. Mauser dostarczył wersję MG 81. Została ona jednak odrzucona, ponieważ była zbyt ciężka i pobierała pociski z pasa. Zaakceptowano jeden projekt, wykonany przez Louisa Stange z Rheinmetall-Borsig. Został on przetestowany w połowie 1942 roku na stacji prób w Tarnewitz. Prototyp ten nazwano Gerät 450 ("urządzenie 450") lub Ausführung "A" ("typ A"). Miała to być konstrukcja blaszana. Typ "A" nigdy nie został wyprodukowany (poza niektórymi modelami). Jednak podstawowa konstrukcja została zachowana do dalszego rozwoju.

Podstawowe części LC-6 zostały zaakceptowane. Później nastąpiła grupa zmian w projekcie. Ulepszona wersja LC-6 została nazwana Ausführung "B". W ramach tego ulepszenia zmieniono osłonę dłoni tak, że dawała ona lepszą ochronę przed gorącem i lepszy chwyt, gdy była mokra.

Testy te wykazały wiele problemów. Zostały one usunięte przez Stange w kwietniu 1942 roku. Tę inną, ulepszoną wersję nazwano LC-6/II. Prototyp ten był następnie poddawany licznym próbom. Testy te zostały zorganizowane przez HWA. Prototyp został jeszcze bardziej zmieniony, aż w końcu stał się prototypem LC-6/III. Z niego powstał FG 42.

Na początku 1943 roku wyprodukowano 50 karabinów. Sześć z nich odesłano do dalszych badań. Broń ta miała kilka poważnych wad. Jeden karabin zawiódł po wystrzeleniu zaledwie 2100 naboi. Ponadto jeden z żołnierzy został ranny, gdy próbował odpalić granat z karabinu.

Produkcja

Zanim FG 42 został dopuszczony do produkcji, wprowadzono do niego kilka innych zmian. W pierwszym projekcie Rheinmetall używano dużo stali chromowo-niklowej. Była ona używana na wielu częściach, które były niezbędne do działania broni. Nie było zbyt wiele tego materiału w okolicy. Kiedy Luftwaffe zezwolono na wyprodukowanie 3000 karabinów w celu przeprowadzenia dalszych testów, broń została zmieniona i zamiast stali chromowo-niklowej zastosowano stal manganową. Firma Heinricha Krieghoffa została poproszona o wyprodukowanie kilku FG 42. Stało się tak, ponieważ Rheinmetall nie był wystarczająco duży, aby wyprodukować wiele FG 42. Broń ta została po raz pierwszy użyta przez komandosów podczas operacji Eiche w 1943 roku. Operacja Eiche była niebezpieczną misją, na którą wyruszyli niektórzy Fallschirmjäger. Podczas tej misji mieli oni za zadanie uratować Benito Mussoliniego. Drużyna Fallschirmjäger była dowodzona przez Otto Skorzeny'ego.

Broń ta była ciągle zmieniana. Ponieważ jej pierwszy projekt był wielokrotnie zmieniany, a Luftwaffe potrzebowała różnych rzeczy, powstało wiele różnych typów FG 42. W dokumentach i książkach napisanych po II wojnie światowej zwykle mówi się, że istniały trzy główne wersje FG 42. Jednak Niemcy nigdy nie mówili, że były to różne modele. Model I", "Model II" i "Model III" nigdy nie zostały oficjalnie wymienione. Niemieckie gazety po prostu nazywały broń "FG 42". Zawsze wymieniana była najnowsza wersja FG 42.

BD 42

BD 42/I jest półautomatyczną kopią wczesnego karabinu FG 42. BD 42/II jest półautomatyczną kopią późniejszego FG 42. Oba karabiny zostały wyprodukowane przez firmę HZA Kulmbach GmbH.

Niemiecki Fallschirmjäger z jego FG 42.


FG 42 był używany przez spadochroniarzy z batalionu Fallschirmjäger-Lehr-Battalion podczas brawurowej akcji uwolnienia Benito Mussoliniego we wrześniu 1943 roku.

Szczegóły projektu

Informacje ogólne

FG 42 był bronią selektywnego ognia. Chłodzona była powietrzem. FG 42 posiadał również magazynek z boku. Była dość łatwa do opanowania, jeśli strzelano z niej w trybie w pełni automatycznym.

Karmienie i wypalanie

FG 42 pobierał pociski z magazynka pudełkowego. Magazynek ten mógł pomieścić 10 lub 20 naboi.

FG 42 był półautomatem, gdy strzelano z zamkniętego zamka. Broń nie poruszała się zbytnio podczas strzelania. Oznaczało to, że strzelanie pojedynczymi strzałami było bardziej celne. Kiedy broń była wystrzeliwana w trybie automatycznym, strzelano z otwartego zamka. Kiedy tryb automatyczny był włączony, rygiel pozostawał otwarty, aby utrzymać broń w chłodzie.

Testowanie

FG 42 miał zapewnić nazistowskim Niemcom użyteczną siłę ognia. Wyprodukowano jednak tylko niewielką ilość. Podczas testów spadochroniarze całkiem go polubili. Jednakże FG 42 miał pewne problemy. FG 42 miał 20, a czasami 10-nabojowy magazynek, który był umieszczany po lewej stronie karabinu. Zwykle pistolety maszynowe miały magazynki z boku, ale większy magazynek przy cięższych nabojach w karabinie dość mocno zaburzał równowagę. Ponadto, podczas strzelania w trybie automatycznym, koniec FG 42 dość szybko unosił się w powietrze. Utrudniało to prowadzenie celnego ognia automatycznego. Oznaczało to również, że ogień automatyczny nie był zbyt użyteczny. Amerykański karabin M14 miał problemy podobne do tych.

Broń oparta na FG 42

Amerykański M41 Johnson LMG ma wiele cech, które są podobne do FG 42. Oba miały magazynki po lewej stronie. Strzelały również z otwartego rygla w trybie automatycznym i zamkniętego rygla w trybie półautomatycznym. Mimo podobieństw nie ma dowodów na to, że konstruktorzy jednej broni skopiowali projekt drugiej.

Ostatnią znaną bronią bazującą na FG 42 są Sturmgewehr 52 i karabin maszynowy M60.

Niemieccy oficerowie sprawdzają FG 42.


T-44 był amerykańskim typem FG 42, który miał być używany jako lekki karabin maszynowy.

Użyj

Po wyprodukowaniu około 2000 FG 42 przez firmę Krieghoff, stal manganowa, z której wykonano wiele ważnych części, została przeniesiona do innych zastosowań. Oznaczało to, że broń musiała zostać przeprojektowana tak, aby używać stali tłoczonej. Żołnierze używający FG 42 prosili o wprowadzenie wielu drobnych zmian w projekcie. Zmiany te można zobaczyć na późniejszych egzemplarzach FG 42. FG 42 posiadał również prosty bagnet pod lufą. Był on ukryty przez dwójnóg. W późniejszych wersjach FG 42, bagnet został skrócony. Przed aktualizacją wynosił on 10 cali (250 mm). Później zmienił się do około 6 cali (150 mm).

Fallschirmjäger strzelający z wczesnego FG 42 w czerwcu 1944 r.