Koperta
Koperta to taktyka wojskowa polegająca na atakowaniu flanki lub tyłu wroga. Odbywa się to przy jednoczesnym skupieniu uwagi wroga na jego froncie za pomocą ataków dywersyjnych. Koperta sprawia, że wróg walczy w kierunku, na który jest najmniej przygotowany. Manewr wymaga flanki, która może być zaatakowana. W odróżnieniu od manewru z flanką, który wykorzystuje ruch naprzód przeciwnika do stworzenia odpowiedniej flanki, koperta zależy od pozycji obronnej przeciwnika, wszelkich przeszkód i terenu. Koperta ma zarówno zalety, jak i wady. Zalety obejmują możliwość schwytania lub pokonania całej lub części przeciwnej armii. Oferuje mniejsze ryzyko niż inne manewry ofensywne. Wady obejmują możliwość kontrataku wroga na osłabione centrum lub na drugiej stronie flanki.
Rodzaje kopert
- Obracanie ruchu, w którym obiekt ma "obrócić" wroga z jego pozycji obronnej i zmusić go do działania.
- Pojedyncza koperta to atak na jedną flankę lub tył wroga z jednego kierunku, przy jednoczesnym zwróceniu jego uwagi na przód.
- Podwójna koperta, zwana również ruchem Pincera, wymaga trzech sił. Jedna trzyma środek, podczas gdy dwie pozostałe atakują prawą i lewą flankę. Gdy obie flanki dotrą do tyłu, wróg zostaje otoczony.
- Pionowa koperta to koperta z nieba. Pierwsza myśl Benjamina Franklina, nie była praktyczna aż do wynalezienia samolotu. Pionowa koperta wykorzystuje spadochroniarzy lub innych żołnierzy, którzy przylatują drogą powietrzną na flankę lub tył wroga.
Przykłady historyczne
Słynne przykłady pojedynczej koperty obejmują Aleksandra Wielkiego, który używał jej podczas bitwy pod Gaugamelą w 331 r. p.n.e. Robert E. Lee użył tej taktyki w bitwie pod kanclerzami w 1863 r. Podczas II wojny światowej niemiecki generał Erwin Rommel wykorzystał ją z powodzeniem w bitwie pod Gazalą, co doprowadziło bezpośrednio do zdobycia Tobruku w 1941 roku. Do słynnych podwójnych kopert należy między innymi Hannibal w bitwie pod Cannae, gdzie w 216 r. p.n.e. pokonał armię rzymską. W 1781 r., podczas amerykańskiej wojny rewolucyjnej, amerykański generał Daniel Morgan wykorzystał ją z powodzeniem przeciwko brytyjskiemu generałowi Banastre Tarleton, co spowodowało, że wielu brytyjskich żołnierzy poddało się. W 1944 r. podczas operacji Overlord, Falaise Gap, wojska niemieckie zostały schwytane w podwójną kopertę przez siły brytyjskie i amerykańskie.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest otoczka?
O: Osaczanie to taktyka wojskowa polegająca na atakowaniu flanki lub tyłów przeciwnika przy jednoczesnym utrzymywaniu jego uwagi na froncie poprzez ataki dywersyjne.
P: Jak działa otoczka?
O: Otoczenie zmusza wroga do walki w kierunku, do którego jest najmniej przygotowany, i wymaga możliwej do zaatakowania flanki. Różni się od manewru oskrzydlającego, który wykorzystuje ruch przeciwnika do przodu, aby stworzyć możliwą do zaatakowania flankę.
P: Jakie są zalety stosowania otoczeń?
O: Zaletą jest możliwość zdobycia lub pokonania całej lub części armii przeciwnika, a także mniejsze ryzyko niż w przypadku innych manewrów ofensywnych.
P: Czy są jakieś wady stosowania tej taktyki?
O: Wady to możliwość kontrataku wroga na osłabione centrum lub na drugą flankę.
P: Czy otoczenie zależy od pozycji obronnej, przeszkód i terenu?
O: Tak, otoczenie zależy od pozycji obronnej, przeszkód i terenu.
P: Czy jest jakaś różnica między manewrem oskrzydlającym a manewrem osaczającym?
O: Tak, w odróżnieniu od manewru oskrzydlającego, który wykorzystuje ruch przeciwnika do przodu, aby stworzyć flankę możliwą do zaatakowania, otoczenie zależy od pozycji obronnej przeciwnika, wszelkich przeszkód i terenu.
