Poprawka dotycząca podziału kongresu

Tekst

Po pierwszym wyliczeniu wymaganym przez pierwszy artykuł Konstytucji na każde trzydzieści tysięcy będzie jeden Przedstawiciel, aż do chwili, gdy liczba ta wyniesie sto, po czym proporcja ta zostanie tak uregulowana przez Kongres, że nie będzie mniej niż stu Przedstawicieli, ani mniej niż jeden Przedstawiciel na każde czterdzieści tysięcy osób, aż liczba Przedstawicieli wyniesie dwieście; po czym proporcja ta zostanie tak uregulowana przez Kongres, że nie będzie mniej niż dwieście Przedstawicieli, ani więcej niż jeden Przedstawiciel na każde pięćdziesiąt tysięcy osób.

Tło

Idealna" liczba miejsc w Izbie Reprezentantów jest przedmiotem kontrowersji od momentu powstania kraju. Delegaci na Konwencję Konstytucyjną z 1787 r. ustalili stosunek liczby miejsc w Izbie Reprezentantów na 40.000 osób na jednego przedstawiciela. Na sugestię George'a Waszyngtona stosunek ten został zmieniony na 1:30.000. Był to jedyny raz, kiedy Waszyngton wypowiedział się na temat którejkolwiek z aktualnych kwestii omawianych podczas konwencji.

W Federalistycznym nr 55, James Madison argumentował, że wielkość Izby Reprezentantów musi równoważyć zdolność ciała do stanowienia prawa z potrzebą posiadania przez ustawodawców relacji wystarczająco bliskiej ludziom, aby zrozumieć ich lokalną sytuację, że klasa społeczna takich przedstawicieli jest na tyle niska, aby współczuć uczuciom masy ludzi, i że ich władza jest na tyle rozwodniona, aby ograniczyć ich nadużywanie zaufania publicznego i interesów.

"... po pierwsze, że tak niewielka liczba przedstawicieli będzie niebezpiecznym depozytariuszem interesów publicznych; po drugie, że nie będą oni posiadali należytej wiedzy na temat lokalnych uwarunkowań swoich licznych wyborców; po trzecie, że zostaną zabrani z tej klasy obywateli, która najmniej będzie sympatyzowała z uczuciami masy ludzi i najprawdopodobniej będzie dążyła do trwałego wciągnięcia nielicznych w depresję wielu;...".

Antyfederaliści, którzy sprzeciwiali się ratyfikacji konstytucji, zauważyli, że w dokumencie tym nie ma nic, co gwarantowałoby, że liczba miejsc w Izbie będzie nadal reprezentować małe okręgi wyborcze w miarę wzrostu ogólnej liczby ludności państw. Obawiali się oni, że z czasem, jeśli ich wielkość pozostanie stosunkowo niewielka, a okręgi staną się bardziej ekspansywne, tylko znane osoby o reputacji obejmującej szeroki obszar geograficzny będą mogły zabezpieczyć wybory. Obawiano się również, że osoby z Kongresu nie będą miały wystarczającego poczucia współczucia i związku ze zwykłymi ludźmi w swoim okręgu.

Obawy te były widoczne w różnych państwach ratyfikujących konwencje, z których kilka zwróciło się o wprowadzenie poprawki mającej na celu zapewnienie minimalnej wielkości Izby Reprezentantów. Zaproponowano rezolucję ratyfikacyjną Virginii,

Według wyliczenia lub spisu ludności, o którym mowa w Konstytucji, na każde trzydzieści tysięcy będzie przypadał jeden przedstawiciel, aż do czasu, gdy całkowita liczba przedstawicieli wyniesie dwieście; po czym liczba ta będzie kontynuowana lub rozszerzona [sic], zgodnie z zasadami ustalonymi w Konstytucji, poprzez rozdzielenie przedstawicieli każdego Stanu pomiędzy większą liczbę osób od czasu do czasu w miarę rozszerzania się ludności [sic].

Antyfederalista Melancton Smith oświadczył na konwencji ratyfikującej w Nowym Jorku, że..,

Z pewnością powinniśmy naprawić w konstytucji te rzeczy, które są niezbędne dla wolności. Jeśli coś mieści się w tym opisie, to jest to numer władzy ustawodawczej.

Federaliści, którzy poparli ratyfikację konstytucji, zgodzili się, że nowy rząd powinien natychmiast zająć się problemami antyfederalistycznymi i rozważyć zmianę konstytucji. Zapewnienie, że kwestie te zostaną poruszone podczas I Kongresu, było niezbędne dla ratyfikacji nowej formy rządu.

Historia ustawodawcza i ratyfikacyjna

Poprawka ustanawiająca formułę określania odpowiedniej wielkości Izby Reprezentantów i odpowiedniego podziału przedstawicieli pomiędzy państwa była jedną z kilku proponowanych zmian w Konstytucji, wprowadzonych po raz pierwszy w Izbie 8 czerwca 1789 roku przez przedstawiciela Jamesa Madisona z Wirginii. Pierwotnym zamiarem Madison'a było,

Że w art. I, sekcja 2, klauzula 3, te słowa są wykreślone, do dowcipu: "Liczba Przedstawicieli nie może przekraczać jednego na każde trzydzieści tysięcy, ale każde Państwo ma co najmniej jednego Przedstawiciela, i do czasu dokonania takiego wyliczenia;" i zamiast tego dodaje się te słowa, w celu sprytu: "Po pierwszym rzeczywistym spisie na każde trzydzieści tysięcy będzie jeden Przedstawiciel, aż do czasu, gdy liczba ta zostanie określona przez Kongres w taki sposób, że liczba ta nie będzie nigdy mniejsza niż - ani większa niż - ale każdy Stan będzie miał po pierwszym spisie co najmniej dwóch Przedstawicieli; a wcześniej".

To, wraz z innymi propozycjami Madison, zostało przekazane do komisji składającej się z jednego przedstawiciela każdego państwa. Po wyłonieniu się z komisji cała Izba debatowała nad tą kwestią i 24 sierpnia 1789 r. przyjęła ją oraz szesnaście innych artykułów poprawek. Propozycje przeszły obok Senatu, który dokonał 26 zmian merytorycznych. W dniu 9 września 1789 roku Senat zatwierdził ubity i skonsolidowany pakiet dwunastu artykułów poprawek. W poprawce tej zmieniono formułę podziału, która miała być stosowana po osiągnięciu liczby członków Izby na poziomie 100.

W momencie wysłania jej do państw w celu ratyfikacji, głosowanie za jej przyjęciem przez dziesięć państw pozwoliłoby na wprowadzenie tej poprawki w życie. Liczba ta wzrosła do jedenastu w dniu 4 marca 1791 r., kiedy Vermont przystąpił do Unii. Pod koniec 1791 r. poprawki zabrakło tylko jednego państwa. Jednak kiedy 1 czerwca 1792 r. Kentucky uzyskało status państwa, liczba ta wzrosła do dwunastu, i mimo że Kentucky ratyfikowało tę poprawkę tego lata (wraz z pozostałymi jedenastoma poprawkami), wciąż brakowało jednego państwa. Od tego czasu żadne dodatkowe państwa nie ratyfikowały tej poprawki. Aby stać się częścią Konstytucji, potrzebnych jest 27 dodatkowych ratyfikacji.

Eugene Martin LaVergne, były adwokat, twierdzi, że znalazł dowody na to, że cała proponowana ustawa o prawach, w tym ta proponowana zmiana, została ratyfikowana przez Connecticut w 1790 roku. W związku z tym ratyfikacja w Kentucky w roku 1792 byłaby wystarczająca, aby poprawka ta spełniła wymóg konstytucyjny i stała się częścią konstytucji. Jednakże, według LaVergne, ratyfikacja Connecticut nigdy nie została przekazana do Kongresu w celu podjęcia działań. LaVergne argumentował tę kwestię w pozwie przeciwko kilku urzędnikom federalnym, ale sprawa została oddalona. Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych ds. Trzeciego Obwodu potwierdził w skrócie odwołanie per curiam, kończąc sprawę.

Powiązane strony

• Wykaz zmian w Konstytucji Stanów Zjednoczonych
• Czternasta poprawka do sekcji 2 (która zmieniła część art. I sekcja 2, klauzula 3, powszechnie znaną jako "Kompromis trzech piątych")
• Podział kongresowy w Stanach Zjednoczonych
• Ustawa z dnia 1792 r. o podziale
• Ustawa z 1911 r. o podziale
• Ustawa o repartycji z 1929 r.