Tichon Khrennikow
Tichon Chrennikow (ur. 10 czerwca 1913 r. w Yelet, Imperium Rosyjskie, zmarł 14 sierpnia 2007 r. w Moskwie) był rosyjskim muzykiem. Był kompozytorem i pianistą. Zaangażował się w politykę muzyczną swojego kraju, którym był wówczas Związek Radziecki. Wiele osób nienawidziło go, zwłaszcza w krajach zachodnich. Jest szczególnie pamiętany za to, co zrobił na nieprzyjemnej konferencji w 1948 r., kiedy to najsłynniejsi kompozytorzy radzieccy, w tym Szostakowicz i Prokofiew, zostali zmuszeni powiedzieć, że żałują za napisaną przez siebie muzykę i że w przyszłości skomponują lepszą muzykę.
W czasach Związku Radzieckiego, a zwłaszcza za czasów Stalina, muzycy musieli bardzo uważać na to, co robili i jak komponowali. Muzyka, jak każda sztuka, miała dawać ludziom poczucie, że mają szczęście mieszkać w wielkim kraju, jakim jest Związek Radziecki. Gdyby kompozytorzy pisali muzykę, której politycy nie lubili ani nie rozumieli, życie stało się dla nich bardzo trudne: nie mogliby komponować, a ich muzyka nie mogłaby być wykonana. Mogliby nawet zostać wysłani do więzienia. Tichon Chrennikow został sekretarzem Związku Kompozytorów Radzieckich w 1948 roku, w czasie, gdy Stalin był dyktatorem. Pracował na tym stanowisku aż do upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku. Zadbał o to, by wszyscy muzycy byli posłuszni swoim przywódcom politycznym.
Trudno nam dziś sprawiedliwie ocenić działania Chrennikowa. Przeżył, bo zrobił to, co mu kazali sowieccy dyktatorzy. Po upadku Związku Radzieckiego próbował powiedzieć, że jest mu przykro z powodu tego, co zrobił. Trudno ocenić, czy naprawdę o to mu chodziło.
Tichon Khrennikow
Życie i kariera
Tichon Chrennikow był najmłodszym z dziesięciorga dzieci, urodził się w rodzinie kupców koni, w mieście Yelets w rosyjskiej prowincji Lipieck w środkowej Rosji. Jego rodzina zaczęła uczyć go gry na gitarze i mandolinie. W wieku dziewięciu lat zaczął uczyć się gry na fortepianie, a w wieku 13 lat zaczął komponować. Trzy lata później został wysłany do Akademii Muzycznej w Gnesinie, gdzie studiował u kompozytora Michaiła Gnesina. W 1932 r. udał się do Konserwatorium Moskiewskiego. Studiował kompozycję u Vissariona Shebalina i fortepian u słynnego pedagoga Heinricha Neuhaussa, który później był nauczycielem Emila Gilelsa i Światosława Richtera.
Jego wczesne dzieła to m.in. symfonia, koncert fortepianowy i opera oparta na książce W burzę, która była oparta na powieści Samotność, ulubionej książce Stalina. Jego muzyka była zawsze radosna i energiczna. Napisał muzykę do 22 filmów i wielu pieśni patriotycznych. Zrobił wszystko, co mógł, aby zadowolić Stalina, a wkrótce został sekretarzem Związku Kompozytorów Radzieckich.
W 1948 roku przewodniczył konferencji, na której Szostakowicz, Prokofiew, Miaskowski i Szebalin (który był jego nauczycielem) zostali poinformowani, że są złymi "formalistami". Słowo "formalista" nie ma żadnego znaczenia w muzyce, ale było używane przez polityków do określenia każdego, kto nie przestrzegał wytycznych polityków. Chrennikow powiedział na konferencji, że "powstrzymamy wszelkie przejawy formalizmu i dekadencji ludowej".
Szostakowicz dał Chrennikowowi przyjacielską radę o jego operze "Burza", ale Chrennikow był zły, że został skrytykowany, a teraz mógł odzyskać swoją własną. Szostakowicz wygłosił satyryczne uwagi o Chrennikowie w operze Rajok, której nigdy nikomu nie pokazał i która znalazła się w jego papierach po jego śmierci w 1975 roku.
Po upadku Związku Radzieckiego Chrennikow wydał książkę "That's the Way It Was". W książce tej mówi, że każdy musiał przestrzegać politycznych zasad i robił tylko to, co robili wszyscy inni. Ale potem napisał kilka złych rzeczy o Szostakowiczu. Chrennikow był również wrogiem kompozytora Alfreda Schnittke. Zabronił grać swojej muzyki i wściekł się, gdy była wykonywana w innych krajach. Zakazał także grania muzyki innych kompozytorów, którzy teraz stali się sławni, takich jak Sofia Gubaidulina i Viktor Suslin.
Chrennikow nie był jednak wcale zły. Popierał Szostakowicza i Prokofiewa za zdobycie Stalinowskich Nagród w latach pięćdziesiątych XX wieku. Zaprosił także Strawińskiego, który został wygnany do Stanów Zjednoczonych, do powrotu do Związku Radzieckiego w 1962 roku.
Kiedy miał osiemdziesiąt lat, Chrennikow nadal komponował wiele komiksów operowych, operetek i baletów. Zawsze miały one melodie, którymi ludzie mogli się łatwo cieszyć.
Państwo radzieckie przyznało mu wiele nagród za wykonaną pracę: trzy Nagrody Stalina, Nagrodę Państwową ZSRR i Nagrodę Lenina. Lenina. Przed śmiercią otrzymał nawet nagrodę od WładimiraPutina, co sprawia, że wydaje się, iż Rosja może wrócić do swoich dawnych wartości.
Zmarł w Moskwie w wieku 94 lat.
Pytania i odpowiedzi
P: Kim był Tichon Khrennikov?
O: Tichon Khrennikov był rosyjskim muzykiem, kompozytorem i pianistą, który urodził się w Imperium Rosyjskim w 1913 roku i zmarł w Moskwie w 2007 roku.
P: Co takiego zrobił, że został szczególnie zapamiętany?
O: Jest szczególnie pamiętany za to, co zrobił na nieprzyjemnej konferencji w 1948 roku, kiedy to niektórzy z najbardziej znanych kompozytorów radzieckich, w tym Szostakowicz i Prokofiew, zostali zmuszeni do powiedzenia, że przepraszają za muzykę, którą napisali i że w przyszłości będą komponować lepszą muzykę.
P: Jak muzycy musieli uważać w czasach Związku Radzieckiego?
O: W czasach Związku Radzieckiego, szczególnie za czasów Stalina, muzycy musieli bardzo uważać na to, co komponują, ponieważ muzyka miała dawać ludziom poczucie szczęścia, że żyją we wspaniałym kraju, jakim był Związek Radziecki. Jeśli kompozytorzy pisali muzykę, która nie podobała się politykom lub nie była dla nich zrozumiała, życie stawało się dla nich bardzo trudne, ponieważ ich muzyka nie mogła być wykonywana, a nawet mogli zostać wysłani do więzienia.
P: Jakie stanowisko zajmował Tichon Khrennikov w latach 1948-1991?
O: W latach 1948-1991 Tichon Khrennikov pełnił funkcję sekretarza Związku Kompozytorów Radzieckich, podczas gdy Stalin był dyktatorem.
P: Jak dziś możemy sprawiedliwie ocenić jego działania?
O: Trudno jest nam dzisiaj sprawiedliwie oceniać jego działania, ponieważ przetrwał, robiąc to, co mu kazali sowieccy dyktatorzy. Po upadku Związku Radzieckiego próbował przepraszać za to, co zrobił, ale trudno ocenić, czy te przeprosiny były szczere, czy nie.
P: Jakiego rodzaju przesłania wymagała sztuka w tym okresie?
O: W tym okresie sztuka musiała przekazywać przesłanie, że ludzie powinni czuć się szczęśliwi, żyjąc w tak wspaniałym kraju jak Związek Radziecki.
