Patrick Hillery

Wczesne i prywatne życie

Patrick John Hillery, znany jako Paddy Hillery, urodził się w Spanish Point, Miltown Malbay, County Clare w 1923 roku. Uczęszczał do University College Dublin, gdzie studiował medycynę. W 1947 r. powrócił do rodzinnego miasta, gdzie poszedł w ślady ojca jako lekarz. Jako lekarz spędził również rok pracując jako koroner dla West Clare.

Hillery ożenił się z Mary Beatrice (Maeve) Finnegan 27 października 1955 roku. Razem mieli syna, Johna, i córkę, Vivienne, która zmarła po długiej chorobie w 1985 roku, krótko przed swoimi osiemnastymi urodzinami.

Wczesne życie i życie prywatne

Patrick John Hillery, znany jako Paddy Hillery, urodził się w Spanish Point, Miltown Malbay, County Clare w 1923 roku. Uczęszczał do University College Dublin, gdzie studiował medycynę. W 1947 r. powrócił do rodzinnego miasta, gdzie poszedł w ślady ojca jako lekarz. Jako lekarz spędził również rok pracując jako koroner dla West Clare.

Hillery ożenił się z Mary Beatrice (Maeve) Finnegan 27 października 1955 roku. Razem mieli syna, Johna, i córkę, Vivienne, która zmarła po długiej chorobie w 1985 roku, krótko przed swoimi osiemnastymi urodzinami.

Krajowa kariera polityczna

Hillery został poproszony przez Éamon de Valera być jego biegnący kolega w 1951 wyborów powszechnych. Wygrał wybory i Hillery odniósł sukces przy swojej pierwszej próbie dostania się do wyborów. Został ministrem dopiero po tym, jak de Valera odszedł na emeryturę jako Taoiseach w 1959 roku.

Minister rządu: 1959-1973

Jako minister edukacji, Hillery założył szkoły powszechne i Regionalne Kolegia Techniczne.

Po kolejnym zwycięstwie wyborczym w 1969 roku Hillery został ministrem spraw zewnętrznych (przemianowanych na sprawy zagraniczne w 1972 roku), jednym z najwyższych stanowisk w gabinecie. Po "Krwawej Niedzieli"), udał się do ONZ w Nowym Jorku, aby zażądać zaangażowania ONZ w utrzymanie pokoju na ulicach Irlandii Północnej. W 1972 roku wynegocjował członkostwo Irlandii w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, proces, który został zakończony w 1973 roku.

Krajowa kariera polityczna

Hillery został poproszony przez Éamon de Valera być jego biegnący kolega w 1951 wyborów powszechnych. Wygrał wybory i Hillery odniósł sukces przy swojej pierwszej próbie dostania się do wyborów. Został ministrem dopiero po tym, jak de Valera odszedł na emeryturę jako Taoiseach w 1959 roku.

Minister rządu: 1959-1973

Jako minister edukacji, Hillery założył szkoły powszechne i Regionalne Kolegia Techniczne.

Po kolejnym zwycięstwie wyborczym w 1969 roku Hillery został ministrem spraw zewnętrznych (przemianowanych na sprawy zagraniczne w 1972 roku), jednym z najwyższych stanowisk w gabinecie. Po "Krwawej Niedzieli"), udał się do ONZ w Nowym Jorku, aby zażądać zaangażowania ONZ w utrzymanie pokoju na ulicach Irlandii Północnej. W 1972 roku wynegocjował członkostwo Irlandii w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, proces, który został zakończony w 1973 roku.

Komisarz europejski

Po udanym wejściu Irlandii do Europy Hillery został nagrodzony jako pierwszy Irlandczyk, który zasiadł w Komisji Europejskiej. Został mianowany wiceprzewodniczącym Komisji, a także obarczony specjalną odpowiedzialnością za sprawy społeczne. Najsłynniejszą polityką Hillery'ego było zmuszenie państw członkowskich EWG do zapewnienia równych płac dla kobiet.

W 1976 r. nowy rząd koalicji narodowej Fine Gael-Labour Party Liama Cosgrave'a powiedział, że nie powoła go ponownie do Komisji. Rozważał powrót do medycyny, być może przeprowadzając się z żoną Maeve (również lekarką) do Afryki. Kiedy prezydent Cearbhall Ó Dálaigh zrezygnował, Hillery zgodził się zostać kandydatem Fianna Fáil w wyborach.

Komisarz europejski

Po udanym wejściu Irlandii do Europy Hillery został nagrodzony jako pierwszy Irlandczyk, który zasiadł w Komisji Europejskiej. Został mianowany wiceprzewodniczącym Komisji, a także obarczony specjalną odpowiedzialnością za sprawy społeczne. Najsłynniejszą polityką Hillery'ego było zmuszenie państw członkowskich EWG do zapewnienia równych płac dla kobiet.

W 1976 r. nowy rząd koalicji narodowej Fine Gael-Labour Party Liama Cosgrave'a powiedział, że nie powoła go ponownie do Komisji. Rozważał powrót do medycyny, być może przeprowadzając się z żoną Maeve (również lekarką) do Afryki. Kiedy prezydent Cearbhall Ó Dálaigh zrezygnował, Hillery zgodził się zostać kandydatem Fianna Fáil w wyborach.

President

Został wybrany bez konkursu jako jedyny kandydat i 3 grudnia 1976 r. został prezydentem Irlandii.

Po 1982 roku ludzie uważali, że był bardzo dobrym i uczciwym prezydentem. Wcześniej był spisywany na straty jako nudny i nieciekawy. W 1982 roku Taoiseach, Garret FitzGerald z Fine Gael, przegrał głosowanie w Dáil Eireann. Dr Fitzgerald poprosił o rozpisanie wyborów powszechnych. Jako prezydent nie musiał się na to zgodzić, a dr Fitzgerald musiałby zrezygnować. Oznaczało to, że Dáil Éireann może wybrać Charlesa Haugheya na Taoiseacha. Hillery uważał, że nowe wybory są najlepszym rozwiązaniem, ale wielu ludzi z własnej partii prezydenta próbowało go przekonać, że jest inaczej.

Prezydent Hillery odmówił rozmowy z jakimikolwiek politykami partii opozycyjnych, ale kiedy Charles Haughey, który był liderem opozycji, zadzwonił do Biura Prezydenta, zagroził, że zakończy karierę oficera armii, który odpowiedział i odmówił na wyraźne polecenie Hillery'ego, aby połączyć rozmowę z prezydentem. Hillery zadzwonił do irlandzkiej armii szefa sztabu następnego dnia i jako głównodowodzący armii nakazał szefowi sztabu upewnić się, że żaden polityk nigdy nie ingerował w karierę młodego oficera armii.

W 1983 roku Hillery został ponownie wybrany bez sprzeciwu. Hillery opuścił urząd w 1990 r. (pełnił go maksymalnie przez dwie kadencje), powszechnie oklaskiwany za swoją prawość, uczciwość i oddanie obowiązkom. Jednak ponownie wkroczył do życia publicznego w 2002 roku podczas drugiego referendum w sprawie Traktatu Nicejskiego, kiedy to namawiał do głosowania na "tak". Referendum zakończyło się wynikiem pozytywnym.

President

Został wybrany bez konkursu jako jedyny kandydat i 3 grudnia 1976 r. został prezydentem Irlandii.

Po 1982 roku ludzie uważali, że był bardzo dobrym i uczciwym prezydentem. Wcześniej był spisywany na straty jako nudny i nieciekawy. W 1982 roku Taoiseach, Garret FitzGerald z Fine Gael, przegrał głosowanie w Dáil Eireann. Dr Fitzgerald poprosił o rozpisanie wyborów powszechnych. Jako prezydent nie musiał się na to zgodzić, a dr Fitzgerald musiałby zrezygnować. Oznaczało to, że Dáil Éireann może wybrać Charlesa Haugheya na Taoiseacha. Hillery uważał, że nowe wybory są najlepszym rozwiązaniem, ale wielu ludzi z własnej partii prezydenta próbowało go przekonać, że jest inaczej.

Prezydent Hillery odmówił rozmowy z jakimikolwiek politykami partii opozycyjnych, ale kiedy Charles Haughey, który był liderem opozycji, zadzwonił do Biura Prezydenta, zagroził, że zakończy karierę oficera armii, który odpowiedział i odmówił na wyraźne polecenie Hillery'ego, aby połączyć rozmowę z prezydentem. Hillery zadzwonił do irlandzkiej armii szefa sztabu następnego dnia i jako głównodowodzący armii nakazał szefowi sztabu upewnić się, że żaden polityk nigdy nie ingerował w karierę młodego oficera armii.

W 1983 roku Hillery został ponownie wybrany bez sprzeciwu. Hillery opuścił urząd w 1990 r. (pełnił go maksymalnie przez dwie kadencje), powszechnie oklaskiwany za swoją prawość, uczciwość i oddanie obowiązkom. Jednak ponownie wkroczył do życia publicznego w 2002 roku podczas drugiego referendum w sprawie Traktatu Nicejskiego, kiedy to namawiał do głosowania na "tak". Referendum zakończyło się wynikiem pozytywnym.

Hillery: ocena z zagranicy

W 2002 roku, dokumenty państwowe ujawnione przez brytyjski Public Record Office w ramach "Thirty Year Rule" i opublikowane w irlandzkich mediach, ujawniły, jak Hillery był postrzegany. Dokument informacyjny, przygotowany dla ówczesnego brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, Sir Alec Douglas-Home i sekretarza stanu dla Irlandii Północnej William Whitelaw, zauważył o Hillery:

Dr Hillery jest uważany za mocarza pomysłów, jednego z niewielu członków Fianna Fáil, który ma nową politykę i jest chętny do jej realizacji.

Największym przykładem jest jego obecna praca (wtedy Minister Spraw Zagranicznych), gdzie siłą rzeczy koncentruje się na stosunkach angielsko-irlandzkich, a w szczególności na Irlandii Północnej. Polityka w tej dziedzinie jest ustalana głównie między nim a Taoiseach; i jest prawdopodobne, że nowa linia Fianna Fáil wiele zawdzięcza dr Hillery'emu. . . .

Dr Hillery ma przyjemne usposobienie. Może sprawiać wrażenie pewnego siebie i swobodnego, ale ma niewątpliwe zdolności intelektualne i silną wolę; od czasu kryzysu rządowego w 1970 r. wydaje się być znacznie bardziej pewny siebie - nawet zuchwały - i pewnie radzi sobie w Dáil.

Hillery: ocena z zagranicy

W 2002 roku, dokumenty państwowe ujawnione przez brytyjski Public Record Office w ramach "Thirty Year Rule" i opublikowane w irlandzkich mediach, ujawniły, jak Hillery był postrzegany. Dokument informacyjny, przygotowany dla ówczesnego brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, Sir Alec Douglas-Home i sekretarza stanu dla Irlandii Północnej William Whitelaw, zauważył o Hillery:

Dr Hillery jest uważany za mocarza pomysłów, jednego z niewielu członków Fianna Fáil, który ma nową politykę i jest chętny do jej realizacji.

Największym przykładem jest jego obecna praca (wtedy Minister Spraw Zagranicznych), gdzie siłą rzeczy koncentruje się na stosunkach angielsko-irlandzkich, a w szczególności na Irlandii Północnej. Polityka w tej dziedzinie jest ustalana głównie między nim a Taoiseach; i jest prawdopodobne, że nowa linia Fianna Fáil wiele zawdzięcza dr Hillery'emu. . . .

Dr Hillery ma przyjemne usposobienie. Może sprawiać wrażenie pewnego siebie i swobodnego, ale ma niewątpliwe zdolności intelektualne i silną wolę; od czasu kryzysu rządowego w 1970 r. wydaje się być znacznie bardziej pewny siebie - nawet zuchwały - i pewnie radzi sobie w Dáil.