BMW w Formule 1

Wpisy w latach 50. i 60.

W pierwszych latach Mistrzostw Świata Kierowców pojawiły się prywatne samochody wyścigowe BMW, oparte na przedwojennym podwoziu BMW 328. Zostały one zgłoszone do niemieckiego Grands Prix w latach 1952 i 1953. Zmodyfikowany 328 z tylnym silnikiem stał się standardem w Formule 1 na początku lat 60-tych. Znany był jako "Heck", niemiecki termin motoryzacyjny oznaczający "tył" lub "tylny". Ten projekt odniósł później sukces wraz z zespołem Coopera.

W roku 1967 BMW wystartowało w Grand Prix Niemiec w podwoziu Lola napędzanym większym silnikiem BMW, a David Hobbs w Loli ze standardowym mniejszym silnikiem BMW. Na Grand Prix Niemiec w 1968 r. Hahne wrócił i ukończył na dziesiątym miejscu, co do tej pory było najlepszym wynikiem BMW w Formule 1. Następnie BMW wystartowało w trzech własnych podwoziach 269 F2 na Grand Prix Niemiec w 1969 r. dla Hahne, Gerharda Mittera i Dietera Quester. Mitter zginął w wypadku treningowym. Pozostały zespół BMW wycofał się z wyścigu. BMW opuściło F1 na kilka lat.

Gerhard Mitter zginął w wyniku zderzenia z samochodem BMW 269 Formuły 2 podczas treningu do Grand Prix Niemiec w 1969 roku.

Dostawca silnika

Brabham, ATS, Arrows, Benetton i Ligier (1982-1988)

W 1977 roku Renault wszedł do Formuły 1 z silnikiem z turbodoładowaniem. Po sukcesie odniesionym przez Renault, BMW postanowiło opracować własny silnik z turbodoładowaniem. BMW ogłosiło nowy program w kwietniu 1980 roku. Bazował on na BMW M10, czterocylindrowym, 1,5-litrowym, normalnie zasysanym (bez turbodoładowania) silniku zaprojektowanym pod koniec lat 50-tych. Wersja wyścigowa, M12, odniosła sukces w Formule 2 i innych seriach. Prototypowy, 1,4-litrowy silnik turbo szybko uzyskał moc 600 KM. Zastosowano w nim jedną turbosprężarkę Kühnle, turbosprężarkę Kopp & Kausch (KKK), elektronikę Bosch i wtrysk paliwa. Silnik ten został opracowany w M12/13, silniku wyścigowym BMW dostarczonym do pięciu zespołów w latach 1982-1988.

BMW najpierw zawarło umowę na dostawę silnika M12/13 tylko do Brabhama. Testy M12/13 rozpoczęły się pod koniec 1980 roku. Nowy samochód, Brabham BT50, został zaprojektowany dla tego silnika. Nowy samochód został ukończony dopiero w testach w sezonie 1981. Główny kierowca zespołu, Nelson Piquet, testował BT50 przez cały rok 1981. Samochód nie był niezawodny, dopóki Bosch nie poprawił elektroniki.

Brabham rozpoczął sezon 1982 z dwoma podwoziami BT50 napędzanymi przez BMW. Ze względu na problemy z niezawodnością, BT50 nie był używany podczas wszystkich wyścigów w tym roku. Pierwsze zwycięstwo BMW odniosło w 1982 r. w Canadian Grand Prix, gdzie chłodne warunki pomogły silnikowi z turbodoładowaniem. BT50 był używany przez resztę sezonu. Samochód nadal był zawodny, a kierowcy doczekali się tylko czterech wykończeń przez resztę sezonu.

W 1983 r. poprawiono niezawodność silnika BMW. Nowy Brabham BT52 pozwolił firmie Nelson Piquet wygrać Mistrzostwa Świata Kierowców. Brabham zajął trzecie miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów. W tym sezonie BMW zaczęło również dostarczać swoje silniki do niemieckiego zespołu ATS. Manfred Winkelhock, jedyny kierowca zespołu, nie był w stanie zdobyć żadnych punktów.

W 1984 roku BMW rozszerzyło się do trzech zespołów, dostarczając M12/13 do Arrows. W 1985 roku, BMW powróciło do dwóch zespołów. ATS opuścił Formułę 1. Piquet wygrał jeden wyścig, Grand Prix Francji 1995. To było jedyne zwycięstwo dla BMW w tym roku.

W sezonie 1986, BMW powróciło do trzech zespołów z dodatkiem Benetton. Benetton odniósł największy sukces, zdobywając 19 punktów i wygrywając Grand Prix Meksyku. W 1987 roku BMW zaopatrzyło tylko Brabhama w pracujące silniki. Arrows and Ligier użyli "Megatrona", zmodernizowanego silnika BMW. Pod koniec roku właściciel zespołu Benetton, Bernie Ecclestone, zdecydował się nie brać udziału w zawodach w następnym roku. To zakończyło silnik turbo BMW. W 1988 roku zespół Arrows nadal używał silnika "Megatrona". W Mistrzostwach Konstruktorów zajęli piąte miejsce, najlepszy finisz w 25-letniej historii zespołu.

W 1989 roku przepisy techniczne zostały zmienione na zakaz stosowania silników z turbodoładowaniem. Za czasów silnika M12/13 w F1 silnik ten wygrał w 1983 roku Mistrzostwa Świata Kierowców i dziewięć Grands Prix. Zdobył również 14 pole position i wyznaczył 13 najszybszych okrążeń.

Williams (2000-2005)

Williams odniósł wielki sukces używając silników Renault. Wygrał mistrzostwa kierowców w latach 1992, 1993, 1996 i 1997. Wygrał także Mistrzostwa Konstruktorów w latach 1992, 1993, 1994, 1996 i 1997. Kiedy Renault opuścił F1 pod koniec 1997 roku, Williams potrzebował nowego silnika. W 1998 roku BMW podpisało kontrakt na dostawę silników dla zespołu Williamsa.

BMW spędziło 18 miesięcy budując i testując normalnie zasysany, 3,0-litrowy silnik V10. Silnik E41 był gotowy do wyścigu w sezonie 2000. Williams FW22 z silnikiem BMW E41 prowadzony był przez Ralfa Schumachera i Jensona Buttona. Schumacher zdobył podium w pierwszym wyścigu tego silnika. Zespół zakończył rok z dwoma kolejnymi miejscami na podium i trzecim w Mistrzostwach Konstruktorów.

Na rok 2001 BMW zaprojektowało bardziej agresywny silnik P80. Silnik ten charakteryzował się dużą poprawą mocy. Schumacher i nowy kolega z zespołu JuanPablo Montoya odnieśli cztery zwycięstwa w wyścigu. W 2002 r. zespół wygrał tylko jeden wyścig z Schumacherem w Grand Prix Malezji. Montoya zdobył siedem pole position, ale nie był w stanie wygrać ani jednego wyścigu.

Zespół Williamsa był bardziej konkurencyjny w 2003 roku. Obaj kierowcy wygrali po raz drugi. W 2004 roku Williams wyprodukował podwozie FW26 z radykalną częścią czołową. Ta konstrukcja nie działała zbyt dobrze. Williams spadł na czwarte miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów. Zwycięstwo Montoya w Grand Prix Brazylii to jedyne zwycięstwo zespołu (i jak do tej pory ostateczne zwycięstwo zespołu). Zarówno Schumacher jak i Montoya opuścili drużynę pod koniec sezonu.

Rok 2005 był ostatnim rokiem, w którym Williams używał silnika BMW. Zespół nadal był mniej konkurencyjny. Żaden z kierowców zespołu nie był w stanie wygrać wyścigu. W tym czasie, BMW było zdenerwowane Williamsem. BMW uważało, że silnik jest w stanie wygrać, a problemem było podwozie Williamsa. BMW zaoferowało, że od razu kupi Williamsa. Chcieli zyskać kontrolę nad jego wysiłkami związanymi z Formułą 1. Frank Williams nie sprzedałby zespołu. BMW zdecydowało się kupić rywala Saubera na rok 2006 i zakończyć umowę z Williamsem.

Bernie Ecclestone, szef zespołu w Brabhamie, podpisał umowę z BMW na dostawę silników M12/13 w 1980 roku.


Benetton był jedyną inną drużyną, która została wyposażona w M12/13, aby wygrać wyścig.


Najbardziej udanym rokiem współpracy BMW-Williams był rok 2003, ale i tak nie udało się zdobyć żadnego z mistrzostw.

BMW Sauber

BMW Sauber
Pełna nazwa	BMW Sauber F1 Team
Baza	Monachium, Niemcy
Założyciel(e)	Mario Theissen
Notowany personel	Mario TheissenPeter SauberWilly Rampf
Notowani kierowcy	Nick Heidfeld Robert Kubica Sebastian Vettel Jacques Villeneuve
Kariera w Mistrzostwach Świata Formuły 1
Silniki	BMW P86/9
Debiut	Grand Prix Bahrajnu 2006
Wyścigi odbywały się	70
Mistrzostwa Konstruktorów	0 (Najlepszy finisz: 2 - 2007)
Mistrzostwa kierowców	0 (Najlepszy finisz: 4 - Robert Kubica, 2008)
Zwycięstwa rasowe	1
Podia	16
Pozycje biegunów	1
Najszybsze okrążenia	2
Wyścig finałowy	2009 Abu Dhabi Grand Prix

W czerwcu 2005 r. BMW kupiło szwajcarski zespół Sauber, aby stworzyć BMW Sauber F1 Team. Przejęcie nastąpiło po pogorszeniu się relacji BMW z Williamsem w poprzednich miesiącach, a partnerstwo zakończyło się pod koniec sezonu 2005. Siedziba zespołu mieściła się w siedzibie głównej Saubera w Hinwil w Szwajcarii oraz w siedzibie głównej BMW w Monachium w Niemczech.

Drużyna zdobyła dwa miejsca na podium i w 2006 roku zajęła piąte miejsce w pierwszym sezonie Formuły 1. Następnie w 2007 roku, po wykluczeniu z mistrzostw drużyny McLarena, zespół ten zajął drugie miejsce. Polski kierowca Robert Kubica odniósł jedyne w historii zespołu zwycięstwo w Grand Prix Kanady 2008. Po kiepskim sezonie 2009, BMW wycofało się z Formuły 1 i sprzedało zespół założycielowi Peterowi Sauberowi.

2006

W sezonie 2006 BMW Sauber podpisał z Williamsem umowę na prowadzenie z Nickiem Heidfeldem, a w 1997 roku mistrz świata Jacques Villeneuve miał zaszczyt podpisania dwuletniego kontraktu z Sauberem. Robert Kubica został podpisany jako trzeci kierowca zespołu. Zespół nadal korzystał z obiektów firmy Sauber, głównie do budowy podwozi i testowania tuneli aerodynamicznych, podczas gdy siedziba BMW w Monachium była odpowiedzialna za budowę nowego 2,4-litrowego silnika P86 V8, a zmienione przepisy techniczne wymuszały zmianę formuły 3-litrowego V10. Zastąpiło to silniki Ferrari z karoserią Petronasa, których zespół używał od 1997 roku. Dotychczasowi główni sponsorzy zespołu Saubera, Petronas i Credit Suisse, odnowili swoje umowy z BMW. Zespół ogłosił również partnerstwo techniczne z firmą technologiczną Intel. Nowa biżuteria zespołu, utrzymywana przez cały okres eksploatacji w Formule 1, składała się z tradycyjnego niebiesko-białego BMW z nutką czerwieni.

Villeneuve zdobył pierwsze punkty, zajmując siódme miejsce w Grand Prix Malezji, po tym jak Heidfeld wycofał się z piątego miejsca z awarią silnika pod koniec wyścigu. Przez pierwsze dwie trzecie sezonu zawodnicy zdobyli punkty z rzędu na siódmym i ósmym miejscu oraz na czwartym miejscu w Grand Prix Australii dla Heidfelda. Na czas Grand Prix Francji zespół przeprowadził radykalne udoskonalenie aerodynamiczne "bliźniaczych wież" z przodu samochodu, co miało poprawić przepływ powietrza nad górną częścią podwozia. Części te zostały natychmiast zakazane przez Międzynarodową Federację Samochodową (FIA), ponieważ uznano, że utrudniają kierowcom widzenie, a tym samym zagrażają bezpieczeństwu.

Heidfeld wywalczył pierwsze miejsce na podium w Grand Prix Węgier z dziesiątej pozycji na liście. W tym wyścigu zadebiutował również Robert Kubica, który zastąpił Villeneuve po tym, jak ten ostatni mocno rozbił się podczas poprzedniej Grand Prix Niemiec. Kubica ukończył wyścig na siódmym miejscu, choć później został zdyskwalifikowany po stwierdzeniu niedowagi swojego samochodu. Oficjalnym powodem nieobecności Villeneuve'a był powrót do zdrowia po poprzednim wypadku, ale zespół ogłosił później, że zmiana kierowcy jest stała. Kubica zdobył drugie miejsce na podium BMW Saubera w sezonie podczas Grand Prix Włoch, po zajęciu trzeciego miejsca przez większość wyścigu i krótkim prowadzeniu podczas pierwszej rundy pit stopów. Heidfeld ukończył na ósmym miejscu, ale wyznaczył pierwsze najszybsze okrążenie zespołu. W sumie drużyna zdobyła 36 punktów i zajęła piąte miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów, co stanowi poprawę w stosunku do ósmej pozycji Saubera z 20 punktami w 2005 roku.

2007

W dniu 19 października 2006 r. BMW ogłosiło, że Robert Kubica będzie partnerem Nicka Heidfelda w sezonie Formuły 1 2007, a Sebastian Vettel weźmie na siebie rolę kierowcy testowego i rezerwowego. Timo Glock został później podpisany jako drugi kierowca testowy zespołu. Zespół uruchomił swój samochód 2007, F1.07, w dniu 16 stycznia 2007 roku.

Nowy samochód wykazał się obiecującą formą przez cały czas trwania testów zimowych, niekiedy uzupełniając arkusze czasowe. Jednak dyrektor zespołu Mario Theissen wyraził pewne obawy co do niezawodności samochodu przed wyścigiem otwierającym sezon w Australii. Kubica wycofał się z czwartego miejsca z problemem ze skrzynią biegów, ale Heidfeld przejął tę pozycję i utrzymał ją do końca wyścigu. We wczesnych wyścigach sezonu Heidfeld i Kubica zdobyli szereg punktów i ustanowili BMW Sauber trzecim najszybszym zespołem, za Ferrari i McLaren. Theissen zaznaczył również, że różnica w osiągach między BMW Sauber a dwoma najlepszymi zespołami była mniejsza niż różnica między BMW Sauber a zespołami stojącymi za nim.

Grand Prix Kanady przyniosło zespołowi mieszane powodzenie. Podczas gdy Heidfeld uzyskał jak dotąd najlepszy wynik BMW Sauber z drugim miejscem, Kubica doznała ogromnej kraksy, która doprowadziła do długiego okresu bezpieczeństwa samochodu. Mediom początkowo powiedziano, że Kubica złamał nogę, ale później okazało się, że uciekł tylko ze zwichniętą kostką i wstrząsem mózgu. Vettel zajął miejsce w Grand Prix Stanów Zjednoczonych, kończąc na ósmym miejscu i stając się tym samym najmłodszym kierowcą, który zdobył punkt w Formule 1 Mistrzostw Świata. W późniejszym okresie sezonu Vettel przeniósł zespoły, aby zająć miejsce w wyścigu w zespole Toro Rosso.

Kubica powrócił do akcji wyścigowej podczas Grand Prix Francji i udowodnił, że wraca do zdrowia, zajmując czwarte miejsce. Przez resztę sezonu wraz z Heidfeldem kontynuowali swoją formę, zdobywając łącznie 101 punktów, co zapewniło zespołowi drugie miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów po dyskwalifikacji McLarena. Heidfeld po raz kolejny stanął na podium w Grand Prix Węgier i zdobył 61 punktów do 39 punktów Kubicy, a sam występ Vettela zaowocował dodatkowym punktem.

2008

21 sierpnia 2007 r. BMW potwierdziło swój skład kierowców Heidfelda i Kubicy na sezon 2008. Ich samochód z 2008 roku, F1.08, został oficjalnie zaprezentowany w Monachium w BMW Welt 14 stycznia 2008 roku. Następnego dnia zadebiutował na torze w Walencji, gdzie jeździł Robert Kubica. Dyrektor zespołu Mario Theissen postawił sobie za cel pierwsze zwycięstwo zespołu.

BMW Sauber dobrze rozpoczęło sezon z Kubicą, który po błędzie na głównym okrążeniu kwalifikacyjnym w Melbourne nie trafił na pole position. Później przeszedł na emeryturę po trafieniu Kazuki Nakajimy, ale Heidfeld zajął drugie miejsce. Kubica zajął drugie miejsce w Malezji, a Heidfeld był najszybszy na 6. okrążeniu wyścigu. Do tej pory drużyna zdobyła 11 punktów, co było ich największym wynikiem. W Bahrajnie Kubica zdobył swoje pierwsze pole position, pokonując Felipe Massę o niecałe trzy setne sekundy. Drużyna zajęła 3. i 4. miejsce w wyścigu, osiągając w sumie największą liczbę punktów w rundzie i awansując po raz pierwszy na pierwsze miejsce w mistrzostwach konstruktorów.

Zespół zdobył również drugie miejsce w Grand Prix Monako z Robertem Kubicą, pokonując obu Ferrarisów i tylko trzy sekundy podążając za McLarenem Lewisa Hamiltona.

Pierwsze zwycięstwo BMW Sauber odniosło w 2008 r. w Grand Prix Kanady, a zespół uzyskał jeden-dwa metry z pierwszym zwycięstwem Roberta Kubicy i drugim miejscem Nicka Heidfelda. Zwycięstwo przyszło po zderzeniu Lewisa Hamiltona z Kimi Räikkönen w pitlanie, kończąc wyścig dla obu kierowców. Kubica stosowała inną strategię tankowania niż Heidfeld, który również przez krótki czas prowadził wyścig, zanim zapewnił BMW Sauber komfortowy finisz dla dwóch osób.

Po przełomowym zwycięstwie zespołu, rozwój został przeniesiony na sezon 2009, w którym pojawiają się nowe przepisy. To bardzo zirytowało Kubicę (która prowadziła mistrzostwa po Grand Prix Kanady), ponieważ uważał, że mogli mieć realną szansę na zdobycie co najmniej jednego tytułu. Brak rozwoju odbił się spadkiem formy w drugiej połowie sezonu, co spowodowało, że BMW wyprzedziło Renault, Toyotę, a nawet Toro Rosso (który rozpoczął sezon jako jeden z najwolniejszych zespołów) do końca sezonu. Mimo to, Kubica pozostała z zewnętrzną szansę na zdobycie mistrzostwa kierowców aż do Grand Prix Chin, 17. rundy z 18.

W październiku zespół potwierdził, że w sezonie 2009 będą trzymać się Robert Kubica i Nick Heidfeld jako kierowcy.

2009

Mimo że BMW Sauber ukierunkowało sezon 2009 jako rok, który będzie dla niego wyzwaniem, początek sezonu był rozczarowaniem. Kubica startował na 3. miejscu w pierwszej rundzie, kiedy zderzył się z Vettlem, walcząc o 2. miejsce i został zmuszony do przejścia na emeryturę. Następnie Heidfeld zapewnił zespołowi pierwsze podium roku w Malezji, ale po 6 wyścigach BMW Sauber zebrał zaledwie 6 punktów i zajął 8. miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów na 10 zespołów. Dla Turcji przygotowano szereg ulepszeń, w tym ulepszony system hamowania regeneracyjnego (KERS) i dwupokładowy dyfuzor. Podczas gdy nowy dyfuzor został wdrożony, KERS nie mógł być dopasowany do nowego samochodu i obaj kierowcy ścigali się bez tego urządzenia. Po sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Wielkiej Brytanii Mario Theissen ogłosił, że zespół postanowił wstrzymać dalszy rozwój KERS, którego BMW było jednym z najsilniejszych zwolenników i skupić się na poprawie aerodynamiki samochodu. Dzięki temu Ferrari i McLaren pozostali jedynymi użytkownikami systemu KERS. W Grand Prix Europy w Walencji Robert Kubica zdobył pierwsze punkty zespołu od czasu wyścigu w Turcji.

Po spotkaniu zarządu BMW w dniu 28 lipca następnego dnia rano na konferencji prasowej spółka potwierdziła wycofanie się zespołu z Formuły 1 pod koniec 2009 roku. Prezes firmy, dr Norbert Reithofer, określił tę decyzję jako strategiczną. W odpowiedzi Stowarzyszenie Zespołów Formuły 1 wydało oświadczenie, w którym zobowiązało się do wspierania zespołu w utrzymaniu się w F1.

W dniu 15 września 2009 r. ogłoszono, że BMW Sauber pozyskał nabywcę, Qadbak Investments Limited, który miał reprezentować interesy europejskie i bliskowschodnie. Jednakże Lotus otrzymał 13. i ostatnie miejsce w Mistrzostwach 2010. Zespół otrzymał tak zwany 14. przydział, który zależy od tego, czy inny zespół odpadnie, czy też wszystkie inne zespoły zgodzą się na dopuszczenie 28 samochodów do udziału w Mistrzostwach 2010.

22 listopada szwajcarska gazeta "SonntagsZeitung" ujawniła, że próba zakupu drużyny przez Qadbaka nie powiodła się, ponieważ nie posiadała niezbędnych funduszy. Qadbak okazał się być firmą fasadową, nie posiadającą żadnych aktywów i inwestorów. W dniu 27 listopada 2009 r. ogłoszono, że Peter Sauber odkupi drużynę pod warunkiem otrzymania przez nią wpisu FIA na sezon 2010. Następnie FIA przyznała Sauberowi wpis 3 grudnia. Zespół używał silników Ferrari w 2010 roku.

Zespół zachował nazwę BMW Sauber na sezon 2010, pomimo używania silników Ferrari.

Nick Heidfeld zajął pierwsze miejsce na podium podczas Grand Prix Węgier 2006.


Heidfeld uzyskał najlepszy wynik BMW Sauber w 2007 roku, zajmując drugie miejsce w Grand Prix Kanady.


W Grand Prix Kanady Robert Kubica wygrał swój pierwszy wyścig z BMW Sauber.


Słabe osiągi podwozia F1.09 przyczyniły się do wycofania się BMW z Formuły 1 pod koniec sezonu.