Julia Kristeva

Życie

Kristeva urodziła się w Sliven, w Bułgarii. Jej rodzice byli chrześcijanami. Jej ojciec był księgowym kościelnym. Kristeva i jej siostra chodziły do szkoły frankofońskiej prowadzonej przez zakonnice dominikanki. Kristeva dowiedziała się o pracy Michaiła Bachtina. Kristeva poszła na studia na Uniwersytecie w Sofii. Podczas studiów podyplomowych dostała stypendium naukowe, które pozwoliło jej przeprowadzić się do Francji w grudniu 1965 r., kiedy miała 24 lata. Kontynuowała naukę na kilku francuskich uniwersytetach, studiując m.in. u Luciena Goldmanna i Rolanda Barthesa. 2 sierpnia 1967 r. Kristeva wyszła za mąż za pisarza Philippe'a Sollersa, né Philippe'a Joyaux.

Kristeva wykładała na Uniwersytecie Columbia na początku lat siedemdziesiątych. Nadal jest profesorem wizytującym. Publikowała również pod nazwiskiem Julia Joyaux.

Praca

Po dołączeniu do założonej przez Sollersa "grupy Tel Quel", Kristeva zajmowała się głównie polityką językową i stała się aktywnym członkiem grupy. Kształciła się w zakresie psychoanalizy, a dyplom uzyskała w 1979 roku. W pewnym sensie jej praca może być postrzegana jako próba zaadaptowania psychoanalitycznego podejścia do krytyki poststrukturalistycznej. Na przykład, jej spojrzenie na ten temat i jego konstrukcja ma pewne cechy wspólne z Zygmuntem Freudem i Lacanem. Jednak Kristeva odrzuca wszelkie rozumienie tematu w sensie strukturalistycznym. Zamiast tego opisuje temat jak zawsze "w trakcie" lub "na procesie". W ten sposób przyczynia się do poststrukturalistycznej krytyki esencjonalnych struktur, zachowując jednocześnie naukę psychoanalizy. W latach 70. wyjechała do Chin, a następnie napisała O chińskich kobietach (1977).

"semiotyczny" i "symboliczny"

Jednym z najważniejszych wkładów Kristevy jest to, że znaczenie składa się z dwóch elementów: symbolicznego i semiotycznego. To wykorzystanie semotyki różni się od dyscypliny semiotycznej założonej przez Ferdynanda de Saussure. Augustine Perumalil wyjaśniła, że "semotyka Kristevej jest ściśle powiązana z infantylnym przededypalnym, o którym mowa w pracach Freuda, Otto Rank'a, Melanie Klein, brytyjskiej psychoanalizie związanej z obiektami i fazie Lacana przed lustrem". Jest to pole emocjonalne, które związane jest z instynktami w lukach i dźwiękach języka, a nie z denotatywnymi znaczeniami słów. Według Birgit Schippers semiotyka kojarzy się z muzyką, poezją, rytmem i tym, co pozbawione jest struktury i znaczenia. Jest ściśle powiązana z "kobiecością" i ukazuje stan niemowlęcia przed-mirrocznego, które nie rozwinęło się jeszcze samodzielnie.

W Scenie Lustrzanej dziecko uczy się odróżniać siebie od innych. Dziecko rozpoczyna proces dzielenia się znaczeniem kulturowym, znanym jako symboliczne. W Pożądaniu Języka (1980) Kristeva opisuje symbolikę jako rozwój języka w dziecku, aby stało się ono "mówiącym podmiotem" i rozwijało poczucie tożsamości w oderwaniu od matki. Ten proces separacji znany jest jako aborcja. Dziecko musi odrzucić i oddalić się od matki, aby wejść w świat języka, kultury, znaczenia i społeczeństwa. Ta sfera języka nazywana jest symboliczną i różni się od semiotyki, która jest związana z męskością, prawem i strukturą. Kristeva myśli inaczej niż Lacan. Uważa, że nawet po wejściu w sferę symboliczną, podmiot wciąż przemieszcza się tam i z powrotem pomiędzy semiotyką a symboliką. Dlatego też dziecko nie tworzy stałej tożsamości. Podmiot jest stale "w trakcie". Ponieważ dzieci płci żeńskiej w dalszym ciągu identyfikują się do pewnego stopnia z postacią matki, szczególnie prawdopodobne jest, że zachowają ścisły związek z semiotyką. Ta ciągła identyfikacja z matką może prowadzić do tego, co Kristeva nazywa w Czarnym Słońcu (1989) melancholią (depresją), ponieważ dzieci żeńskie jednocześnie odrzucają i identyfikują się z postacią matki.

Sugerowano również (np. Creed, 1993), że degradacja kobiet i ciał kobiecych w kulturze popularnej (a zwłaszcza w filmach slasher) pojawia się ze względu na zagrożenie dla tożsamości, jakie stanowi ciało matki: jest to przypomnienie czasu spędzonego w niezróżnicowanym stanie semiotycznym, w którym nie ma pojęcia o sobie i tożsamości. Po odrzuceniu matki podmioty zachowują nieświadomą fascynację semiotyką, pragnąc ponownie zjednoczyć się z matką, a jednocześnie obawiając się utraty tożsamości, która jej towarzyszy. W ten sposób filmy Slasher dają widzom możliwość bezpiecznego odtworzenia procesu aborcji poprzez bezwzględne wyrzucenie i zniszczenie postaci matki.

Kristeva używa Platońskiej koncepcji chory, oznaczającej "odżywczą macierzyńską przestrzeń" (Schippers, 2011). Idea chory Kristevej może oznaczać: odniesienie do macicy, jako metafora relacji między matką a dzieckiem, oraz jako czas przed Sceną Lustrzaną.

Kristeva jest również znana z pracy nad intertekstualnością.

Antropologia i psychologia

Kristeva argumentuje, że antropologia i psychologia, czy też związek między społeczeństwem a podmiotem, nie reprezentują siebie nawzajem, ale raczej kierują się tą samą logiką: przetrwaniem grupy i podmiotu. Co więcej, w swojej analizie Edypa twierdzi, że mówiący podmiot nie może istnieć sam, ale że "stoi na kruchym progu, jakby utknął z powodu niemożliwej demarkacji" (Powers of Horror, s. 85).

W swoim porównaniu tych dwóch dyscyplin Kristeva twierdzi, że sposób, w jaki jednostka wyklucza abiektalną matkę jako środek kształtowania tożsamości, jest taki sam, w jaki konstruowane są społeczeństwa. Na szerszą skalę, kultury wykluczają matkę i kobietę, a przez to powstają. ^{[musi zostać wyjaśnione]}

Julia Kristeva w Paryżu w 2008 r.

Feministka

Kristeva została nazwana ważną liderką francuskiego feminizmu razem z Simone de Beauvoir, Hélène Cixous i Luce Irigaray. Kristeva miała silny wpływ na feminizm i feministyczne studia literackie w USA i Wielkiej Brytanii. Miała również wpływ na myślenie o sztuce współczesnej. Ale jej stosunek do grup i ruchów feministycznych we Francji jest bardzo kontrowersyjny. Kristeva wygłosiła słynną wypowiedź na temat trzech rodzajów feminizmu w "Czasie kobiet" w New Maladies of the Soul (1993). Odrzuciła dwa pierwsze typy, w tym ten z Beauvoir. Niektórzy ludzie uważają, że całkowicie odrzuca feminizm. Kristeva zaproponowała koncepcję wielu tożsamości seksualnych przeciwko koncepcjom "jednolitego języka kobiecego".

Przeciwko polityce tożsamości

Kristeva mówi, że amerykańscy feministyczni naukowcy źle zrozumieli jej pisma. Według Kristevy, nie wystarczyło rozebrać język na części, aby znaleźć jego ukryte znaczenie. Historia, indywidualne doświadczenia psychiczne i seksualne również mówią nam, jak rozumieć język. Jest to podejście poststrukturalistyczne. Pomogło to niektórym grupom społecznym znaleźć źródło ich ucisku w języku, którego używały. Kristeva uważa jednak, że szkodliwe jest myślenie o tożsamości zbiorowej jako ważniejszej niż tożsamość indywidualna. Uważa, że polityka, która czyni tożsamość seksualną, etniczną i religijną najważniejszą, jest ostatecznie totalitarna.

Nowelista

Kristeva napisała kilka powieści, które są jak kryminały. Książki te mają w sobie tajemnicę i napięcie, ale czytelnicy znajdują również pomysły z jej projektów teoretycznych. Morderstwo w Bizancjum ma tematy z ortodoksyjnego chrześcijaństwa i polityki. Nazwała je "rodzajem kodeksu anty-Da Vinci".

Wyróżnienia

Kristeva zdobyła w 2004 roku Międzynarodową Nagrodę Holberg International Memorial Prize. Hannah Arendt 2006 za myśl polityczną. Hannah Arendt. Otrzymała także Komandora Legii Honorowej, Komandora Orderu Zasługi i Nagrodę im. Vaclava Havla.

Odbiór naukowy

Roman Jakobson powiedział, że Kristeva była bardzo dobra w zadawaniu pytań w sposób, który zainteresował ludzi, nawet jeśli nie zgadzali się z nią.

Roland Barthes komentuje, że Julia Kristeva zmienia miejsce rzeczy. Mówi, że ona zawsze niszczy twoje ostatnie uprzedzenia i zwraca władzę przeciwko sobie."

Ian Almond krytykuje etnocentryzm Kristevy. Powtarza wniosek Gayatri Spivaka, że książka Kristevej "O chińskich kobietach" ma problemy. Almond mówi, że jest ona tak samo dyskryminująca i stronnicza jak w XVIII wieku. Mówi też, że Kristeva napisała o dwóch tysiącach lat historii, których nie zna dobrze. Almond uważa również, że poglądy Kristevy na temat świata, kultury i wierzących muzułmanów są zbyt proste. Dodaje, że Kristeva ignoruje muzułmańskie kobiety i zwraca zbyt dużą uwagę na Rushdie fatwa.

Niektóre pisma

• Séméiôtiké: recherches pour une sémanalyse, Paris: Edition du Seuil, 1969. (Tłumaczenie angielskie: Desire in Language: A Semiotic Approach to Literature and Art, Oxford: Blackwell, 1980).
• Rewolucja języka poetyckiego: Awangarda pod koniec XIX wieku, Lautréamont i Mallarmé. Paryż: Éditions du Seuil, 1974 (skrócone tłumaczenie angielskie: Revolution in Poetic Language, Nowy Jork: Columbia University Press, 1984).
• O chińskich kobietach. Londyn: Boyars, 1977.
• Moce horroru: Esej o odrzuceniu. Nowy Jork: Columbia University Press, 1982.
• Kristeva Reader. (red. Toril Moi) Oxford: Basil Blackwell, 1986.
• Na początku była miłość: Psychoanaliza i wiara. Nowy Jork: Columbia University Press, 1987.
• Czarne Słońce: Depresja i Melancholia. Nowy Jork: Columbia University Press, 1989.
• Obcy dla nas samych. Nowy Jork: Columbia University Press, 1991.
• Narody bez nacjonalizmu. Nowy Jork: Columbia University Press, 1993.
• New Maladies of the Soul. Nowy Jork: Columbia University Press, 1995.
• "Doświadczenie fallusa jako obcego." Paralaksa numer 8, 1998.
• Kryzys podmiotu europejskiego. Nowy Jork: Inna prasa, 2000.
• Czytanie Biblii. W: David Jobling, Tina Pippin i Ronald Schleifer (eds). Postmodernistyczny Czytelnik Biblii. (str. 92-101). Oxford: Blackwell, 2001.
• Samica geniusza: Życie, szaleństwo, słowa: Hannah Arendt, Melanie Klein, Colette: Trilogia. 3 tomy. Nowy Jork: Columbia University Press, 2001.
• Hannah Arendt: Życie jest narracją. Toronto: University of Toronto Press, 2001.
• Nienawiść i przebaczenie. Nowy Jork: Columbia University Press, 2010.
• Odcięta głowa: wizje kapitałowe. Nowy Jork: Columbia University Press, 2011.
• Małżeństwo jako sztuka piękna (z Philippe'em Sollersem). Nowy Jork: Columbia University Press, 2016.

Powieści

• Samuraj: Powieść. Nowy Jork: Columbia University Press, 1992.
• Stary człowiek i wilki. Nowy Jork: Columbia University Press, 1994.
• Posiadanie: Powieść. Nowy Jork: Columbia University Press, 1998.
• Morderstwo w Bizancjum. Nowy Jork: Columbia University Press, 2006.
• Teresa, moja kochana: Wyimaginowane życie świętej Avili. Nowy Jork: Columbia University Press, 2015.

Inne książki o Julii Kristevie:

• Irene Ivantcheva-Merjanska, Ecrire dans la langue de l'autre. Assia Djebar et Julia Kristeva. Paryż: L'Harmattan, 2015.
• Jennifer Radden, The Nature of Melancholy: Od Arystotelesa do Kristevej, Oxford University Press, 2000.
• Megan Becker-Leckrone, Julia Kristeva i Teoria Literacka, Palgrave Macmillan, 2005.
• Sara Beardsworth, Julia Kristeva, Psychoanaliza i nowoczesność, Suny Press, 2004. (2006 Goethe Award Psychoanalytic Scholarship, finalista najlepszej książki wydanej w 2004 roku).
• Kelly Ives, Julia Kristeva: Sztuka, Miłość, Melancholia, Filozofia, Semiotyka i Psychoanaliza, Wydawnictwo Crescent Moon, 2010.
• Kelly Oliver, Ethics, Politics, and Difference in Julia Kristeva's Writing, Routledge Édition, 1993.
• Kelly Oliver, czytając Kristevę: Rozwiązujący podwójny związek, Indiana University Press, 1993.
• John Lechte, Maria Margaroni, Julia Kristeva: Live Theory , Continuum International Publishing Group Ltd, 2005.
• Noëlle McAfee, Julia Kristeva, Routledge, 2003.
• Griselda Pollock (redaktor gościnna) Julia Kristeva 1966-1996, Parallax 8, 1998.
• Anna Smith, Julia Kristeva: Odczyty z Wygnania i Ustanowienia, Palgrave Macmillan, 1996.
• David Crownfield, Body/Text w Julii Kristevie: Religia, Kobiety i psychoanaliza, State University of New York Press, 1992.