Edmund Phelps

Biografia

Wczesne życie i edukacja

Edmund Phelps urodził się w 1933 roku niedaleko Chicago, ale dorastał i chodził do szkoły w Hastings-on-Hudson w stanie Nowy Jork, dokąd jego rodzina przeprowadziła się, gdy miał sześć lat. W 1951 r. rozpoczął studia licencjackie w Amherst College. Za radą ojca, Phelps zapisał się na pierwszy kurs ekonomii na drugim roku studiów w Amherst. Jego nauczycielem ekonomii był James Nelson, a jego nauka opierała się na słynnym podręczniku Paula Samuelsona. Phelps był bardzo zainteresowany studiowaniem biznesu. Wiedział o ważnych nierozwiązanych problemach i miał nowe pomysły, takie jak luka między mikroekonomią a makroekonomią.

Po uzyskaniu tytułu licencjata w Amherst w 1955 roku, Phelps udał się na studia magisterskie na Uniwersytet Yale. Tam jego profesorami byli jedni z największych ekonomistów, tacy jak laureaci nagrody Nobla James Tobin i Thomas Schelling, a on sam studiował u Arthura Okuna. William Fellner i Henry Wallich byli bardzo ważni na jego studiach. Phelps uzyskał tytuł doktora w Yale w 1959 roku. Praca nad jego doktoratem opierała się na pomyśle Tobina, że potrzeby ludzi w nagłych wypadkach mają większy wpływ niż nagłe zmiany cen.

Badania w latach 60. i 70.

Po uzyskaniu tytułu doktora Phelps rozpoczął pracę jako ekonomista w RAND Corporation. Jego głównym zainteresowaniem była makroekonomia, ale RAND skupił się na pracach obronnych, więc Phelps zdecydował się wrócić na studia w następnym roku, 1960. Podjął pracę badawczą w Fundacji Cowlesa i pracę nauczyciela w Yale. W Fundacji Cowlesa jego badania dotyczyły głównie przyszłych cen i płac, wzorując się na pracach Roberta Solowa. W ramach tych badań Phelps opublikował w 1961 r. słynną pracę na temat złotej reguły oszczędzania, która jest jedną z jego najważniejszych prac dla nauk ekonomicznych. Pisał również prace o innych teoriach ekonomicznych, takich jak ekonomia monetarna (ekwiwalencja ricardiańska) i jej znaczenie przy wytwarzaniu najlepszego wzrostu gospodarczego.

Praca w Fundacji Cowlesa dała Phelpsowi szansę na spotkanie z innymi ważnymi ekonomistami, którzy pracowali nad teorią wzrostu, takimi jak David Cass i laureat Nagrody Nobla Tjalling Koopmans. Ponadto w roku akademickim 1962-63 Phelps odwiedził MIT, gdzie spotkał się z laureatami nagrody Nobla Paulem Samuelsonem, Robertem Solowem i Franco Modiglianim.

W 1966 roku Phelps opuścił Yale i przeniósł się na University of Pennsylvania, gdzie zaproponowano mu stałą pracę jako profesorowi ekonomii. Podczas pracy w Pensylwanii większość badań Phelpsa dotyczyła związków między zatrudnieniem, płacami i inflacją. Pisał o tym w 1968 roku: "Money-Wage Dynamics and Labor Market Equilibrium". Badania te przyniosły nowe, ważne idee dotyczące krzywej Phillipsa. Było to pierwsze pojęcie naturalnej stopy bezrobocia i mówiło, że stopy inflacji nie mają wpływu na rynek pracy. W styczniu 1969 roku Phelps zorganizował spotkanie na Uniwersytecie Pennsylvania, aby wesprzeć badania nad inflacją i zatrudnieniem. Relacja z tego spotkania została opublikowana w następnym roku w książce, która była bardzo ważna i jest znana jako "Phelps volume". W tym czasie Phelps pracował z innymi ekonomistami nad badaniami wzrostu gospodarczego, efektów polityki monetarnej i fiskalnej oraz nad najlepszym wzrostem populacji.

W latach 1969-1970 profesor Phelps pracował w Center for Advanced Study in Behavioral Science na Uniwersytecie Stanforda. Spotkanie z noblistami AmartyąSenem i Kennethem Arrowem oraz lektura prac Johna Rawlsa, którego poznał w tym samym roku, sprawiły, że profesor Phelps zainteresował się badaniami spoza makroekonomii. W 1972 r. opublikował badania, które nazwał "dyskryminacją statystyczną". Opublikował również badania na temat sprawiedliwości ekonomicznej, wykorzystując idee z książki Rawlsa "A Theory of Justice".

W 1971 r. Phelps przeniósł się na Wydział Ekonomii Uniwersytetu Columbia, gdzie studiowali nobliści William Vickrey i James J. Heckman. Noblista Robert Mundell dołączył trzy lata później, podobnie jak Phoebus Dhrymes, Guillermo Calvo i John B. Taylor. Profesor Phelps opublikował badania dotyczące podatku inflacyjnego oraz wpływu polityki fiskalnej na inflację. W 1972 r. Phelps opublikował książkę na temat swojej nowej teorii. Książka ta zawierała wiele pomysłów na temat skutków długotrwałego bezrobocia i uczyniła go bardziej popularnym.

W następnych latach ekonomia keynesowska była uważana za mniej ważną po opublikowaniu pracy Johna Mutha o racjonalnych oczekiwaniach. Phelps, wraz z Calvo i Johnem Taylorem, rozpoczął program odbudowy ekonomii keynesowskiej z nowymi pomysłami na utrzymanie cen i płac na tym samym poziomie przez pewien czas. Profesor Phelps i John Taylor opublikowali w 1977 roku badania na temat sposobu obliczania płac ("Staggered Wages"). W latach 70. Phelps i Calvo pracowali nad badaniami dotyczącymi zawierania kontraktów z wykorzystaniem asymetrycznej informacji.

W późnych latach 70. profesor Phelps prowadził badania z Romanem Frydmanem, którego uczył Phelps. Pracowali oni nad racjonalnymi oczekiwaniami i pokazali problemy z nimi związane. W 1983 roku opublikowano książkę o tym, co ludzie mówili na dużym spotkaniu, na którym rozmawiali o racjonalnych oczekiwaniach w 1981 roku. Ta książka nie była uważana za bardzo ważną.

W 1982 r. Phelps został profesorem ekonomii politycznej na Columbii (McVickar Professor of Political Economy). Na początku lat 80-tych napisał podręcznik wiedzy o ekonomii. Książka, Political Economy, została opublikowana w 1985 roku, ale nie była używana w wielu szkołach.

Europejscy współpracownicy od połowy lat 80.

W latach 80. profesor Phelps współpracował z europejskimi uniwersytetami i instytucjami, takimi jak Banca d'Italia (większość wakacji 1985-86 spędził we Włoszech) i Observatoire Français des Conjonctures Économiques (OFCE). Zainteresował się utrzymującym się wysokim bezrobociem w Europie i wraz z Jean-Paulem Fitoussi (dyrektorem OFCE) opublikował kilka prac na ten temat. W następnych latach profesor Phelps pracował nad wyliczeniem naturalnej stopy bezrobocia. Część swoich badań opublikował w książce z 1994 roku. Phelps współpracował również z Luigim Paganetto na Uniwersytecie Rzymskim Tor Vergata, a w latach 1988-98 prowadzili oni Międzynarodowe Seminarium Villa Mondragone.

W 1990 r. Phelps wziął udział w misji EBOiR do Moskwy, gdzie wraz z Kennethem Arrowem pracował nad reformą ZSRR. Został członkiem Ekonomicznej Rady Doradczej EBOiR i pozostał tam do 1993 roku. W tym czasie profesor Phelps zainteresował się gospodarkami przejściowymi Europy Wschodniej.

Nagroda Nobla

W swoim ogłoszeniu Królewska Szwedzka Akademia Nauk powiedziała, że praca Phelpsa "pogłębiła nasze zrozumienie relacji między krótko- i długoterminowymi efektami polityki gospodarczej".

Profesor George Mason University Tyler Cowen napisał na blogu Marginal Revolution, że "jego głównym wkładem jest lepsze zrozumienie krzywej Phillipsa i dynamiki krótkookresowego bezrobocia oraz koncepcji naturalnej stopy bezrobocia." Cowen napisał również, że "jego prace makro z lat 60. były prawdziwe, ważne i niezwykle wpływowe. Praca dotycząca teorii kapitału przetrwała i stanowi fundament dla późniejszej teorii. Ogólny zakres jest imponujący, a troski Phelpsa nigdy nie odbiegały daleko od realnego świata." Cowen pisząc, że nagroda dla Phelpsa oznacza: "Wielkie pytania wciąż mają znaczenie. Bezrobocie, wzrost gospodarczy, rynki pracy, akumulacja kapitału, uczciwość, dyskryminacja i sprawiedliwość międzypokoleniowa są rzeczywiście warte ekonomicznej uwagi."

Profesor Cowen i profesor z Berkeley Brad DeLong obaj powiedzieli, że wybór Phelpsa był dobrym wyborem, a profesor z Harvardu Gregory Mankiw powiedział, że był to "wspaniały wybór".