Opowieść o trzech niedźwiadkach

Historia

W domku w lesie mieszkają trzy niedźwiadki - "mały, mały, mały niedźwiadek ... średni niedźwiadek ... i wielki, ogromny niedźwiedź". Każdy z nich ma swój garnek na kaszkę, krzesło i łóżko. Pewnego ranka wybierają się na spacer do lasu, podczas gdy ich kaszka stygnie. Podczas nieobecności niedźwiedzi do domu wchodzi stara kobieta - "bezczelna, zła stara kobieta". Zjada kaszkę małego misia, łamie jego małe krzesełko i zasypia w jego małym łóżeczku. Niedźwiadki wracają do domu i odkrywają śpiącą staruszkę. Ona budzi się, widzi niedźwiedzie, wyskakuje przez okno i spada na śmierć - nigdy więcej jej nie widziano.

Pochodzenie

"Opowieść o trzech niedźwiedziach" została napisana przez angielskiego pisarza Roberta Southeya. Została ona opublikowana w 1837 roku w jego 4-tomowym zbiorze esejów i opowiadań zatytułowanym The Doctor. Southey prawdopodobnie usłyszał wersję tej historii jako chłopiec od swojego wuja Williama Tylera. To właśnie ta wersja była prawdopodobnie podstawą opowiadania, które Southey zawarł w The Doctor. Nie wiadomo, gdzie i jak wuj poznał tę historię. Southey znał tę historię od dłuższego czasu, zanim ją opublikował. Opowiadał ją rodzinie i przyjaciołom od 1813 roku.

Bardzo podobna wersja tej historii poprzedza tę opublikowaną przez Southeya w 1837 roku. W 1831 roku niejaka Eleanor Mure napisała tę historię w rymowanym wierszu na czwarte urodziny swojego siostrzeńca. Zarówno w wersji Southey'a, jak i Mure'a, postać, która wchodzi do domu niedźwiedzi, to brzydka stara kobieta. Obie wersje różnią się tylko kilkoma drobnymi szczegółami: Na przykład niedźwiadki Southeya mają owsiankę, a niedźwiadki Mure'a mleko.

W tym samym roku, w którym Southey opublikował opowiadanie, rymowaną wersję napisał William Nicol. Southey napisał 3 lipca 1837 roku, że otrzymał wersję Nicola. Spodobała mu się ona. Pomyślał, że dzięki niej opowieść zyska większą uwagę dzieci. Wersja Nicola została opublikowana w 1841 roku z ilustracjami.

Niektórzy^{[kto? ]} uważają, że historia trzech niedźwiedzi przypomina fragmenty "Królewny Śnieżki" lub norweskiej opowieści o księżniczce i trzech książętach ubranych w niedźwiedzie skóry. Charles Dickens w swojej powieści "Our Mutual Friend" z 1865 roku zawarł historię o goblinach, która również przypomina "Trzy niedźwiadki". Opowieść zatytułowana "Złomek" może być pierwowzorem "Trzech niedźwiedzi". W tej historii lis (a nie człowiek) jest intruzem w domu niedźwiedzi.

Ilustracja z książki More English Fairy Tales (1894) przedstawia Scrapefoot (lisa) spadającego z okna.

Goldilocks

Około 12 lat po opublikowaniu historii Southeya, pisarz Joseph Cundall zmienił staruszkę w małą dziewczynkę w swojej książce Treasury of Pleasure Books for Young Children. Cundall dokonał tej zmiany, ponieważ w tamtym czasie było wiele książek dla dzieci o starych kobietach. Kiedy mała dziewczynka weszła do opowieści, już tam została. Przez lata była znana jako Silverhair, Silverlocks, Goldenlocks i pod innymi nazwami. W końcu na początku XX wieku stała się Złotowłosa.

Z czasem trzy samce niedźwiedzi z oryginału Southey'a stały się Papą, Mamą i Małym Misiem. To, co kiedyś było przerażającą opowieścią o wścibskiej, brzydkiej staruszce i trzech niedźwiedziach płci męskiej, stało się przytulną historyjką o wścibskiej, ładnej dziewczynce i rodzinie niedźwiedzi. W wersjach historii z epoki wiktoriańskiej, Southey'a "[T]here she sate till the bottom of the chair came out, and down came her's, plump upon the ground" zostało zmienione na "and down she came" zamiast. Wszystkie wzmianki o ludzkiej "pupie" zostały wymazane.

Interpretacje

W książce The Annotated Classic Fairy Tales (2002) profesor Harvardu Maria Tatar pisze, że opowieść ta jest czasem traktowana jako baśń ostrzegawcza. Ostrzega ona dzieci przed niebezpieczeństwami związanymi z wędrówką w nieznane miejsca. Zwraca uwagę, że dziś często przedstawia się ją jako opowieść o tym, co jest "w sam raz" dla siebie. W dawniejszych czasach chodziło jednak o ingerencję w cudzą własność.

W The Uses of Enchantment (1976), psycholog dziecięcy Bruno Bettelheim omawia walkę Goldilocka z problemami edypalnymi, aby stawić czoła problemom z tożsamością nastolatka. Opowieść nie zachęca dzieci do rozwiązywania problemów związanych z dorastaniem, pisze Bettelheim, i nie kończy się tradycyjną obietnicą "szczęśliwego końca" dla tych, którzy rozwiążą swoje problemy edypalne. Uważa on, że opowieść nie pozwala dziecku-czytelnikowi na osiągnięcie dojrzałości emocjonalnej.

Tatar pisze: "Lektura Bettelheima jest być może zbyt mocno zaangażowana w instrumentalizację bajek, to znaczy w przekształcanie ich w pojazdy, które przekazują wiadomości i ustanawiają modele zachowań dla dziecka. Chociaż historia ta nie rozwiązuje kwestii edypalnych czy rywalizacji między rodzeństwem, tak jak Bettelheim uważa, że robi to "Kopciuszek", sugeruje ona znaczenie poszanowania własności i konsekwencje wypróbowywania rzeczy, które nie należą do ciebie."

Historia ta wspiera freudowską interpretację fazy analnej. W ""Trzech misiach": Four Interpretations" (1977), emerytowany profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis Alan C. Elms dokonuje takiej interpretacji i wskazuje na nacisk, jaki kładzie się w opowiadaniu na uporządkowanie - jedną z cech charakteru, które Freud wiązał z analnym stadium rozwoju człowieka - jako przekonujący dowód. Elms przypisuje analityczność opowiadania Southeyowi i jego ciotce z obsesją na punkcie brudu, która przekazała mu swoją obsesję w "nieco łagodniejszej formie".

Ilustracje z ulubionych bajek i baśni z dzieciństwa

Adaptacje

Walt Disney i Metro-Goldwyn-Mayer studios zarówno wykonane animowane filmy o Trzech Niedźwiedziach-Disney w 1922 roku i MGM w 1939 roku. Coronet Films nakręcił krótki film akcji w 1958 roku, w którym postacie odgrywały prawdziwe niedźwiedzie i prawdziwe dziecko. Faerie Tale Theatre nakręcił wersję telewizyjną w 1984 roku. W roli Goldilocks wystąpiła Tatum O'Neal.

Kurt Schwertsik napisał 35-minutową operę pod tytułem "Goldilocks" Roalda Dahla. Niedźwiadek zostaje oskarżony o napaść na pannę Goldie Locks. Sytuacja się odwraca, kiedy obrona pokazuje, że niedźwiadki miały wiele kłopotów z powodu tej "bezczelnej małej oszustki" Goldilocks. Spektakl został po raz pierwszy zaprezentowany w 1997 roku w Glasgow Royal Concert Hall.