Ocena ryzyka samobójstwa
Ocena ryzyka samobójstwa (SRA) jest wykorzystywana do podejmowania decyzji o ryzyku samobójstwa danej osoby (jakie jest prawdopodobieństwo, że się zabije). Jest to bardzo ważny pierwszy krok w pomaganiu osobie, która myśli o zabiciu się. Najlepiej zrobić to przez specjalistę ds. zdrowia psychicznego, jak doradca. Dobra, pełna ocena ryzyka może doprowadzić do tego, że dana osoba zostanie poddana leczeniu i otrzyma potrzebną jej pomoc, co może zmniejszyć lub zakończyć objawy samobójcze.
Pierwszą częścią SRA jest rozmowa z lekarzem - lub innym przeszkolonym pracownikiem ds. zdrowia psychicznego - który zadaje konkretne pytania na temat tego, o czym dana osoba myśli, jak się czuje i co się dzieje w jej życiu. (Nazywa się to wywiadem klinicznym).
W drugiej części SRA stosuje się jeden lub więcej testów, które zostały udowodnione w celu pomiaru ryzyka samobójstwa. Testy te nazywane są "wagami". Skala to sposób na zmierzenie czegoś. Niektóre z tych skal okazały się być bardzo wiarygodne, takie jak Skala Samobójczego Skutku-Behawioralnego Poznania (SABCS) oraz Skala Oceny Nasilenia Samobójstwa w Kolumbii (C-SSRS).
Ocena ryzyka samobójstwa nie zawsze jest całkowicie słuszna w odniesieniu do ryzyka samobójstwa danej osoby. Jednak zazwyczaj daje ona ocenę ryzyka, która jest pomocna przy podejmowaniu ważnych decyzji dotyczących leczenia, jakiego dana osoba potrzebuje.
Ryzyko samobójstwa może z czasem ulec zmianie. Z różnych powodów może się ono zwiększyć lub zmniejszyć. Na przykład, leczenie (np. poradnictwo lub leki) może działać, sprawiając, że dana osoba czuje się lepiej, lub nie działa. Albo życie danej osoby może się zmienić na dobre lub złe (na przykład, może ona dostać lub stracić pracę, pójść do nowej szkoły, zdobyć chłopaka lub dziewczynę albo z nią zerwać).
Ponieważ ryzyko samobójstwa może zmieniać się w czasie, ocena ryzyka samobójstwa musi być przeprowadzona więcej niż raz w trakcie leczenia. Jeśli dana osoba znajduje się w szpitalu na czas leczenia, musi ono zostać przeprowadzone przed odesłaniem jej do domu.
Ocena ryzyka samobójstwa może być ważna dla ratowania życia osoby samobójczej. Jednak w artykule w czasopiśmie "Suicide & Life-Threating Behavior", napisanym w 2012 r., stwierdza się, że oceny ryzyka samobójczego często nie przeprowadza się, a wielu pracowników służby zdrowia psychicznego nie jest wystarczająco przeszkolonych w zakresie oceny ryzyka samobójczego lub jest ich niewiele.
Szpitale, lekarze i doradcy mogą zostać pozwani o nieznaczną śmierć, jeśli osoba, która popełniła samobójstwo, zwróci się do nich o pomoc, ale nigdy nie dokonali oni oceny ryzyka samobójstwa. Śmierć nieistotna oznacza, że szpital, lekarz lub doradca nie zrobił czegoś, co miał zrobić, i z tego powodu dana osoba zmarła.
Ocena samobójstwa Pięciostopniowa ocena i przewóz
Wywiad kliniczny Ważną częścią oceny ryzyka samobójstwa jest wywiad kliniczny. Jest to rozmowa, podczas której lekarz lub inna wykwalifikowana osoba rozmawia z osobą, która potrzebuje pomocy i zadaje pytania dotyczące sposobu postępowania.
Ryzyko samobójstwa po samookaleczeniu
Ostatnie samouszkodzenia mogą również stanowić wskazówkę co do ryzyka samobójstwa danej osoby. Gdy dana osoba celowo robi sobie krzywdę, nazywa się to samookaleczeniem (lub samookaleczeniem). Na przykład, ważne pytania, które należy zadać, mogą zawierać:
- Zapytanie o 24-godzinny okres tuż przed samookaleczeniem się osoby
- Jakie wydarzenia doprowadziły do samookaleczenia?
- Czy ta osoba planowała samookaleczenie? Jeśli planowała, to ile?
- Pytając o samookaleczenie
- Jak niebezpieczne było to samookaleczenie? Czy to mogło zabić człowieka?
- Co według pacjenta wydarzyłoby się po samookaleczeniu? Chcieli umrzeć?
- Czy osoba ta ukryła swoje samookaleczenie, aby nikt jej nie powstrzymał?
- Czy osoba ta poprosiła o pomoc przed lub po samookaleczeniu?
- Co dana osoba myślała, czuła i robiła, kiedy sama się zraniła?
- Czy osoba ta czuła się jeszcze bardziej przygnębiona, zła czy zdenerwowana niż zwykle?
- Czy osoba piła alkohol lub zażywała narkotyki, kiedy sama się zraniła?
Jeśli te same zdarzenia, myśli, uczucia i inne rzeczy, które doprowadziły do samookaleczenia, powtórzą się, osoba może być bardziej skłonna do samookaleczenia lub do popełnienia samobójstwa.12
Kwestie praw pacjenta
Kiedy pacjenci proszą o pomoc, a nawet wyrządzają sobie krzywdę, nadal mają swoje prawa. Czasami ocena ryzyka samobójstwa może podnieść kwestie praw pacjentów. Mogą one również powodować konflikt między prawami pacjenta, a uprawnieniami lekarzy, pracowników służby zdrowia psychicznego i prawem.
Na przykład, wiele przepisów stanowych w Stanach Zjednoczonych mówi, że dana osoba może być zmuszona do pójścia do szpitala, nawet jeśli nie chce iść, jeśli lekarz lub pracownik służby zdrowia psychicznego powie, że jest samobójcą. Jednym z przykładów jest ustawa o zdrowiu psychicznym na Florydzie z 1971 roku. W niektórych stanach dana osoba może być fizycznie skrępowana (na przykład przywiązana do szpitalnego łóżka), jeśli próbuje opuścić szpital. W niektórych stanach zezwala się również sanitariuszom i lekarzom na stosowanie chemicznych środków przymusu (leków, które mają skłonić osobę do współpracy lub być bardzo zmęczoną), nawet jeśli pacjent nie chce tych leków.
Jeżeli po krótkim pobycie w szpitalu (zazwyczaj 3 dni robocze) szpital uzna, że dana osoba nadal stanowi dla siebie zagrożenie, może zwrócić się do sądu o podjęcie zobowiązania cywilnego. Jeżeli sędzia wyrazi zgodę, to nakazuje osobie pobyt w szpitalu na znacznie dłuższy okres (zwykle miesiące). Osoba ta nie ma prawa do opuszczenia szpitala.
Oznacza to, że w wielu przypadkach, jeśli lekarz lub specjalista ds. zdrowia psychicznego stwierdzi, że dana osoba jest samobójcą, może ona stracić:
- Ich prawo do decydowania o tym, czy pójść do szpitala
- Ich prawo do decydowania o rodzaju leczenia, którego chcą lub nie chcą
- Ich prawo do wolności
W przypadku osób, które mogą być samobójcami, prawo uznaje uprawnienia lekarzy i pracowników służby zdrowia psychicznego za ważniejsze od praw pacjenta.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest ocena ryzyka samobójstwa?
O: Ocena ryzyka samobójstwa (SRA) jest oceną służącą do określenia prawdopodobieństwa, że dana osoba odbierze sobie życie. Zazwyczaj przeprowadzana jest przez specjalistę w dziedzinie zdrowia psychicznego, np. doradcę, i może pomóc w podjęciu leczenia, które może zmniejszyć lub zakończyć objawy samobójcze.
P: Jakie są dwie części SRA?
O: Pierwsza część SRA polega na rozmowie z lekarzem lub innym przeszkolonym pracownikiem służby zdrowia psychicznego, który zada szczegółowe pytania dotyczące tego, co dana osoba myśli i czuje oraz co dzieje się w jej życiu (tzw. wywiad kliniczny). Druga część polega na zastosowaniu jednego lub kilku testów mierzących ryzyko samobójstwa, zwanych "skalami". Przykładami są Suicidal Affect-Behavior-Cognition Scale (SABCS) i Columbia-Suicide Severity Rating Scale (C-SSRS).
P: Czy SRA jest zawsze dokładna?
O: Nie, nie zawsze dokładnie określa ryzyko samobójstwa u danej osoby. Jednak zazwyczaj daje wynik pomocny przy podejmowaniu decyzji o koniecznym leczeniu.
P: Jak często należy wykonywać SRA?
O: SRA należy przeprowadzać częściej niż raz w trakcie leczenia, jeżeli poziom ryzyka zmienia się w czasie ze względu na takie czynniki jak nowe możliwości pracy, tworzenie się/kończenie związków itp. Ponadto, jeżeli osoba jest leczona w szpitalu, należy ją wykonać przed wypisaniem do domu.
P: Dlaczego niektórzy pracownicy służby zdrowia psychicznego są słabo przeszkoleni w zakresie przeprowadzania SRA?
O: Według artykułu opublikowanego w 2012 r. w czasopiśmie Suicide & Life-Threatening Behavior wielu pracowników służby zdrowia psychicznego nie jest wystarczająco przeszkolonych w zakresie przeprowadzania SRA.
P: Co się stanie, jeżeli szpitale, lekarze lub doradcy nie przeprowadzą SRA w razie potrzeby?
O: Jeżeli szpitale, lekarze lub doradcy nie wykonają SRA, gdy jest to konieczne, mogą zostać pozwani za zaniedbanie śmierci, jeżeli osoba samobójcza udała się tam po pomoc, ale nie otrzymała tej oceny. Nieumyślne spowodowanie śmierci oznacza, że nie zrobiono czegoś, co było wymagane i w wyniku tego ktoś zmarł.
