Stanley Motor Carriage Company
Stanley Motor Carriage Company był amerykańskim producentem samochodów z silnikiem parowym. Firma została założona w 1898 roku i zarejestrowana w 1901 roku. Samochody produkowane przez firmę nosiły nazwę Stanley Steamers. Były one produkowane od 1896 do 1924 roku. Na początku lat 1900 para była używana do napędzania lokomotyw, statków, a nawet maszyn do szycia. Wydawało się więc naturalne, że para może napędzać samochody. Spośród wszystkich samochodów napędzanych parą wyprodukowanych na początku XX wieku, Stanley Steamer był najbardziej znany i popularny. Dziś Stanley Steamer są rzadkimi samochodami i trudno je znaleźć poza muzeami i nielicznymi kolekcjami samochodów.
Parowiec Stanley z 1912 r.
Wczesna historia
Bliźniacy Francis E. Stanley i Freelan O. Stanley byli współwynalazcami automobilu Stanley Steamer. Freelan był nauczycielem i dyrektorem szkoły średniej. Francis również był nauczycielem, ale porzucił nauczanie w 1874 roku, aby zostać fotografem. W 1885 roku obaj porzucili pracę i założyli firmę produkującą płyty fotograficzne dla fotografów. Sprzedali swój sklep cztery lata później, kiedy przeprowadzili się do Watertown w stanie Massachusetts. Założyli kolejną firmę produkującą płyty fotograficzne, ale w 1904 roku sprzedali ją firmie Eastman Kodak. Bracia zainteresowali się produkcją samochodów i chcieli się tym zająć w pełnym wymiarze czasu.
Budowa wagonów parowych
W tym czasie wielu wynalazców pracowało nad stworzeniem samochodów. Bracia Stanley zbudowali swoje pierwsze dwa samochody w ramach hobby. W 1898 r. przywieźli swoje samochody na pierwszą wystawę samochodową w USA, która odbyła się w Bostonie. Wystawiono tam samochody z USA i Europy. Odbyły się również zawody na świeżym powietrzu. Ich Stanley Steamers były szybsze i mogły pokonywać wzniesienia znacznie lepiej niż inne samochody. Żaden samochód napędzany silnikiem benzynowym nie był w stanie pokonać wzniesienia o nachyleniu 15%. Samochód parowy Whitneya prawie pokonał wzniesienie o nachyleniu 20%. Parowóz Stanley z łatwością pokonał wzniesienie o nachyleniu 30%.
Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży firmy Eastmanowi Kodakowi, zaczęli produkować samochody parowe. W 1899 roku wyprodukowali i sprzedali ponad 200 samochodów, więcej niż jakikolwiek inny amerykański producent. W 1899 roku, Freelan i jego żona Flora wjechali jednym z tych samochodów na szczyt Mount Washington w New Hampshire, najwyższy szczyt w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Wjazd na górę trwał ponad dwie godziny i był godny uwagi, ponieważ po raz pierwszy samochód pokonał trasę Mount Washington Carriage Road o długości 7,6 mili (12,2 km); zjazd odbył się po wrzuceniu niskiego biegu i użyciu hamulców. Bliźniacy sprzedali później prawa do tego wczesnego projektu firmie Locomobile, a w 1902 r. założyli Stanley Motor Carriage Company.
Stanley udzielił licencji na swoje projekty kilku innym firmom motoryzacyjnym. The White Motor Company była jedną z firm, która wykorzystała projekt Stanleya i kontynuowała produkcję samochodów parowych do 1912 roku. Stanley był ostatnim producentem samochodów napędzanych parą. W miarę udoskonalania konstrukcji silników spalinowych, samochody parowe i elektryczne traciły na popularności. Liczba sprzedawanych samochodów spadła do mniej niż 600 sztuk rocznie w 1918 roku. W tym samym roku bracia Stanley sprzedali firmę Prescottowi Warrenowi, biznesmenowi z Chicago. Francis Stanley zginął w wypadku samochodowym jeszcze w tym samym roku (1918). Jego brat Freelan otworzył w Kolorado hotel o nazwie The Stanley Hotel. Dożył 91 lat. Parowce Stanley były produkowane do 1924 roku.
W 1899 roku F. O. Stanley i jego żona wjechali na szczyt Góry Waszyngtona parowcem Stanleya.
Budowa i działanie
Wczesne samochody Stanley miały nadwozia wykonane z drewna. Nadwozia były przymocowane do stalowych ram za pomocą sprężyn piórowych. Późniejsze nadwozia były wykonane z aluminium. Palnik naftowy ogrzewał kocioł w kształcie bębna. W kotle przechowywano parę wodną. Kierowca kontrolował ilość pary doprowadzanej do silnika za pomocą przepustnicy. Nie było potrzeby stosowania skrzyni biegów. Uruchomienie Stanleya rano budziło wszystkich, którzy mieszkali w pobliżu. Brzmiał jak lokomotywa parowa, sycząc i chrzęszcząc. Bardzo trudno było ukraść parowóz Stanleya. Potrzebował 20 minut, aby zebrać wystarczająco dużo pary, zanim mógł ruszyć. Kiedy już ruszył, wydawało się, że ma nieograniczoną moc. Wczesny Stanley Steamer był zdolny do osiągnięcia 75 mil na godzinę. W 1906 roku Stanley Steamer pobił rekord prędkości na Florydzie, osiągając prędkość 127 mil na godzinę. Aby obsługiwać Stanley Steamer, kierowca musiał obserwować wiele wskaźników. Do regulacji było 13 uchwytów, pomp i zaworów. Ze względu na swoją wagę przewoził tylko niewielką ilość wody. Samochód mógł przejechać tylko około 40 mil zanim trzeba było dolać wody. Palnik naftowy był znany z wywoływania pożarów. Łatwiejszy w obsłudze silnik spalinowy zasilany benzyną spowodował, że samochód parowy stał się przestarzały.
Parowóz Stanley 6 KM
Powiązane strony
- Parowóz
- Silnik parowy
- Ford Model T
- Wózek bez koni
Pytania i odpowiedzi
P: Czym była firma Stanley Motor Carriage Company?
O: Stanley Motor Carriage Company była amerykańskim producentem samochodów z silnikami parowymi.
P: Kiedy firma została założona i zarejestrowana?
O: Firma została założona w 1898 roku i zarejestrowana w 1901 roku.
P: Jak nazywały się samochody produkowane przez firmę?
O: Samochody produkowane przez firmę nazywały się Stanley Steamers.
P: Kiedy wyprodukowano Stanley Steamers?
O: Stanley Steamers były produkowane od 1896 do 1924 roku.
P: Jakie było powszechne zastosowanie pary na początku XX wieku?
O: Na początku XX wieku para była wykorzystywana do napędzania lokomotyw, parowców, a nawet maszyn do szycia.
P: Dlaczego myślenie, że para może napędzać samochody było naturalne?
O: Pomysł, że para może napędzać samochody był naturalny, ponieważ była ona już wykorzystywana do napędzania innych maszyn, takich jak lokomotywy i parowce.
P: Jaka jest obecnie dostępność parowozów Stanley?
O: Obecnie Stanley Steamers są rzadkimi samochodami i trudno je znaleźć poza muzeami i kilkoma kolekcjami samochodów.
