Wzrok

Proces

Światło wpada do oczu zwierzęcia, a część oka zwana soczewką przesyła informacje ze światła do tylnej części oka zwanej siatkówką. Siatkówka składa się z komórek wrażliwych na światło, które wysyłają sygnał w dół nerwu wzrokowego, gdy światło trafi na komórkę. Nerw wzrokowy to wiązka włókien nerwowych z całej siatkówki.

Kiedy informacja ze światła opuszcza siatkówkę, trafia do mózgu. Przemieszcza się wzdłuż skrzyżowania wzrokowego, aż dotrze do kory wzrokowej w tylnej części mózgu. Informacje te są następnie przetwarzane w celu poznania kształtów i kolorów przedmiotów. Na podstawie tego i pamięci, może powiedzieć, jakiego rodzaju jest dany obiekt. Na przykład, może w jakiś sposób odróżnić drzewo od domu. Droga, po której płynie tego rodzaju informacja, nazywana jest strumieniem brzusznym.

Mózg potrafi również określić, gdzie znajdują się przedmioty. Na przykład, potrafi określić, jak daleko znajduje się dany obiekt (jest to tzw. koordynacja ręka-oko). Jest to potrzebne podczas łapania piłki. Droga, po której przepływają tego rodzaju informacje, nazywana jest strumieniem grzbietowym.

Co to jest wzrok?

Głównym problemem w percepcji wizualnej jest to, że to, co ludzie widzą, nie jest po prostu tłumaczeniem obrazu na siatkówce. Po pierwsze, widzimy świat prawą stroną do góry, mimo że obraz na siatkówce jest odwrócony do góry nogami (ponieważ przeszedł przez soczewkę). Dlatego trudno jest wyjaśnić, co się dzieje, aby stworzyć to, co faktycznie widzimy. Kluczem, którego docenienie zajęło wieki, jest to, że mózg pracuje na danych pochodzących z oczu, łącząc je ze wspomnieniami i domysłami, a wszystko to w błyskawicznym tempie. Rezultatem jest doświadczenie świata, które dla każdego człowieka wygląda tak, jakby było zwykłą rzeczywistością. Jednak, choć oparte na rzeczywistości, jest w rzeczywistości konstrukcją umysłową, zbudowaną przez mózg.

Historia

Wiele postaci w świecie starożytnym miało pomysły na temat wizji. Platon, Arystoteles, Euklides, Ptolemeusz i Galen mieli swoje pomysły, ale większość z nich była spekulacją. Nie były one oparte na żadnej metodzie naukowej.

Alhazen (965 - ok. 1040) prowadził badania i eksperymenty nad percepcją wzrokową. Rozszerzył prace Ptolemeusza na temat widzenia obuocznego i skomentował anatomiczne prace Galena.

Leonardo da Vinci (1452-1519) jest uważany za pierwszego, który dostrzegł specjalne właściwości optyczne oka. Napisał on: "Funkcja ludzkiego oka ... została opisana przez wielu autorów w pewien sposób. Ale znalazłem to, aby być zupełnie inny". Jego głównym odkryciem doświadczalnym było to, że wyraźne i jasne widzenie istnieje tylko na linii wzroku, linii optycznej, która kończy się na fovea. Chociaż nie użył tych słów dosłownie, jest on ojcem współczesnego rozróżnienia między widzeniem bruzdowym a peryferyjnym.

Hermann von Helmholtz zbadał ludzkie oko i doszedł do wniosku, że z optycznego punktu widzenia jest ono dość słabe. Zła jakość informacji zbieranych przez oko uniemożliwiła mu widzenie. Sądził więc, że widzenie może być jedynie wynikiem jakiejś formy nieświadomego wnioskowania. Oprócz informacji z oczu, mózg wykorzystuje również informacje z poprzednich doświadczeń. Świat doświadczany jest budowany na podstawie założeń i wniosków z niekompletnych danych, z wykorzystaniem wcześniejszych doświadczeń ze światem.

Przykłady znanych założeń, opartych na doświadczeniu wizualnym, to:

• światło przychodzi z góry
• obiekty zazwyczaj nie są oglądane od dołu
• twarze są widziane (i rozpoznawane) w pozycji pionowej.
• bliższe obiekty mogą zasłaniać widok bardziej odległych obiektów, ale nie odwrotnie
• figury (tj. obiekty pierwszoplanowe) mają zwykle wypukłe granice

Badania złudzeń wzrokowych (przypadków, w których proces wnioskowania przebiega nieprawidłowo) przyniosły wiele informacji na temat tego, jakiego rodzaju założenia przyjmuje system wizualny.

Powiązane strony

• Neuronauka
• Okulistyka
• Ślepota barw
• Achromatopsja