Ryflowanie
Ryflowanie składa się ze spiralnych rowków wyciętych we wnętrzu lufy pistoletu. Powoduje to, że pocisk lub pocisk obraca się podczas lotu w powietrzu. Poprawia to znacznie celność pocisku na dłuższych dystansach. Pierwsze muszkiety, w których zastosowano tę technologię, nazywano karabinami. Lufy są gwintowane przy użyciu lewego lub prawego skrętu. Liczba obrotów na cal nazywana jest "twist rate". Są one wyrażone jako stosunek. Na przykład skręt 1:7 oznacza, że pocisk obróci się raz na każde siedem cali długości lufy. Ogólną zasadą jest, że im cięższy pocisk, tym większy skręt.
Ryflowanie w lufie .35 Remington z mikrorowkami.
Historia
Gaspard Kollner, XV-wieczny rusznikarz z Wiednia, przez wielu uważany jest za wynalazcę gwintowania. Inni uważają, że to Augustus Kotter z Norymbergi wynalazł gwintowanie około 1520 roku. Mniej więcej w tym samym czasie niektóre kusze wystrzeliwały bełt (krótką, ciężką strzałę) przez rurkę ze spiralnym żłobieniem. Zapewniało to bełtowi większą stabilność w locie. Nie jest pewne, czy były one używane przed ryflowaniem w lufach karabinów.
Armata ręczna" została po raz pierwszy użyta w Chinach w 1288 roku. Z tego wczesnego początku i wielu różnych rodzajów broni, muszkiet gładkolufowy był w użyciu w Europie do XV wieku. Chociaż nie mógł strzelać i przeładowywać tak szybko jak łucznik i nie mógł być przeładowywany konno, mógł przebić pancerz. Jego największą zaletą w porównaniu z łukiem było to, że każdy mógł nauczyć się strzelać z muszkietu w bardzo krótkim czasie. Odpowiednie wyszkolenie łucznika trwało znacznie dłużej. Armia brytyjska używała muszkietu wraz z pikinierami do około 1705 roku, kiedy to zrezygnowano z pikinierów. W 1722 roku armia przyjęła standardowy muszkiet zwany Brown Bess i używała go do około lat 30-tych XIX wieku. Muszkiety używały okrągłej, odlewanej kuli, która miała mniejszą średnicę niż lufa pistoletu. W konsekwencji, gdy muszkiet został wystrzelony, kula odbijała się od wnętrza lufy. Kiedy opuszczała lufę, mogła poruszać się różnymi drogami, co czyniło muszkiet nieprecyzyjnym. Żołnierze byli więc bardzo blisko siebie i strzelali salwami (wszyscy w tym samym czasie). Wysyłało to pociski w kierunku wroga, zakładając, że przynajmniej część z nich trafi któregoś z żołnierzy. Dym z powtarzających się salw uniemożliwiał żołnierzom zobaczenie do czego strzelają. W ferworze walki żołnierze, którzy chcieli szybciej przeładować i wystrzelić, czasami pomijali wbijanie pocisku i prochu do lufy za pomocą ramrody. Zamiast tego starali się osadzić kulę uderzając kolbą muszkietu o ziemię. To jeszcze bardziej zmniejszało skuteczność. Zdarzało się, że kula tylko dryblowała z lufy i pokonywała niewielki dystans.
Zmieniło to zastosowanie muszkietów gwintowanych zwanych karabinami. Podczas Wojny Rewolucyjnej Amerykanie używali muszkietów. Ale mieli też strzelców wyborowych, którzy używali swoich karabinów Kentucky. Dłuższa lufa była gwintowana, co zapewniało celność na dalekim dystansie. Amerykańscy strzelcy zaczęli celować w brytyjskich oficerów podczas bitwy, a nie w pojedynczych żołnierzy. Bez swoich oficerów wydających im każdy rozkaz, brytyjscy żołnierze nie mogli funkcjonować jako jednostka. Brytyjskie dowództwo gardziło tą taktyką, nazywając ją "niesportową". Jednak Amerykanie kontynuowali tę praktykę aż do końca wojny.
W 1849 roku oficer armii francuskiej, Claude-Étienne Minié, wynalazł pocisk z wydrążoną podstawą, nazwany od jego nazwiska kulą Minié. Po wystrzeleniu pocisk rozszerzał się, dopasowując się do gwintu w lufie pistoletu. Zapewniało to jeszcze większą celność na większą odległość. Brytyjczycy używali jej z ogromnym powodzeniem podczas wojny krymskiej przeciwko siłom rosyjskim. W czasie amerykańskiej wojny secesyjnej zarówno armia Unii, jak i Konfederacji z konieczności używała muszkietów gładkolufowych. Wkrótce jednak zastąpiły je muszkiety gładkolufowe, używające kuli Minié. Efektem tego było niszczenie armii przeciwnika na znacznie większych odległościach.
Proces gwintowania
Większość produkowanej obecnie broni palnej wykorzystuje lufę gwintowaną. Istnieją zasadniczo trzy procesy obróbki mechanicznej stosowane do produkcji luf gwintowanych.
- Ryflowanie przeciągane - Wykorzystuje hartowany stalowy przeciągacz, który posiada kilka pierścieni tnących. Każdy pierścień tnący jest nieco większy i wycina rowki stopniowo coraz głębiej. Grzbiety materiału, z którego wykonana jest lufa, które pozostają po procesie gwintowania, nazywane są ziemią.
- Guzikowe gwintowanie - (najczęściej stosowane) Wciskanie hartowanego stalowego guzika w nieryflowaną lufę broni. Rowki ryflowania są wycinane pod bardzo wysokim ciśnieniem, które jednocześnie poleruje wnętrze lufy.
- Ryflowanie kute młotkiem - jest używane do tworzenia typu ryflowania zwanego "ryflowaniem wielokątnym". Trzpień jest wkładany do półfabrykatu lufy. Następnie zewnętrzna część lufy jest uderzana młotkiem, aż stanie się mniejsza i utworzy gwintowanie wokół trzpienia. Trzpień jest następnie usuwany, pozostawiając lufę z gwintowaniem. Ostatnim etapem jest wykończenie zewnętrznej części lufy usuwając wszelkie ślady młotka.
Kobieta pracująca przy obsłudze maszyny do gwintowania dział morskich w Królewskiej Fabryce Broni, 1918 r.
