Wojna uprzedzająca
Wojna prewencyjna to taka, w której kraj podejmuje działania militarne przeciwko innemu krajowi lub grupie, która stwarza realne zagrożenie prowadzenia wojny przeciwko niemu. Celem jest powstrzymanie zagrożenia, zanim ten kraj lub grupa będzie miała szansę uderzyć. Jest to stara filozofia wojny lub zapobiegania wojnie. Sun Tzu, starożytny chiński generał, ekspert wojskowy i filozof, zalecał stosowanie wojny wyprzedzającej, aby upewnić się, że wróg nie zaatakuje pierwszy. Wypowiedzenie wojny może, ale nie musi, nastąpić przed pierwszym uderzeniem wyprzedzającym. Wojna wyprzedzająca jest uważana za działanie defensywne. Jest to prawdą, gdy jest jasne, że wróg grozi atakiem i że ten atak wyrządzi wielkie szkody. Również kraj, który w obronie własnej atakuje inny kraj z wyprzedzeniem, może twierdzić, że był to czyn moralny i uniknąć etykietki agresora.
Izraelscy żołnierze na Wzgórzach Golan podczas wojny sześciodniowej w 1967 r.
Wojna uprzedzająca a prewencyjna
Często mylone są pojęcia wojny wyprzedzającej i wojny prewencyjnej. Wojna prewencyjna to taka, w której uderzenie jako pierwsze daje krajowi przewagę nad wrogiem, którego intencje są jasne - uderzyć i wyrządzić wielkie szkody. Przykładem może być wojna sześciodniowa z 1967 roku. Kiedy stało się jasne, że Egipt i Syria zamierzają zaatakować, Izrael zaatakował je jako pierwszy w ramach uderzenia wyprzedzającego.
Aby spełnić uzasadnienie dla pierwszego uderzenia, powinny zaistnieć pewne warunki, w tym:
- Wróg wykazuje oczywisty zamiar wyrządzenia szkody.
- Wróg aktywnie działa w oparciu o te zamiary, aby stać się wyraźnym zagrożeniem.
- Brak pierwszego uderzenia znacznie zwiększy szanse na pokonanie.
Wojna prewencyjna to taka, w której jedno państwo atakuje drugie, aby uniemożliwić mu prowadzenie wojny. Wojna prewencyjna opiera się na założeniu, że nie można z całą pewnością przewidzieć, jakie wydarzenia będą miały miejsce w przyszłości. Artykuł 51 Karty Narodów Zjednoczonych uznaje "nieodłączne prawo do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony w przypadku zbrojnej napaści". Na przykład, zgodnie z Doktryną Busha, Stany Zjednoczone mogą zaatakować każdy naród lub grupę, która może zaatakować je w przyszłości, nawet jeśli nie mają one obecnie takiej możliwości. Nazywając to "prewencyjnym" nie zmienia to faktu, że nie jest to prewencyjne.
Istnieje kilka przypadków, w których wojna prewencyjna mogła być uzasadniona. Na przykład, kiedy Adolf Hitler został kanclerzem Niemiec w 1933 roku, otwarcie powiedział, że ponownie uzbroi Niemcy i zajmie ziemie niezbędne do niemieckiej "przestrzeni życiowej". Nazistowskie Niemcy twierdziły, że chcą tylko tego, co im się należy, a gdy to otrzymają, będą żyć w pokoju. Ale wiele osób w Europie widziało, że to nieprawda. Na początku II wojny światowej prawie wszyscy zdali sobie sprawę, że wcześniejsze twierdzenia nie były prawdziwe. Jednak wtedy było już za późno i konieczna była kosztowna i niszczycielska wojna, aby ostatecznie powstrzymać Hitlera.
Powiązane strony
- Wojna na wyniszczenie
- Taktyka szoku
- Straż tylna
- Blokada
- Zasadzka
Pytania i odpowiedzi
P: Czym jest wojna prewencyjna?
O: Wojna prewencyjna to akcja militarna podjęta przez kraj w celu powstrzymania innego kraju lub grupy przed prowadzeniem wojny przeciwko nim.
P: Dlaczego stosuje się wojnę prewencyjną?
O: Wojna prewencyjna jest stosowana w celu powstrzymania zagrożenia, zanim kraj lub grupa będzie miała szansę uderzyć.
P: Kim był Sun Tzu?
O: Sun Tzu był starożytnym chińskim generałem, ekspertem wojskowym i filozofem.
P: Co radził Sun Tzu w odniesieniu do wojny prewencyjnej?
O: Sun Tzu zalecał stosowanie wojny prewencyjnej, aby upewnić się, że wróg nie zaatakuje pierwszy.
P: Czy przed pierwszym uderzeniem wyprzedzającym konieczne jest wypowiedzenie wojny?
O: Wypowiedzenie wojny może, ale nie musi nastąpić przed wyprzedzającym pierwszym uderzeniem.
P: Czy wojna prewencyjna jest uważana za akt obronny?
O: Tak, wojna prewencyjna jest uważana za akt obronny.
P: Kiedy państwo może uznać atak wyprzedzający za akt moralny?
O: Kraj może domagać się ataku wyprzedzającego jako aktu moralnego, gdy jest jasne, że wróg grozi atakiem, a atak ten wyrządzi wielką szkodę.
