Peak District

Geologia

Obszar Szczytowy powstaje prawie wyłącznie ze skał osadowych pochodzących z okresu karbonu. Składają się one z wapieni karbońskich, zalegających na nich żwirek i wreszcie z węgla występującego na obrzeżach tego obszaru. Występują tu wychodnie skał iglastych, w tym law, tufów i wulkanicznych aglomeratów wentylacyjnych. Rejon Szczytowy jest jak szeroka kopuła (patrz zdjęcie poniżej).

Ruchy ziemskie po okresie karbonu spowodowały powiększenie tego obszaru. Doprowadziło to do powstania kopulastego kształtu. Łupki i piaskowce były zużyte aż do odsłonięcia wapienia. Pod koniec tego okresu skorupa ziemska zatonęła w tym miejscu, co doprowadziło do zasypania tego obszaru przez morze, osadzając różne nowe skały.

Jakiś czas po jego osadzeniu, w wapieniu utworzyły się żyły mineralne. Te żyły i grabie były wydobywane na ołów od czasów rzymskich.

Dystrykt Szczytowy był pokryty lodem przez co najmniej jedną z epoki lodowcowej ostatnich 2 milionów lat. W tym okresie lodowcowe topniejące wody spowodowały erozję kompleksu sinusoidalnych kanałów wzdłuż obrzeża Dystryktu Szczytowego. Topniejące lodowce pomogły utworzyć wiele jaskiń na obszarze wapiennym. W okolicy wędrowały dzikie stada zwierząt, a ich szczątki znaleziono w kilku tutejszych jaskiniach.

Różne rodzaje skał, które leżą pod ziemią, silnie wpływają na krajobraz. Określają one roślinność, a więc i zwierzęta, które będą żyły na tym obszarze. Wapień ma szczeliny (pęknięcia) i jest rozpuszczalny w wodzie, więc rzeki rzeźbią głębokie, wąskie doliny. Rzeki te następnie często znajdują drogę pod ziemią, tworząc systemy jaskiń. Z kolei żwirek młyński jest nierozpuszczalny, ale porowaty, więc absorbuje wodę. Woda przepływa przez żwirek aż do momentu, gdy spotka się z mniej porowatymi łupkami znajdującymi się pod spodem, tworząc źródła, gdy ponownie wypłynie na powierzchnię. Łupki są kruche i łatwo ulegają atakom mrozu. Tworzą one obszary, w których mogą wystąpić osunięcia ziemi, jak na Mam Tor.