ASCII
ASCII (wymawiane az-kee, ass-key jeśli amerykański), jest tabelą znaków dla komputerów. Jest to kod binarny używany przez sprzęt elektroniczny do obsługi tekstu za pomocą alfabetu angielskiego, liczb i innych popularnych symboli. ASCII jest skrótem od American Standard Code for Information Interchange. ASCII został opracowany w latach 60-tych XX wieku i był oparty na wcześniejszych kodach używanych przez systemy telegraficzne.
Kod zawiera definicje 128 znaków: większość z nich to drukowane znaki alfabetu, takie jak abc, ABC, 123, oraz ?&! Istnieją również znaki kontrolne, które nie mogą być drukowane, ale zamiast tego kontrolują sposób przetwarzania tekstu, aby na przykład rozpocząć nową linię. Znajdują się one w lewej kolumnie w poniższej tabeli. Większość znaków kontrolnych nie jest już używana do ich pierwotnego celu. Nie ma rzeczywistej kontroli nad formatowaniem (dla pogrubienia, kursywy, itp.).
Czasami ktoś mówi o pliku lub dokumencie w ASCII, co oznacza, że jest on w zwykłym tekście.
ASCII używa 8 cyfr binarnych (bitów) do reprezentacji znaków: 1000001 (lub 41 w systemie szesnastkowym lub 65 w standardowych liczbach bazowych 10) oznacza dużą literę A; 1000010 oznacza B; 1000011 oznacza C; i tak dalej w kolejności. Osiem bitów pozwala na zawarcie bitu parzystości w każdym bajcie wysyłanym przez port szeregowy lub modem, bit ten jest wykorzystywany do unikania błędów. Było to ważniejsze lata temu, gdy połączenia były często hałaśliwe.
95 znaków graficznych ASCII o numerach od 32 do 126 (dziesiętnych)
Rozszerzony ASCII
ASCII nie posiada znaków diakrytycznych (znaków, które są dodawane do litery, jak kropki (umlauty) nad samogłoskami w języku niemieckim, lub tylda (~) nad "n" dla "ñ" używanego w języku hiszpańskim). Był on przeznaczony tylko dla języka angielskiego i nie działa dobrze dla większości innych języków. Niektóre angielskie słowa zapożyczone z innych języków również używają tych znaków, jak np. resumé (patrz załącznik: angielskie słowa z diakrytykami).
Doprowadziło to do tego, że niektóre systemy używały 8 bitów (pełny bajt) zamiast 7 bitów. Właściwa nazwa dla systemów wykorzystujących 8 bitów to rozszerzony ASCII. Osiem bitów pozwala na użycie 256 znaków. Pierwsze 128 znaków musi być takie same jak w ASCII, a pozostałe są zwykle używane dla liter alfabetycznych z akcentami, np. É, È, Î i Ü. Rozwiązuje to problem języków, które opierają się na alfabecie łacińskim, chociaż nie wszystkie rozszerzone systemy ASCII są takie same. Inne alfabety, takie jak alfabet grecki, cyrylica, wymagają innego zestawu znaków. A niektóre systemy, takie jak te wykorzystujące chińskie znaki, nadal nie działają, ponieważ wykorzystują tysiące znaków. Więc unicode został stworzony, aby mieć jeden wspólny system dla wszystkich języków.
Standard ASCII jest nadal powszechnie stosowany, szczególnie w programach komputerowych i plikach HTML. Do 2010 roku był to standard dla adresów URL. Często strona internetowa, która posiada pola do wprowadzania tekstu, przyjmuje tylko tekst ASCII. Wszelkie specjalne znaczniki dla tekstu pogrubionego lub wyśrodkowanego, itp. będą wyświetlane nieprawidłowo.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest ASCII?
O: ASCII to tabela znaków dla komputerów, która wykorzystuje kod binarny do obsługi tekstu z użyciem alfabetu angielskiego, liczb i innych popularnych symboli.
P: Co oznacza skrót ASCII?
O: ASCII to skrót od American Standard Code for Information Interchange.
P: Kiedy powstał ASCII?
O: ASCII został opracowany w latach 60-tych.
P: Ile znaków zawiera ten kod?
O: Kod zawiera definicje 128 znaków, którym przypisane są numery od 0 do 127.
P: Ile bitów potrzeba, aby przedstawić znak ASCII?
O: Do przedstawienia znaku ASCII potrzeba 7 cyfr binarnych (bitów).
P: Czy w pliku komputerowym ASCII na każdy znak przypada jeden bajt?
O: Tak, plik komputerowy ASCII używa jednego bajtu na znak, z 8 bitami na bajt.
P: Czy standard ASCII jest nadal powszechnie używany? O: Tak, standard ASCI jest nadal powszechnie stosowany, szczególnie w oprogramowaniu komputerowym i plikach HTML.
