Łuk długi
Łuk długi to rodzaj łuku. Nie był on może tak potężny jak kusza, ale za to mógł wystrzelić więcej strzał na minutę. Ponadto, podstawowy sprzęt kosztował niewiele i mógł być łatwo produkowany na skalę masową. Strzały z metalową końcówką mogły przebić każdą, nawet najlepszą zbroję płytową. Łucznicy (longbowmen) zazwyczaj mieli drugą broń, często topór bojowy, do walki w zwarciu.
Łuk był używany głównie w średniowieczu, aż do czasów panowania Henryka VIII.
Wykonany był z jednego kawałka wytrzymałego, elastycznego drewna (często cisowego). Cis ścinano zimą, kiedy nie było soku. Płaska strona łuku skierowana w stronę celu była giętkim drewnem bielastym, podczas gdy brzuch (skierowany w stronę łucznika) był okrągły i wykonany z mocnej twardzieli (ze środka drzewa). Niszczycielski grad długich łuków (w tempie sześciu na minutę) był często bardzo demoralizujący. Łuki długie znajdowano w Europie już w okresie mezolitu.
Długi łuk
Walka z długimi łukami
Historia
Na Wyspach Brytyjskich broń ta została po raz pierwszy odnotowana jako używana przez Walijczyków. W roku 633 n.e. Offrid, syn Edwina, króla Northumbrii, został zabity strzałą wystrzeloną z walijskiego długiego łuku. Miało to miejsce podczas bitwy pomiędzy Walijczykami a Mercjanami - ponad pięć wieków przed jakimikolwiek zapisami o jej użyciu w Anglii. Mimo to broń ta jest bardziej znana jako "angielski longbow" niż "walijski longbow".
W średniowieczu Anglicy i Walijczycy słynęli z bardzo potężnych walijskich długich łuków. Używano ich z wielkim powodzeniem w wojnach domowych tego okresu oraz przeciwko Francuzom w wojnie stuletniej (z godnymi uwagi sukcesami w bitwach pod Crécy (1346), Poitiers (1356) i Agincourt (1415).
Średnia długość grotów strzał wydobytych z zatopionego w 1545 roku okrętu Mary Rose wynosi 75 cm.
Łuk bloczkowy ma praktyczne zalety w porównaniu z nowoczesnym łukiem bloczkowym lub bloczkowym; jest zazwyczaj lżejszy, szybciej przygotowuje się go do strzału i strzela ciszej. Jednakże, jeśli pozostałe rzeczy są takie same, nowoczesny łuk będzie strzelał szybciej i celniej niż longbow.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest longbow?
A: Łuk bloczkowy to rodzaj łuku używany głównie w średniowieczu do 1500 roku. Wykonywany był z jednego kawałka twardego, elastycznego drewna, często z cisu.
P: Jak to się ma do kuszy?
O: Kusza nie była może tak silna jak kusza, ale mogła wystrzelić więcej strzał na minutę.
P: Jaki rodzaj zbroi mógłby ją zatrzymać?
A: Tylko najmocniejsza zbroja byłaby w stanie zatrzymać strzałę wystrzeloną z łuku.
P: Jaką inną broń noszą zazwyczaj łucznicy?
O: Łucznicy (łucznicy) mieli zwykle drugą broń, często topór bojowy, jeśli walka toczyła się blisko nich.
P: Jak skonstruowany był długi łuk?
O: Łuk był skonstruowany tak, że jedna strona skierowana do celu była wykonana z elastycznej bieli, a brzuch (skierowany do łucznika) był okrągły i wykonany z mocnej twardzieli (ze środka drzewa).
P: Jak grupy łuczników używały razem swojej broni?
O: Grupy łuczników strzelały jednocześnie, a ich strzały spadały jak grad, co często odstraszało wrogów.
P: Kiedy po raz pierwszy użyto łuków długich w Europie?
A: Łuki znaleziono w Europie już w okresie mezolitu.
