Język koreański
Język koreański jest używany głównie w Korei Północnej i Południowej. Posługuje się nim ponad 78 milionów ludzi (większość z nich to Koreańczycy z Północy lub Południa).
W Korei Południowej nazywa się to hangukmal (한국말) lub hangugeo (Hangeul: 한국어, Hanja: 韓國語). W Korei Północnej, jednakże, jest on nazywany choseonmal (조선말) lub choseoneo (조선어, 朝鮮語). Są one różnie nazywane, ponieważ wspólne nazwy dla Korei Północnej i Południowej są różne. Dodatkowo, Koreańczycy zazwyczaj nazywają swój język urimal (Hangeul: 우리말) lub urinara mal (Hangeul: 우리나라 말), co oznacza "nasz język" lub "język naszego kraju".
Pisanie
Koreański używa dwóch różnych systemów pisma. Jednym z nich jest Hangul, główny alfabet. W Korei Północnej tylko Hangeul (znany jako Choseongeul w Korei Północnej) jest używany przez prawo. W Korei Południowej tylko Hangeul powinien być używany w większości obszarów publicznych, takich jak edukacja, ale drugi system, Hanja, jest nadal używany w niektórych gazetach i obszarach zawodowych. Hanja to system chińskich znaków, które są używane w języku koreańskim. Był to jedyny sposób pisania w języku koreańskim przed stworzeniem Hangeul w 15 wieku, i był powszechny w powieściach przed 19 wiekiem.
Chociaż król Sejong Wielki doprowadził do powstania Hangeul, aby umożliwić rozpowszechnienie się umiejętności czytania i pisania wśród zwykłych ludzi i stworzyć system pisma, który przedstawiał język dokładniej niż Hanja, nie został on przyjęty przez wyższe klasy Koreańczyków. Hanja pozostała oficjalnym systemem pisma aż do końca XIX wieku. Chociaż został odrzucony przez klasy elitarne, Hangeul był często używany przez niższe klasy jako sposób zapisywania koreańskiej literatury i komunikacji.
